Στην ζωή δεν ερχόμαστε και ούτε φεύγουμε μόνοι μας (μέρος 3ο)

Πριν συνεχίσω να μιλάω για όσα έζησα θα κάνω μια παρένθεση για να ανοίξουμε μια συζήτηση που έχω πολύ ανάγκη να την κάνουμε. Λοιπόν υπήρχε μία καθηγήτρια μας στο Λύκειο που μας είχε πει ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι στην ζωή αυτή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας. Όλα αυτά τα χρόνια πάλευα να δω αν αυτό που μας είχε πει είναι αλήθεια ή όχι. Όλα αυτά τα χρόνια νόμιζα ότι είχε δίκιο, γιατί αν κοιτάξω όλα τα περασμένα χρόνια της ζωής μου ήμουν μόνος μου, τελείως μόνος μου. Θυμάμαι ότι μια συμμαθήτρια μου είχε αντιδράσει τότε σε αυτό που μας είχε πει, αλλά εγώ απλά είχα μείνει εκεί χωρίς καμία αντίδραση, προβληματισμένος να το σκέφτομαι όλα τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, νομίζοντας ότι ήταν μάλλον αλήθεια.

Νομίζω ότι τελικά η καθηγήτρια μας είχε κάνει λάθος, γιατί τώρα που σιγά σιγά βρίσκω ανθρώπους που με καταλαβαίνουν δεν νιώθω όπως παλιά. Όλα αυτά τα χρόνια όμως ένιωθα πολύ μόνος και καμιά φορά δεν το κρύβω ακόμα στενοχωριέμαι για αυτό. Επειδή όμως νιώθω επίσης πως έκανα λάθος σχετικά με αυτό που μας είχε πει η καθηγήτρια μας ότι πίστευα δηλαδή ότι είναι αλήθεια αυτό που μας είπε, θα ήθελα να ανοίξουμε μία συζητήση για αυτό ακριβώς το θέμα.

Όλα αυτά τα χρόνια η καρδιά μου ένιωθε πολύ άσχημα. Η ψυχή μου ένιωθε πολύ άσχημα.

Ευτυχία και μοναξιά... Η ευτυχία φαίνεται να είναι η μοναξιά. Και η μοναξιά η μόνη μου λέξη. Πως μπορείτε να μαντέψετε τι συμβαίνει στην ψυχή μου όταν το μόνο που σας ενδιαφέρει και σκέφτεστε είναι το πως θα δείχνετε εξωτερικά σε όλα τα υπόλοιπα κορίτσια;
 Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας τελικά σε αυτή την ζωή; Εσείς τι λέτε;