Όταν μετά από χρόνια έπιασα δουλειά ο ίδιος ως εκπαιδευτικός και πιο συγκεκριμένα ως δάσκαλος και συνάντησα έναν θλιμμένο μαθητή σε μία από τις τάξεις που έτυχε να αναλάβω κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να τον βοηθήσω...
Ήταν η δεύτερη χρονιά που δούλευα ως δάσκαλος, και θέλω σ’ αυτό το σημείο να επισημάνω πως επειδή σε αυτό το blog θα γράψω για πολλές μαύρες και σκοτεινές περιόδους της ζωής μου θα ήθελα να πω μια όμορφη αλήθεια. Η δεύτερη χρονιά που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν ίσως από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Είχα μόλις περάσει από συμπληγάδες πέτρες και από φουρτουνιασμένα κύματα και είχα φτάσει μάλλον σε ένα ήρεμο λιμάνι για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω στην συνέχεια με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες...
Λοιπόν από εκείνη την χρονιά θυμάμαι έντονα τον Βασίλη. Ο Βασίλης ήταν τότε μαθητής μου. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ότι τον Βασίλη τον έπιαναν τα κλάματα χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος μέσα στην τάξη, στην μέση του μαθήματος. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που έγινε αυτό μου είπε ήταν άρρωστος και θυμάμαι ακόμα πως αυτό που φοβόταν πολύ ήταν πως θα τον αντιμετωπίσουν τα άλλα παιδάκια για αυτό που γινόταν. Η μητέρα του μου είχε κάνει κακή εντύπωση καθώς μόλις την κάλεσα εκείνη την ημέρα, αυτό που μου είπε ήταν πως έτσι κάνει ο Βασίλης και πως θα του περάσει και τον παράτησε και έφυγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά στην όλη υπόθεση…
Και αυτό που δεν πήγαινε καλά ήταν ότι ο Βασίλης ένιωθε ότι θα ήταν καλύτερα να μείνει μαζί με τον πατέρα του αντί με την μητέρα του. Συζητώντας πιο πολύ μαζί του αργότερα αυτό που διαισθάνθηκα ήταν ότι επειδή στην πολυκατοικία που ζούσε έμεναν πολλοί ενήλικες-συγγενείς της μητέρας του και ήταν το μόνο παιδί εκεί, με κάποιο τρόπο τον «έπνιγαν» μεταφορικά μιλώντας πάντα. Θυμάμαι ότι ο Βασίλης ήταν θλιμμένος και θυμωμένος για όλα αυτά.
Συζήτησα με την δασκάλα που είχε τα παιδιά την προηγούμενη χρονιά από εμένα και της ζήτησα βοήθεια. Η δασκάλα φυσικά για να βοηθήσει, έχοντας καλή πρόθεση του μίλησε μπροστά σε εμένα σε κάποιο διάλειμμα ή όταν σχολάσαμε, δεν θυμάμαι πολύ καλά η αλήθεια είναι. Αλλά θυμάμαι σε γενικές γραμμές ότι αυτό που του είπε ήταν πως και άλλα παιδιά έχουν χωρισμένους γονείς και να μην στενοχωριέται. Μόλις τα άκουσα αυτά που του έλεγε μου ήρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Πραγματικά πιο λάθος αντιμετώπιση από αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει κατά την δική μου οπτική. Έπρεπε να αναλάβω δράση με κάποιο τρόπο.
Οπότε κάποια από τις επόμενες ημέρες ζήτησα από τον Βασίλη να μείνει μέσα στην τάξη για ένα διάλειμμα για να μιλήσουμε. Ήθελα να τον κάνω να αισθάνεται άνετα και ασφαλής μέσα στην τάξη. Και του μίλησα. Του είπα πως αισθανόμουν εγώ λίγους μήνες πιο πριν, όταν βρισκόμουν σε ένα πραγματικά, πολύ δυσμενές περιβάλλον, δηλαδή στο σχολείο που εργαζόμουν την προηγούμενη χρονιά. Και του είπα πως και εγώ έκλαιγα τότε και πως είναι φυσικό να μην μπορούμε καμιά φορά να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας και το πιο σημαντικό ήταν ότι αν ήθελε και όποτε ήθελε ο ίδιος θα μπορούσε να μου μιλήσει για αυτά που συμβαίνουν. Οπότε και κάποια από τις επόμενες μέρες ο Βασίλης ανοίχτηκε και μου μίλησε για αυτά που ένιωθε. Όταν η γιαγιά του μου είπε ότι ο ψυχολόγος στον οποίο πήγαινε εκείνο το διάστημα για να βοηθηθεί, τους είπε να δώσουν συγχαρητήρια στον δάσκαλο, ένιωσα πολύ καλά για τον εαυτό μου και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που μετάνιωσα για αυτό που σκεφτόμουν να κάνω την προηγούμενη χρονιά...
Θυμάμαι επίσης πως μόλις μου το ζήτησαν η μητέρα του και η γιαγιά του, μέσω και της διευθύντριας, επειδή ο Βασίλης για κάποιο διάστημα δεν έρχονταν καθόλου σχολείο, δεν ήθελε να έρθει, νομίζω επειδή ακριβώς τον έπιαναν τα κλάματα και δεν ήθελε να το δείχνει στους συμμαθητές του, δεν δίστασα να πάω ακόμα και σπίτι τους σε ώρα κενού μου, για να του μιλήσω και ενώπιον τους και έτσι να αισθάνεται όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια στο σχολείο....
Επίσης όταν αργότερα ο Βασίλης έκανε κάτι άσχημο που με πείραξε δεν δίστασα να κλάψω και εγώ ο ίδιος μπροστά του επίσης για να του δείξω...Στα όλα τα χρόνια που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν βασικά ο μόνος μαθητής που το έκανα αυτό, και μάλλον δεν το έκανα γιατί ήμουν στενοχωρημένος ή φοβισμένος αλλά για να του δείξω… Και ο Βασίλης μου είπε τότε ότι αυτό σε εμένα συμβαίνει συνέχεια (ότι τον πιάνουν τα κλάματα)…
Τώρα Βασίλη μου θα πούμε αντίο στο χθες και δεν θα ξανακλάψουμε ποτέ...
Η διευθύντρια μου έκανε κάτι σαν παρατήρηση τότε. Ότι μάλλον προφανώς δεν πρέπει να δείχνουμε τα συναισθήματα μας στα παιδιά, γιατί αυτό μας κάνει αδύναμους στα μάτια τους. Αλλά της απάντησα ότι δεν πειράζει, και ότι ο Βασίλης θα καταλάβαινε…
Μου είπε επίσης η διευθύντρια εκείνη την χρονιά ότι είμαι πολύ σκληρός γιατί τον τιμώρησα τότε εκείνη την χρονιά τον Βασίλη παρόλο που τον συμπαθούσα πολύ γιατί είχε πιάσει από το λαιμό ένα άλλο παιδάκι, το ίδιο παιδάκι που χτύπησε και η δασκάλα των Αγγλικών, το τέρας εκ Φινλανδίας που αναφέρω σε επόμενο άρθρο μου, ένα πολύ συμπαθητικό μαθητή αλβανικής καταγωγής που είχα. Και ο Βασίλης δεν το άντεξε και έκλαιγε ακόμα πιο πολύ και συνέχεια αφού τον τιμώρησα. Και τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά το 2017, γιατί αυτή την παραγραφούλα που έχω πατήσει με έντονο μαύρο την συμπλήρωσα το 2017 όσο είχα κλειστό το blog μετά την έξοδό μου από το ψυχιατρείο όπου νοσηλεύτηκα ακουσίως τότε, συγκινούμαι πάρα πολύ. Όλη μου η ζωή μικρά βεγγαλικά που με κάνουν να συγκινούμαι και να κλαίω και τώρα θα είμαι δίπλα σου Βασίλη και ας άργησα. Συγνώμη που σε είχα κάνει να κλάψεις τόσο πολύ τότε που σε τιμώρησα. Ίσως δεν έπρεπε να το κάνω γιατί ήξερα ότι ήσουν πολύ εύθραυστος τότε... Θα σε προλάβω τώρα στο λιμάνι ξημερώματα Βασίλη, θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά, χιλιάδες χρώματα...
Λοιπόν θέλω να ανοίξουμε δύο θέματα μέσα από όσα βίωσα τότε και ήταν σίγουρα όμορφα, σε αντιδιαστολή με τα όσα άσχημα ζούσα όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο ο ίδιος, το πρώτο είναι ποιος τρόπος είναι ο πιο κατάλληλος για να αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί τα θλιμμένα ή τα θυμωμένα ή τα φοβισμένα παιδιά και αν υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν παρόμοιες ιστορίες να τις πουν και το δεύτερο θέμα που θέλω να συζητήσουμε είναι ο φόβος που νιώθουμε μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι να δείχνουμε τα συναισθήματα μας. Ένα φόβο που τον είχα συνέχεια ο ίδιος όσο ήμουν παιδί. Αν έχετε και εσείς λοιπόν τέτοιες ιστορίες που να σχετίζονται γύρω από αυτόν τον φόβο είμαι εδώ για να τις διαβάσω!
Πάρτε και μια έκθεση-έκπληξη που είχε γράψει το παιδάκι:
Ήταν η δεύτερη χρονιά που δούλευα ως δάσκαλος, και θέλω σ’ αυτό το σημείο να επισημάνω πως επειδή σε αυτό το blog θα γράψω για πολλές μαύρες και σκοτεινές περιόδους της ζωής μου θα ήθελα να πω μια όμορφη αλήθεια. Η δεύτερη χρονιά που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν ίσως από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Είχα μόλις περάσει από συμπληγάδες πέτρες και από φουρτουνιασμένα κύματα και είχα φτάσει μάλλον σε ένα ήρεμο λιμάνι για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω στην συνέχεια με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες...
Λοιπόν από εκείνη την χρονιά θυμάμαι έντονα τον Βασίλη. Ο Βασίλης ήταν τότε μαθητής μου. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ότι τον Βασίλη τον έπιαναν τα κλάματα χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος μέσα στην τάξη, στην μέση του μαθήματος. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που έγινε αυτό μου είπε ήταν άρρωστος και θυμάμαι ακόμα πως αυτό που φοβόταν πολύ ήταν πως θα τον αντιμετωπίσουν τα άλλα παιδάκια για αυτό που γινόταν. Η μητέρα του μου είχε κάνει κακή εντύπωση καθώς μόλις την κάλεσα εκείνη την ημέρα, αυτό που μου είπε ήταν πως έτσι κάνει ο Βασίλης και πως θα του περάσει και τον παράτησε και έφυγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά στην όλη υπόθεση…
Και αυτό που δεν πήγαινε καλά ήταν ότι ο Βασίλης ένιωθε ότι θα ήταν καλύτερα να μείνει μαζί με τον πατέρα του αντί με την μητέρα του. Συζητώντας πιο πολύ μαζί του αργότερα αυτό που διαισθάνθηκα ήταν ότι επειδή στην πολυκατοικία που ζούσε έμεναν πολλοί ενήλικες-συγγενείς της μητέρας του και ήταν το μόνο παιδί εκεί, με κάποιο τρόπο τον «έπνιγαν» μεταφορικά μιλώντας πάντα. Θυμάμαι ότι ο Βασίλης ήταν θλιμμένος και θυμωμένος για όλα αυτά.
Συζήτησα με την δασκάλα που είχε τα παιδιά την προηγούμενη χρονιά από εμένα και της ζήτησα βοήθεια. Η δασκάλα φυσικά για να βοηθήσει, έχοντας καλή πρόθεση του μίλησε μπροστά σε εμένα σε κάποιο διάλειμμα ή όταν σχολάσαμε, δεν θυμάμαι πολύ καλά η αλήθεια είναι. Αλλά θυμάμαι σε γενικές γραμμές ότι αυτό που του είπε ήταν πως και άλλα παιδιά έχουν χωρισμένους γονείς και να μην στενοχωριέται. Μόλις τα άκουσα αυτά που του έλεγε μου ήρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Πραγματικά πιο λάθος αντιμετώπιση από αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει κατά την δική μου οπτική. Έπρεπε να αναλάβω δράση με κάποιο τρόπο.
Οπότε κάποια από τις επόμενες ημέρες ζήτησα από τον Βασίλη να μείνει μέσα στην τάξη για ένα διάλειμμα για να μιλήσουμε. Ήθελα να τον κάνω να αισθάνεται άνετα και ασφαλής μέσα στην τάξη. Και του μίλησα. Του είπα πως αισθανόμουν εγώ λίγους μήνες πιο πριν, όταν βρισκόμουν σε ένα πραγματικά, πολύ δυσμενές περιβάλλον, δηλαδή στο σχολείο που εργαζόμουν την προηγούμενη χρονιά. Και του είπα πως και εγώ έκλαιγα τότε και πως είναι φυσικό να μην μπορούμε καμιά φορά να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας και το πιο σημαντικό ήταν ότι αν ήθελε και όποτε ήθελε ο ίδιος θα μπορούσε να μου μιλήσει για αυτά που συμβαίνουν. Οπότε και κάποια από τις επόμενες μέρες ο Βασίλης ανοίχτηκε και μου μίλησε για αυτά που ένιωθε. Όταν η γιαγιά του μου είπε ότι ο ψυχολόγος στον οποίο πήγαινε εκείνο το διάστημα για να βοηθηθεί, τους είπε να δώσουν συγχαρητήρια στον δάσκαλο, ένιωσα πολύ καλά για τον εαυτό μου και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που μετάνιωσα για αυτό που σκεφτόμουν να κάνω την προηγούμενη χρονιά...
Θυμάμαι επίσης πως μόλις μου το ζήτησαν η μητέρα του και η γιαγιά του, μέσω και της διευθύντριας, επειδή ο Βασίλης για κάποιο διάστημα δεν έρχονταν καθόλου σχολείο, δεν ήθελε να έρθει, νομίζω επειδή ακριβώς τον έπιαναν τα κλάματα και δεν ήθελε να το δείχνει στους συμμαθητές του, δεν δίστασα να πάω ακόμα και σπίτι τους σε ώρα κενού μου, για να του μιλήσω και ενώπιον τους και έτσι να αισθάνεται όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια στο σχολείο....
Επίσης όταν αργότερα ο Βασίλης έκανε κάτι άσχημο που με πείραξε δεν δίστασα να κλάψω και εγώ ο ίδιος μπροστά του επίσης για να του δείξω...Στα όλα τα χρόνια που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν βασικά ο μόνος μαθητής που το έκανα αυτό, και μάλλον δεν το έκανα γιατί ήμουν στενοχωρημένος ή φοβισμένος αλλά για να του δείξω… Και ο Βασίλης μου είπε τότε ότι αυτό σε εμένα συμβαίνει συνέχεια (ότι τον πιάνουν τα κλάματα)…
Τώρα Βασίλη μου θα πούμε αντίο στο χθες και δεν θα ξανακλάψουμε ποτέ...
Η διευθύντρια μου έκανε κάτι σαν παρατήρηση τότε. Ότι μάλλον προφανώς δεν πρέπει να δείχνουμε τα συναισθήματα μας στα παιδιά, γιατί αυτό μας κάνει αδύναμους στα μάτια τους. Αλλά της απάντησα ότι δεν πειράζει, και ότι ο Βασίλης θα καταλάβαινε…
Μου είπε επίσης η διευθύντρια εκείνη την χρονιά ότι είμαι πολύ σκληρός γιατί τον τιμώρησα τότε εκείνη την χρονιά τον Βασίλη παρόλο που τον συμπαθούσα πολύ γιατί είχε πιάσει από το λαιμό ένα άλλο παιδάκι, το ίδιο παιδάκι που χτύπησε και η δασκάλα των Αγγλικών, το τέρας εκ Φινλανδίας που αναφέρω σε επόμενο άρθρο μου, ένα πολύ συμπαθητικό μαθητή αλβανικής καταγωγής που είχα. Και ο Βασίλης δεν το άντεξε και έκλαιγε ακόμα πιο πολύ και συνέχεια αφού τον τιμώρησα. Και τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά το 2017, γιατί αυτή την παραγραφούλα που έχω πατήσει με έντονο μαύρο την συμπλήρωσα το 2017 όσο είχα κλειστό το blog μετά την έξοδό μου από το ψυχιατρείο όπου νοσηλεύτηκα ακουσίως τότε, συγκινούμαι πάρα πολύ. Όλη μου η ζωή μικρά βεγγαλικά που με κάνουν να συγκινούμαι και να κλαίω και τώρα θα είμαι δίπλα σου Βασίλη και ας άργησα. Συγνώμη που σε είχα κάνει να κλάψεις τόσο πολύ τότε που σε τιμώρησα. Ίσως δεν έπρεπε να το κάνω γιατί ήξερα ότι ήσουν πολύ εύθραυστος τότε... Θα σε προλάβω τώρα στο λιμάνι ξημερώματα Βασίλη, θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά, χιλιάδες χρώματα...
Λοιπόν θέλω να ανοίξουμε δύο θέματα μέσα από όσα βίωσα τότε και ήταν σίγουρα όμορφα, σε αντιδιαστολή με τα όσα άσχημα ζούσα όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο ο ίδιος, το πρώτο είναι ποιος τρόπος είναι ο πιο κατάλληλος για να αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί τα θλιμμένα ή τα θυμωμένα ή τα φοβισμένα παιδιά και αν υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν παρόμοιες ιστορίες να τις πουν και το δεύτερο θέμα που θέλω να συζητήσουμε είναι ο φόβος που νιώθουμε μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι να δείχνουμε τα συναισθήματα μας. Ένα φόβο που τον είχα συνέχεια ο ίδιος όσο ήμουν παιδί. Αν έχετε και εσείς λοιπόν τέτοιες ιστορίες που να σχετίζονται γύρω από αυτόν τον φόβο είμαι εδώ για να τις διαβάσω!
Πάρτε και μια έκθεση-έκπληξη που είχε γράψει το παιδάκι:
