Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Κατηχητικό (1)



Όταν ήμουνα μικρός από 9 μέχρι 17 χρονών δηλαδή, πήγαινα κατηχητικό σχολείο. Μην νομίζετε ότι τα σημερινά κατηχητικά είναι όπως αυτά των παλαιών χρόνων, όπου έχεις έναν ιερέα να σου λέει μόνο ιστοριούλες... Χε χε τα σημερινά κατηχητικά είναι πολύ πιο τζαμάτα. Θυμάμαι ότι κάναμε ένα σωρό ωραία πράγματα, παίζαμε σε θεατρικές παραστάσεις κάθε πρωτοχρονιά, συμμετείχαμε σε αθλητικά τουρνουά, σε εκδρομές, παίζαμε επιτραπέζια και γενικά νιώθω ότι έκανα τόσα πράγματα εκεί ως έφηβος που θα ήταν τυχεροί άλλοι συνομήλικοι μου αν τα είχαν ζήσει πιστέψτε με, σε σχέση με την «ψυχαγωγία» που τους προσφέρονταν αλλού. 

Το πιο ωραίο όμως ήταν οι πιο κλειστοί –κύκλοι ομάδες που διοργάνωναν οι κατηχητές για τους πιο «αφοσιωμένους». Σας θυμίζει κάτι αυτό το σύστημα; Χε χε από την δική μου ομάδα αντέξαμε να μείνουμε μέχρι το τέλος, μέχρι δηλαδή και την Γ Λυκείου 4 παιδάκια και όλοι μαζί κάναμε φοβερά και τρομερά πράγματα, όπως σκετς με εντελώς δικό μας σενάριο,τον περίφημο αστυνόμο Σαΐνη, τα οποία άφησαν εποχή…

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μέρος στο οποίο ένιωσα ασφάλεια σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μέσα στο κατηχητικό σχολείο. Και είναι επίσης από τις λίγες όμορφες αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία.

Για αυτό για να έχουν νόημα τα όσα όμορφα είχα βιώσει στο κατηχητικό σχολείο θα ήθελα ανοίξει μια συζήτηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στο διαδίκτυο για το πώς η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη μπορεί να σε κάνει να δημιουργήσεις και να ζήσεις όμορφα πράγματα. Και όσοι έχουν όμορφες αναμνήσεις από το κατηχητικό τους σχολείο ας τις καταθέσουν...

Στο κατηχητικό ήμουν και "ακοίμητος" και "γενναίος". Δηλαδή έτσι λέγονταν η ομάδα που είχαμε φτιάξει "ακοίμητοι γενναίοι". Και όταν είσαι "ακοίμητος γενναίος" είσαι και "φρουρός της αρετής". Έτσι έλεγε ο ύμνος της ομάδας μου.

Λοιπόν μεγάλωσα... και είπα να γίνω όχι απλά "φρουρός" αλλά "πολεμιστής" της αρετής και του φωτός. Πίστη στον Θεό και πάλη για μια καλύτερη ζωή με συμβούλεψε ο αγγελιοφόρος Του. Εξάλλου έχω δώσει ένα σωρό μάχες στην ζωή μου και τα κατάφερα, σ' αυτήν την τελευταία θα φοβηθώ;

Τα απογεύματα που περνούσα στο κατηχητικό ένιωθα ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός που είχα μάθει μέχρι τότε, είναι διαφορετικός... Τώρα ήρθε η ώρα να ανταποδώσω την αγάπη που ένιωσα εκεί στο όνομα του Χριστού και θα δείτε ξαφνικά να σκάνε εκατό χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές αγάπης σε όλη την ελληνική επικράτεια...