Στο γαστρεντερολογικό τμήμα του Παίδων με παρακολουθούσαν η κ. Ε.Ρ. και η κ. Ι.Π. Αναφέρω αυτές τις γιατρούς ως μάλλον ένα παράδειγμα απάθειας και αδιαφορίας και αυτό γιατί εκεί πήγαινα ανά 3-4 μήνες και μου μετρούσαν το ύψος και το βάρος. Θα καταλάβετε σε λίγο όταν σας εξηγήσω τι ακριβώς μου συνέβη γιατί το λέω αυτό.
Όταν ήμουν 15 χρονών εμφάνισα κάτι πολύ περίεργο.. Εμφάνισα υπέρταση. Ήδη έτρεχα από 12 χρόνων για εξετάσεις αίματος κάθε 3 μήνες στα νοσοκομεία αλλά τώρα… τώρα έπρεπε να τρέξω πολύ περισσότερο. Και αυτό για να διαπιστώσουμε τι φταίει για την υπέρταση. Και έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος εξετάσεων. Εξετάσεις αίματος σε διάφορα νοσοκομεία, 24ώρο Holter στο παίδων, 24ώρο Holter στο Σωτηρία, υπέρηχος καρδιάς στο Ωνάσιο, ενδοκρινολογικές εξετάσεις στα νοσοκομεία και σε ιδιωτικά ιατρεία, υπέρηχοι σε νεφρά και όρχεις. Επισκέφτηκα μυριάδες επί μυριάδων ιατρούς οι οποίοι έλεγαν ο καθείς το μακρύ του και το κοντό του…
Τελικά το Σωτηρία απεφάνθη εν τέλει ότι είχα "υπέρταση της λευκής μπλούζας" ότι δηλαδή αγχωνόμουν στα ιατρεία και για αυτό μετρούσαν αυξημένη υπέρταση οι γιατροί, καθώς τότε το Holter 24ώρου είχε βγει οριακά στα φυσιολογικά επίπεδα…
Κι όμως... κανένας φίλοι μου δεν είχε βρει τι πραγματικά μου είχε συμβεί.Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω... Είχα μέσα μου ερωτηματικά για όλα αυτά… και θα μπορούσα να είμαι θυμωμένος με όλους αυτούς τους γιατρούς, γιατί κανένας τους δεν με βοήθησε αλλά δεν είμαι… Αναφέρω όμως τις κυρίες Ε.Ρ. και Ι.Π.γιατί αυτές μετρούσαν τακτικά το ύψος και το βάρος μου στο γαστρεντερολογικό ιατρείο του Παίδων, και θα έπρεπε να είχαν προσέξει πως η ανάπτυξη μου σταμάτησε όταν ήμουν 15 χρονών… δηλαδή πρόωρα για ένα αγόρι.
Όταν πριν ένα χρόνο διάβασα στο διαδίκτυο για μια ασθένεια που λέγεται σύνδρομο Cushing κατάλαβα ότι αυτό ήταν!
Το σύνδρομο Cushing κανονικά είναι ένα ενδοκρινολογικό σύνδρομο που έχει σαν αιτία την μη κανονική λειτουργία των επινεφριδίων ή της υπόφυσης, με αποτέλεσμα να προκαλείται αυξημένη παραγωγή κορτιζόλης καθώς και άλλες ενδοκρινολογικές διαταραχές. Υπάρχει μία δεύτερη περίπτωση του συνδρόμου και λέγεται ιατρογενές σύνδρομο Cushing και αυτό συμβαίνει στην περίπτωση που σου χορηγούν οι γιατροί κορτιζόνη.
Σε μένα όμως φίλοι μου συνέβη η τρίτη περίπτωση και η φαρμακερή… δημιουργήθηκε στο σώμα μου αυτό το σύνδρομο από το πολύ άγχος που είχα στην εφηβεία. Έτσι ανέπτυξα ψυχογενές σύνδρομο Cushing η αλλιώς στα αγγλικά pseudocushing.
http://www.goodhormonehealth.com/pseudocush.pdf
Πως κατάλαβα ότι είχα αναπτύξει αυτό το σύνδρομο κατά την διάρκεια της εφηβείας; Μα γιατί είχα πάνω μου, τα τρία κακά της μοίρας μου! Εκτός από την υπέρταση και εκτός από το ότι σταμάτησε η ανάπτυξη μου πρόωρα που είναι σημάδια του Cushing, την ίδια περίοδο και τα επόμενα χρόνια πήρα κιλά, εμφάνισα ραγάδες σε όλο μου το σώμα, απέκτησα υπερτριχοφυία σε όλο μου το σώμα χωρίς αυτή να είναι κληρονομική, δηλαδή χωρίς να έχει κάποιος άλλος άντρας στην οικογένεια. Μέχρι και υπεριδρωσία στα χέρια είχα που είναι και αυτό σύμπτωμα της ασθένειας αυτής.
[Φώτο: το σώμα μου όπως ήταν 18 χρ.]
Τα χέρια μου έσταζαν στην κυριολεξία κατά την διάρκεια της εφηβείας και αυτό είναι κάτι που σχεδόν όλοι όσοι με γνώριζαν τότε το ξέρουν. Είναι κάπως γελοία όλα αυτά για να πω την αλήθεια και τώρα που τα σκέφτομαι καμιά φορά γελάω, αλλά πάντα στο σχολείο έπρεπε να παίρνω πολλά χαρτομάντιλα για να γράφω τα διαγωνίσματα και τα τεστ γιατί αλλιώς μούλιαζα όλα τα χαρτιά.
Χε χε πρέπει να γνωρίζετε πως για όλα όσα λέω έχω αποδείξεις. Πάρτε νά έχετε λοιπόν για το ύψος και την υπέρταση:
Και να το ύψος μου σήμερα:
Ευχαριστώ την Ανθή και την Μπέτυ, τις φαρμακοποιούς, που με βοήθησαν να το μετρήσω!
Η ουσία είναι ότι για όλα αυτά δεν με βοήθησε κανένας γιατρός και έπρεπε να κάνω μονός μου την διάγνωση για αυτό που μου συνέβη.
Ακόμα και τώρα το καλοκαίρι που μας πέρασε όταν πήγα σε δύο ενδοκρινολόγους, μία ιδιώτη και μια στον Ευαγγελισμό με κορόιδευαν κατάμουτρα και μου έλεγαν ότι δεν έχω τίποτα…
Παρόλο που και στις δύο έδειξα το σώμα μου, τα έγγραφα για το ύψος μου αλλά και τις ενδοκρινολογικές εξετάσεις που είχα κάνει στην εφηβεία και που και αυτές δείχνουν κάτι:
Η μία από τις δύο μάλιστα, η ιδιώτης Α.Δ. μου είπε να επισκεφτώ ψυχίατρο επειδή της είπα και για τα σεξουαλικά μου όργανα. Ποιος θέλει τώρα ψυχίατρο κυρία Α.Δ.;
Η άλλη η κ. Ρ.Μ. του Ευαγγελισμού επέμενε ότι πρέπει να μου φύγει η ιδέα για ότι είχα Cushing. Να σας φύγει εσάς η ιδέα για το ότι δεν είχα κ. Ρ.M.! Και με ειρωνεύονταν λέγοντας ότι το πολύ διάβασμα κάνει κακό στα αγόρια(σαχλαμαρίτσες!)...
Έπρεπε να βάλω πρώτα τα γεγονότα που μου συνέβησαν σε μία σειρά και να πω όλη την ιστορία της ζωής μου, να δείχνω το σώμα μου καθώς και τα επιστημονικά άρθρα που κουβαλάω μαζί μου για να πείσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τους πρώτους δυο γιατρούς για αυτό που μου συνέβη, και βασικά θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ και τους δύο που έκατσαν και με άκουσαν, τον Νίκο, που είναι συνεργάτης του κύριου Μάντζαρη στην γαστρεντερολογική κλινική του Ευαγγελισμού άλλα πιο πολύ τον κ. Σκληρό, παθολόγο του Ευαγγελισμού γιατί αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο με άκουσε με υπομονή αλλά και γιατί με δυο λέξεις μόνο που μου είπε, με στήριξε και με παρακίνησε να κάνω αυτό που κάνω τώρα δηλαδή να μιλήσω για όλα όσα έχουν συμβεί στην ζωή μου ώστε να τα βγάλω από πάνω μου.
Σε αντιδιαστολή μην νομίζετε ότι δεν συνάντησα ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή απαθείς γιατρούς. Δεν μπορώ να μην ξεχάσω την αντιμετώπιση που είχα στο Σωτηρία από την κ. Βαγενά η οποία από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο ιατρείο κατάλαβα ότι δεν πρόκειται καν να με ακούσει αφού με κοίταξε με ένα ψυχρό και παγερό πρόσωπο τόσο που εύχομαι να μην ξανά αντικρίσω στη ζωή μου.
Πήγα στο Σωτηρία, και ήθελα να συναντήσω τόσο έναν παθολόγο όσο και ένα ψυχίατρο γιατί πίστευα ότι για να αντιμετωπιστεί η πάθηση μου, χρειάζονταν η συνεργασία τόσο ενός παθολόγου όσο και ενός ψυχιάτρου, και βασικά αυτό που επιδίωκα ήταν να μου δώσουν ένα χαρτί που να πιστοποιεί αυτό που έχω μόνο και μόνο για τον αγώνα που έκανα στην ζωή μου για να το βρω.
Η κ. Βαγενά δεν γνώριζε καν την πάθηση και δεν με άφησε καν να μιλήσω, για να της πω την ιστορία μου. Της έδειξα το επιστημονικό paper και της τόνισα ότι αυτή την αντιμετώπιση είχα τόσα χρόνια από τους γιατρούς... Κανένας δεν ήθελε να ακούσει ή για να πω την αλήθεια όσο ήμουν μικρός κανένας δεν με ρώτησε πως αισθανόμουν και γιατί αισθανόμουν έτσι όπως αισθανόμουν. Είχα θυμώσει πάρα πολύ εκείνη την ημέρα και μάλλον έτρεμα μπροστά της οπότε μου είπε με ένα παγερό ύφος ότι με πιάνουν κρίσεις πανικού και ότι πρέπει να πάω σε ψυχίατρο.
Πράγματι την επομένη πήγα στην ψυχίατρο κ. Σαντά. Δεν μπορώ να πω ότι είχε τόσο άσχημη συμπεριφορά όσο η κ. Βαγενά, όμως από την άλλη δεν με άφησε ούτε και αυτή να μιλήσω για να της περιγράψω την κατάσταση. Με το που πήγα να της πω τι μου έχει συμβεί από την αρχή, δηλαδή από αυτό που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών μέχρι την εφηβεία, με διέκοψε και μου είπε "αφήστε με να κάνω εγώ τις ερωτήσεις, γιατί ήρθατε στο ιατρείο;".
Της είπα ότι ήρθα για το Cushing και ότι θα ήθελα ένα χαρτί που να το πιστοποιεί, τόσο για τον εαυτό μου όσο και για να με βοηθήσει να το συζητήσω το όλο θέμα και με τους γονείς μου πιο άνετα. Η κ.Σαντά ένιψε τας χείρας της και με παράπεμψε στο Αιγηνίτειο(θα σας πω τι έγινε σ' αυτό μαγαζάκι του τρόμου αρκετά αργότερα...), στο "ιατρείο ψυχοσωματικών νόσων", παρόλο που με τα χίλια ζόρια κατάφερα τελικά να της δείξω το σώμα μου και να της πω πάνω κάτω τι μου είχε συμβεί, γιατί λέει για να διαπιστωθεί το Cushing θα έπρεπε να περάσω από 800 ψυχομετρικά τεστ. Μα πόσο δύσκολο πια ήταν να με βοηθήσει δίνοντας μου, αυτό που της ζητούσα ένα χαρτί δηλαδή που να πιστοποιεί αυτό που πέρασα;
Πριν προχωρήσω παρακάτω θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την συμφοιτήτρια μου την Αργυρώ, που είναι ψυχολόγος και ήταν η πρώτη όταν της περιέγραψα τις καταστάσεις που βίωσα και της είπα για το Cushing κατάλαβε τι μου συνέβη και μάλιστα με βοήθησε πολύ να καταλάβω και εγώ ο ίδιος ακόμα περισσότερο αφού η ενδοκρινολόγος που είχα επισκεφτεί τότε(η κ. Α.Δ.), μου είχε πει ότι "όλα τα παιδάκια στην εφηβεία έχουν άγχος" και έτσι εξακολούθησα να είμαι μπερδεμένος για μερικές μέρες. Η Αργυρώ με βοήθησε να το ξεκαθαρίσω αφού μου είπε ότι δεν είχα το ίδιο άγχος με όλα τα άλλα τα παιδάκια… προφανώς… :-)
Τώρα που μεγάλωσα πρέπει να γνωρίζετε πως λόγω της ελκώδους έβγαζα 67% αναπηρία. Αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά που μου είχαν συμβεί σε σχέση με το σώμα μου κατά την διάρκεια της εφηβείας ήταν η πραγματική μου αναπηρία. Και πάλευα τόσα χρόνια ώστε να αποδεχτώ όλα όσα μου συνέβησαν καθώς επίσης και να αποδεχτώ και τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή λοιπόν πέρυσι και αφού κατάλαβα τι ακριβώς έχει συμβεί σε όλη μου την ζωή είπα από μέσα μου ότι έγινε έγινε και ότι από εδώ και μπρος πρέπει να προχωρήσω μπροστά και να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι ότι και αν του έχει συμβεί. Και τα κατάφερα! Το έκανα!
Λοιπόν για να έχουν νόημα όλα όσα πέρασα στην εφηβεία σε σχέση με το Cushing και την ανάπτυξη μου θέλω να ανοίξουμε μια συζήτηση για το πώς πρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και την αλήθεια μας.
Για το πώς όχι μόνο απλά να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, αλλά και να τον αγαπήσουμε , ότι και αν του έχει συμβεί. Γιατί ίσως έτσι μετά σιγά σιγά, αφού αγαπήσουμε τον εαυτό μας, όσοι έχουμε περάσει μέσα από τόσο δύσκολες καταστάσεις και δεν έχουμε καλή αυτοεικόνα να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους άλλους γύρω μας.
Αν και για να πω την πλήρη αλήθεια δεν χρειάζεται καν αυτό δηλαδή να έχεις καλή αυτοεικόνα, για να αγαπάς τους γύρω σου. Αυτό μπορεί να γίνει χωρίς καμία προϋπόθεση...
