Όπως σας είπα και στην προηγούμενη δημοσίευση το πρώτο μέρος στο οποίο ένιωσα ασφάλεια σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μέσα στο κατηχητικό σχολείο. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που εκεί ένιωσα για πρώτη φορά το συναίσθημα του έρωτα…
Ήμουν 16 χρονών όταν ένιωσα αυτό το περίεργο και υπέροχο συναίσθημα πρώτη φορά για κάποιον. Η ατυχία ήταν πως αυτός ο κάποιος ήταν κάποιος από τους κατηχητές μας. Θυμάμαι ότι όταν το ένιωσα αυτό το πράγμα ταυτόχρονα έπαθα και κατάθλιψη γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Είναι φυσικό αν το σκεφτείτε ότι φοβόμουν να μιλήσω για αυτό που ένιωθα όταν υπήρχαν κατηχητές που μας ρώταγαν "το θεωρείτε σωστό δυο άντρες να αγκαλιάζονται;" και άλλες τέτοιες μαλακίες. Κύριε Νίκο εσείς τις λέγατε αυτές τις μαλακίες! Σας θυμάμαι!
Ήμουν Γ Λυκείου όταν το ένιωθα αυτό και θυμάμαι όπως σας είπα ότι γενικά αραίωσα τότε τις επισκέψεις μου στο κατηχητικό μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελα να τον βλέπω(ευτυχώς δεν ήταν κάποιος από τους κατηχητές που είχαμε συχνή επαφή, με την έννοια να είναι κάποιος από αυτός που είχαν αναλάβει την ομάδα μου).
Κάθε Μεγάλη Βδομάδα αναλαμβάναμε συνήθως τα μεγαλύτερα παιδιά, να ετοιμάσουμε μια ομιλία για κάποια από τις ημέρες αυτής. Θυμάμαι ότι εκείνη την χρονιά, εκείνη την Μεγάλη Βδομάδα, Μεγάλη Τετάρτη, είχα αναλάβει να γράψω ένα κείμενο για το νόημα της ταπείνωσης και για το πώς το έδειξε αυτό ο Ιησούς, με το να πλύνει τα πόδια των μαθητών του και θυμάμαι ότι αμέσως αφού το διάβασα αυτό, εκείνος με χάιδεψε στο κεφάλι και νομίζω ότι μετά από αυτό ζήτημα αν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί άλλες δυο τρεις φορες, μέχρι να τελειώσει η χρονιά και να αποφοιτήσω και από εκεί και από το Λύκειο, καταλαβαίνετε νομίζω γιατί...Μου χάιδεψε το κεφάλι μου, τα μαλλιά μου, θα θυμάμαι για πάντα το άγγιγμά του... Καίγομαι και σιγολιώνω όποτε το θυμάμαι αυτό κ.Κυριάκο. Δε σε φίλησα ποτέ μου. αχ ο φτωχός.
Κύριε Κυριάκο από εσένα είχα μάθει μόνο το όνομά σου το μικρό! Των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα και εγώ δεν ξεχνώ την φωνή σου! Πόσο ακόμα να σ' αγαπώ δίχως σώμα; Εκείνα τα παλιά συρτάρια στα οποία φιλούσα κάτι καταθλιπτικά ποιηματάκια που έγραφα τότε θα τα αδειάσω και θα κρεμάσω τώρα τον πόνο που ένιωθα τότε στο καρφί!
Όταν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή στις πανελλαδικές... Δεν το χάρηκα καθόλου... Εκείνη την περίοδο ήθελα να πεθάνω ... Eίχα βαριά κατάθλιψη, η οποία μάλιστα κράτησε για πολύ καιρό γιατί αυτό το πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να του το πω, πως ένιωθα(ασχέτως αν θα με απέρριπτε ή όχι δεν με ένοιαζε αυτό) ήταν κάτι που με σημάδεψε βαθιά και έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω.
Και αν θέλετε να πάρετε μια γεύση για το πώς ένιωθα ακόμα και μετά από σχεδόν 6 χρόνια μπορείτε να διαβάσετε αυτό το άρθρο από προηγούμενο blog μου (είναι το πιο ωραίο κείμενο που είχα γράψει στο παλιό μου blog ):
Πάντως την επόμενη χρονιά, και αφού πέρασα ένα μαύρο καλοκαίρι, πήγα ξανά εκεί για να το συζητήσω. Βρήκα κάποιον άλλον κατηχητή γιατί ο κατηχητής για τον οποίο είχα νιώσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα έφυγε, είχε πάει σε κατηχητικό άλλης ενορίας. Βρήκα το θάρρος όμως να μιλήσω για το τι είχα νιώσει στον άλλο κατηχητή, έτσι και από περιέργεια για να δω τι θα μου έλεγε. Ξέρετε τι μου είπε; Ότι αυτό που ένιωθα ήταν ένας πειρασμός που μου τον έστειλε ο διάβολος και με συμβούλεψε να μην φτιάξω έναν Θεό δικό μου, στα μέτρα μου και έκλεισε λέγοντας ¨Δεν ξέρεις τι μπορεί να περνάει και αυτός...¨
Εσείς τι πιστεύετε είχα φτιάξει έναν Θεό στα μέτρα μου μόνο και μόνο επειδή ένιωσα κάτι όμορφο για κάποιον;;; Είχα φτιάξει έναν Θεό στα μέτρα μου όταν είχα ένα όνειρο όταν ήμουν 15 χρονών να μπορώ να πηγαίνω με το αγόρι μου πιασμένοι χέρι χέρι και να καθόμαστε στην εκκλησία και κανένας να μην μας λοιδορεί;
Γιατί αυτός ο Θεός είναι στα μέτρα μου κ. Μανώλη και ο δικός σου θεός ο θεός του φόβου και του μίσους δεν είναι στα δικά σου μέτρα και στα μέτρα όποιων τον χρησιμοποιούν;
Ακόμα αργότερα όταν πήγα 18 χρονών σε έναν ιερέα να εξομολογηθώ και να πω και σ' αυτόν πως ένιωθα μου είπε ότι είναι σαν να του λέω πως είμαι μια πόρνη αλλά άντρας και ότι θέλω να πηγαίνω συνέχεια με άντρες.... Τέρμα οι μαλακίες υποκριτές πάπαρδοι, οι περισσότεροι τον παίρνετε ασυστόλως και όταν σας μίλησα για ένα συναίσθημα πέσατε να με φάτε!!!
Ξέρετε τι θα ήθελα κάτω από αυτή την δημοσίευση έτσι; Επειδή όπως καταλαβαίνετε τότε ήμουν στενοχωρημένος αλλά τώρα είμαι και κάπως θυμωμένος με όλα αυτά που βιώσα στο κατηχητικό, την τελευταία χρονιά που ήμουν εκεί... Θα ήθελα να συζητήσουμε για το πως οι θρησκείες αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους και για το πως θα το αλλάξουμε αυτό τα επόμενα χρόνια...
