Ήθελα να ζήσω μια φυσιολογική εφηβεία.

Αυτό δεν ήταν εφηβεία. Πόνος, αίμα. Tα εφηβικά μου χρόνια,τα σκότωσα, τα κρέμασα σε μια θηλιά για να με κυνηγήσουν τώρα οι paparazzi.

 EΣΡ Βάλε μου τώρα πρόστιμο για το gay φιλί που έδειξα πιο πάνω! Το θέλω το πρόστιμό μου!

Κατηχητικό(2)

Όπως σας είπα και στην προηγούμενη δημοσίευση το πρώτο μέρος στο οποίο ένιωσα ασφάλεια σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μέσα στο κατηχητικό σχολείο. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που εκεί ένιωσα για πρώτη φορά το συναίσθημα του έρωτα…

Ήμουν 16 χρονών όταν ένιωσα αυτό το περίεργο και υπέροχο συναίσθημα πρώτη φορά για κάποιον. Η ατυχία ήταν πως αυτός ο κάποιος ήταν κάποιος από τους κατηχητές μας. Θυμάμαι ότι όταν το ένιωσα αυτό το πράγμα ταυτόχρονα έπαθα και κατάθλιψη γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Είναι φυσικό αν το σκεφτείτε ότι φοβόμουν να μιλήσω για αυτό που ένιωθα όταν υπήρχαν κατηχητές που μας ρώταγαν "το θεωρείτε σωστό δυο άντρες να αγκαλιάζονται;" και άλλες τέτοιες μαλακίες. Κύριε Νίκο εσείς τις λέγατε αυτές τις μαλακίες! Σας θυμάμαι!

Ήμουν Γ Λυκείου όταν το ένιωθα αυτό και θυμάμαι όπως σας είπα ότι γενικά αραίωσα τότε τις επισκέψεις μου στο κατηχητικό μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελα να τον βλέπω(ευτυχώς δεν ήταν κάποιος από τους κατηχητές που είχαμε συχνή επαφή, με την έννοια να είναι κάποιος από αυτός που είχαν αναλάβει την ομάδα μου).

Κάθε Μεγάλη Βδομάδα αναλαμβάναμε συνήθως τα μεγαλύτερα παιδιά, να ετοιμάσουμε μια ομιλία για κάποια από τις ημέρες αυτής. Θυμάμαι ότι εκείνη την χρονιά, εκείνη την Μεγάλη Βδομάδα, Μεγάλη Τετάρτη, είχα αναλάβει να γράψω ένα κείμενο για το νόημα της ταπείνωσης και για το πώς το έδειξε αυτό ο Ιησούς, με το να πλύνει τα πόδια των μαθητών του και θυμάμαι ότι αμέσως αφού το διάβασα αυτό, εκείνος με χάιδεψε στο κεφάλι και νομίζω ότι μετά από αυτό ζήτημα αν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί άλλες δυο τρεις φορες, μέχρι να τελειώσει η χρονιά και να αποφοιτήσω και από εκεί και από το Λύκειο, καταλαβαίνετε νομίζω γιατί...Μου χάιδεψε το κεφάλι μου, τα μαλλιά μου, θα θυμάμαι για πάντα το άγγιγμά του... Καίγομαι και σιγολιώνω όποτε το θυμάμαι αυτό κ.Κυριάκο. Δε σε φίλησα ποτέ μου. αχ ο φτωχός.

Κύριε Κυριάκο από εσένα είχα μάθει μόνο το όνομά σου το μικρό! Των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα και εγώ δεν ξεχνώ την φωνή σου! Πόσο ακόμα να σ' αγαπώ δίχως σώμα; Εκείνα τα παλιά συρτάρια στα οποία φιλούσα κάτι καταθλιπτικά ποιηματάκια που έγραφα τότε θα τα αδειάσω και θα κρεμάσω τώρα τον πόνο που ένιωθα τότε στο καρφί!

Όταν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή στις πανελλαδικές... Δεν το χάρηκα καθόλου... Εκείνη την περίοδο ήθελα να πεθάνω ... Eίχα βαριά κατάθλιψη, η οποία μάλιστα κράτησε για πολύ καιρό γιατί αυτό το πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να του το πω, πως ένιωθα(ασχέτως αν θα με απέρριπτε ή όχι δεν με ένοιαζε αυτό) ήταν κάτι που με σημάδεψε βαθιά και έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω.

Και αν θέλετε να πάρετε μια γεύση για το πώς ένιωθα ακόμα και μετά από σχεδόν 6 χρόνια μπορείτε να διαβάσετε αυτό το άρθρο από προηγούμενο blog μου (είναι το πιο ωραίο κείμενο που είχα γράψει στο παλιό μου blog ):

http://gaygr.wordpress.com/2007/02/16/0216071327/

Πάντως την επόμενη χρονιά, και αφού πέρασα ένα μαύρο καλοκαίρι, πήγα ξανά εκεί για να το συζητήσω. Βρήκα κάποιον άλλον κατηχητή γιατί ο κατηχητής για τον οποίο είχα νιώσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα έφυγε, είχε πάει σε κατηχητικό άλλης ενορίας. Βρήκα το θάρρος όμως να μιλήσω για το τι είχα νιώσει στον άλλο κατηχητή, έτσι και από περιέργεια για να δω τι θα μου έλεγε. Ξέρετε τι μου είπε; Ότι αυτό που ένιωθα ήταν ένας πειρασμός που μου τον έστειλε ο διάβολος και με συμβούλεψε να μην φτιάξω έναν Θεό δικό μου, στα μέτρα μου και έκλεισε λέγοντας ¨Δεν ξέρεις τι μπορεί να περνάει και αυτός...¨

Εσείς τι πιστεύετε είχα φτιάξει έναν Θεό στα μέτρα μου μόνο και μόνο επειδή ένιωσα κάτι όμορφο για κάποιον;;; Είχα φτιάξει έναν Θεό στα μέτρα μου όταν είχα ένα όνειρο όταν ήμουν 15 χρονών να μπορώ να πηγαίνω με το αγόρι μου πιασμένοι χέρι χέρι και να καθόμαστε στην εκκλησία και κανένας να μην μας λοιδορεί;

Γιατί αυτός ο Θεός είναι στα μέτρα μου κ. Μανώλη και ο δικός σου θεός ο θεός του φόβου και του μίσους δεν είναι στα δικά σου μέτρα και στα μέτρα όποιων τον χρησιμοποιούν;

Ακόμα αργότερα όταν πήγα 18 χρονών σε έναν ιερέα να εξομολογηθώ και να πω και σ' αυτόν πως ένιωθα μου είπε ότι είναι σαν να του λέω πως είμαι μια πόρνη αλλά άντρας και ότι θέλω να πηγαίνω συνέχεια με άντρες.... Τέρμα οι μαλακίες υποκριτές πάπαρδοι, οι περισσότεροι τον παίρνετε ασυστόλως και όταν σας μίλησα για ένα συναίσθημα πέσατε να με φάτε!!!

Ξέρετε τι θα ήθελα κάτω από αυτή την δημοσίευση έτσι; Επειδή όπως καταλαβαίνετε τότε ήμουν στενοχωρημένος αλλά τώρα είμαι και κάπως θυμωμένος με όλα αυτά που βιώσα στο κατηχητικό, την τελευταία χρονιά που ήμουν εκεί... Θα ήθελα να συζητήσουμε για το πως οι θρησκείες αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους και για το πως θα το αλλάξουμε αυτό τα επόμενα χρόνια...

Κατηχητικό (1)

Όταν ήμουνα μικρός από 9 μέχρι 17 χρονών δηλαδή, πήγαινα κατηχητικό σχολείο. Μην νομίζετε ότι τα σημερινά κατηχητικά είναι όπως αυτά των παλαιών χρόνων, όπου έχεις έναν ιερέα να σου λέει μόνο ιστοριούλες... Χε χε τα σημερινά κατηχητικά είναι πολύ πιο τζαμάτα. Θυμάμαι ότι κάναμε ένα σωρό ωραία πράγματα, παίζαμε σε θεατρικές παραστάσεις κάθε πρωτοχρονιά, συμμετείχαμε σε αθλητικά τουρνουά, σε εκδρομές, παίζαμε επιτραπέζια και γενικά νιώθω ότι έκανα τόσα πράγματα εκεί ως έφηβος που θα ήταν τυχεροί άλλοι συνομήλικοι μου αν τα είχαν ζήσει πιστέψτε με, σε σχέση με την «ψυχαγωγία» που τους προσφέρονταν αλλού. 

Το πιο ωραίο όμως ήταν οι πιο κλειστοί –κύκλοι ομάδες που διοργάνωναν οι κατηχητές για τους πιο «αφοσιωμένους». Σας θυμίζει κάτι αυτό το σύστημα; Χε χε από την δική μου ομάδα αντέξαμε να μείνουμε μέχρι το τέλος, μέχρι δηλαδή και την Γ Λυκείου 4 παιδάκια και όλοι μαζί κάναμε φοβερά και τρομερά πράγματα, όπως σκετς με εντελώς δικό μας σενάριο,τον περίφημο αστυνόμο Σαΐνη, τα οποία άφησαν εποχή…

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μέρος στο οποίο ένιωσα ασφάλεια σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μέσα στο κατηχητικό σχολείο. Και είναι επίσης από τις λίγες όμορφες αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία.

Για αυτό για να έχουν νόημα τα όσα όμορφα είχα βιώσει στο κατηχητικό σχολείο θα ήθελα ανοίξει μια συζήτηση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στο διαδίκτυο για το πώς η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη μπορεί να σε κάνει να δημιουργήσεις και να ζήσεις όμορφα πράγματα. Και όσοι έχουν όμορφες αναμνήσεις από το κατηχητικό τους σχολείο ας τις καταθέσουν...

Στο κατηχητικό ήμουν και "ακοίμητος" και "γενναίος". Δηλαδή έτσι λέγονταν η ομάδα που είχαμε φτιάξει "ακοίμητοι γενναίοι". Και όταν είσαι "ακοίμητος γενναίος" είσαι και "φρουρός της αρετής". Έτσι έλεγε ο ύμνος της ομάδας μου.

Λοιπόν μεγάλωσα... και είπα να γίνω όχι απλά "φρουρός" αλλά "πολεμιστής" της αρετής και του φωτός. Πίστη στον Θεό και πάλη για μια καλύτερη ζωή με συμβούλεψε ο αγγελιοφόρος Του. Εξάλλου έχω δώσει ένα σωρό μάχες στην ζωή μου και τα κατάφερα, σ' αυτήν την τελευταία θα φοβηθώ;

Τα απογεύματα που περνούσα στο κατηχητικό ένιωθα ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός που είχα μάθει μέχρι τότε, είναι διαφορετικός... Τώρα ήρθε η ώρα να ανταποδώσω την αγάπη που ένιωσα εκεί στο όνομα του Χριστού και θα δείτε ξαφνικά να σκάνε εκατό χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές αγάπης σε όλη την ελληνική επικράτεια...

20/4/12

κιλά: 86

Kαι είδα ένα μικρότερο κερατάκι να βγαίνει…

             

και έλεγε λόγια αλαζονικά εναντίον του Θεού

και έκανε πόλεμο με τους αγίους, δηλαδή με τους πιστούς και με αυτούς που δεν νοιάζονται για τα υλικά αγαθά αλλά για την ζωή και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, και τους νικάει και πολλοί το προσκυνούν

και προσπαθεί να αλλάξει τους καιρούς και τους νόμους του Θεού

και ποιεί σημεία και τέρατα…

Και ο Υιός της απώλειας είναι κάθε άνθρωπος που το υπηρετεί και το προσκυνά…

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Ταπεινός μαχητής / Υπερήφανος εργάτης του φωτός

Ήρθα για να σας τα ψάλω...τα κάλαντα της Αναστάσεως!

Λοιπόν όταν ξεκίνησα αυτό το blog κάποιοι από το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον, άρχισαν ήδη να με λένε τρομοκράτη… Άλλοι χιουμοριστικά και άλλοι στα σοβαρά…





Ξέρετε κάτι έχω κλάψει τόσο πολύ στην ζωή μου και με όσα συνέβησαν σε εμένα και με όσα έβλεπα γύρω μου που δεν με νοιάζει πια. Θέλετε να πιστεύετε ότι είμαι τρομοκράτης, καλώς. Το μόνο που θα χρησιμοποιήσω είναι τον λόγο μου για να καυτηριάσω όσα είδα και έζησα σαν αυτόπτης μάρτυρας και αυτό θέλω να κάνετε και εσείς, όσοι συμφωνείτε στο ελάχιστο με όσα διαβάζετε. Τέρμα η βία. Έχω σιχαθεί την βια. Είδα τόση πολύ τα τελευταία χρόνια, και ειδικά στην Ελλάδα, έκλαψα τόσο πολύ που έχω στερέψει από δάκρυα.

Τόσο ο ίδιος, όσο και αυτός που ίσως έρθει λίγο αργότερα  έχουμε πονέσει τόσο πολύ στην ζωή μας που δεν μπορούμε πια να σκεφτόμαστε ή να παίρνουμε στα σοβαρά, τις αντιδράσεις στα όσα θα πούμε…

Εγώ πιστεύω στην Ελλάδα, πιστεύω στον Χριστό και οι νέοι προπαντός αν θέλουν να εντός ας έρθουνε μαζί μου να ανάψουμε το φως!

             

Τόσο εγώ όσο και ο φίλος μου ευτυχώς ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε…

Γονείς

Σ αυτό το σημείο θέλω να γράψω δυο λόγια για τους γονείς μου. Νιώθω ότι οι γονείς μου δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όλα αυτά που μου συνέβησαν όσο ήμουν μικρός. Μπορεί να μην γνώριζαν ή να ήταν φοβισμένοι και σαστισμένοι με όλα αυτά. Σημασία έχει ότι τώρα πια τίποτα από όλα αυτά δεν με απασχολεί γιατί τους καταλαβαίνω.

Οι γονείς μου είχαν παντρευτεί με συνοικέσιο… Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρός το ένιωθα αυτό. Ένιωθα δηλαδή το ότι αυτοί οι άνθρωποι παντρεύτηκαν από υποχρέωση. Επειδή δηλαδή τους πίεσαν οι δικοί τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον. Ξέρετε την νοοτροπία των χωριών τώρα, τι θα πει ο κόσμος, πρέπει να αποκατασταθείς κτλ.

Στην οικογένεια όμως ποτέ δεν υπήρχαν προβλήματα … Ίσα ίσα οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου, και πάντα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, και σεβόμασταν ο ένας τον άλλον( συνήθως :) ).

Θα νόμιζε κανείς ότι θα ένιωθα θυμό για το ότι δεν με πρόσεξαν όσο θα έπρεπε ή ότι δεν έκαναν ότι είναι δυνατό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω απέραντη αγάπη για αυτούς.

Δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια ότι δηλαδή για ένα μικρό χρονικό διάστημα όταν κατάλαβα ακριβώς τι μου συνέβη δηλαδή, δεν ένιωσα θυμωμένος, όμως ήταν για πολύ λίγο. Πριν από αυτό και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα ένιωθα μόνο ένα πράγμα. Ένιωθα και νιώθω υπερήφανος για αυτούς που κατάφεραν να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου και να μας σπουδάσουν χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια και στήριγμα, χωρίς να έχουν ζητήσει ρουσφέτι από πολιτικούς, χωρίς να έχουν φιλήσει κατουρημένες ποδιές, χωρίς να έχουν περιουσία από την μάνα τους και τον πατέρα τους.

Η μάνα μου ήταν 22 χρονών όταν γεννήθηκα και ο πατέρας μου ήταν 26. Όπως καταλαβαίνετε μόνο και μόνο από τις ηλικίες και από το ότι δεν είχαν βοήθεια από πουθενά, κάνει την προσπάθεια τους ακόμα πιο σημαντική.

Θα ήθελα με αφορμή αυτήν την δημοσίευση να εκφράσετε ότι παράπονο έχετε για τους γονείς σας στα μέσα ενημέρωσης και στα δικά σας blogs αλλά να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι χρειάζεται να τιμούμε όλοι τους γονείς μας, ακόμα και αν έκαναν λάθη(όλοι οι γονείς κάνουν) γιατί για να μας μεγαλώσουν κοπίασαν και μόχθησαν όσο κανένας άλλος. Και ότι ακόμα και αν έκαναν λάθη ήταν γιατί μας αγαπούσαν και έτσι πίστευαν ότι ήταν σωστό να πράξουν.

Oι γονείς μου μου έμαθαν σαν τους Mamas and the Papas να κηνυγάω το Καλιφορνέζικο όνειρο ακόμα και όταν ο ουρανός είναι γκρίζος μια χειμιωνιάτικη ημέρα...

Aν και όπως θα δείτε αργότερα πρέπει να συμπληρώσω ότι τα τελευταία χρόνια μετά το 2012 με έχουν θυμώσει πάρα πολύ... Με έχουν κάνει θα έλεγα να εξοργιστώ μαζί τους... Όσο δεν θύμωσα τα προηγούμενα χρόνια σαν παιδί παρόλα τα όσα τράβηξα, θύμωσα τώρα που μεγάλωσα...

10/4/12

κιλά: 87

Ήθελα να μείνω για πάντα παιδί…

Όταν κάθομαι και αναλογίζομαι τι πέρασα στην εφηβεία… Είχα αίμα όταν πήγαινα τουαλέτα, σταμάτησα να ψηλώνω από 15 χρονών, ήμουν μπερδεμένος σχετικά με την σεξουαλικότητα μου και είχα και λεπτή φωνή… Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ένιωθα σαν κορίτσι… αλλά η αλήθεια είναι ότι την λεπτή φωνή που είχα την δημιούργησα μόνος μου κατά κάποιον τρόπο για άλλο λόγο. Ξέρετε τι ήταν αυτή η φωνή; Ήταν το κοκοράκι ουσιαστικά που κάνουν τα αγόρια και το οποίο το κράτησα σαν φωνή γιατί υπήρχε ένας πολύ βαθύς λόγος κάτω από αυτό…Θεωρούσα ότι η φωνή μου δεν είχε αλλάξει και ότι είχε μείνει παιδική...Και αυτό γιατί ήθελα να μείνω παιδί…

Η παιδική μου ηλικία δεν μου είχε φτάσει. Δεν είχα ζήσει σαν παιδί ποτέ ουσιαστικά. Είχα μεγαλώσει πολύ απότομα με όλα όσα που μου συνέβαιναν και… καμιά φορά ακόμα στενοχωριέμαι για την παιδική μου ηλικία. Πριν ανοίξω αυτό το blog στενοχωριόμουν και έκλαιγα όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ουσιαστικά θρηνούσα για την παιδική μου ηλικία που έχασα.
Επίσης όσο πιο πολύ τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι έγινα δάσκαλος για δύο λόγους γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσω την σχέση μου με τα παιδιά και γιατί μάλλον ήθελα να προστατέψω τα παιδιά από όλα όσα είχαν συμβεί σε εμένα.

Ξέρετε τι θα ήθελα τώρα; Για να έχουν νόημα όλα αυτά που σκέφτομαι θα ήθελα να συζητήσουμε για την βαθιά επιθυμία μας να μείνουμε παιδιά. Υπάρχει και εδώ η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης. Η μία σχετίζεται με την έννοια του παλιμπαιδισμού και την αποφυγή ευθυνών αλλά η φωτεινή, η φωτεινή πλευρά είναι τόσο ωραία που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια, μόνο την αισθάνομαι και ίσως θέλω και την δική σας βοήθεια για αυτό…

Το Λύκειο...

Για να δούμε τι συνέβαινε και στο Λύκειο... 

Πρέπει πρώτα από όλα να πω ότι ευτυχώς το bulling στο Λύκειο όπου είχαμε συναντηθεί οι μαθητές και από τα δύο Γυμνάσια του Ελληνικού σταμάτησε, οπότε ευτυχώς ηρέμησα κάπως. Δεν έχω να πω κάτι για τους συμμαθητές μου από το Λύκειο παρά μόνο ότι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, εκτός από έναν μόνο από ένα άλλο τμήμα από αυτό που ήμουν εγώ και αυτός θα τα ακούσει που λέτε όταν θα έχω γίνει διάσημος σε όλο το σύμπαν... Ήταν συμμαθητής μου και στο δημοτικό αυτός και από τότε με ειρωνεύονταν... 

Λοιπόν δεν είχα και πολλές επαφές τότε μαζί τους, με τους συμμαθητές μου από το Λύκειο γιατί ήμουν πολύ κλειστός με όλα αυτά που μου συνέβαιναν και τώρα απλά θέλω να τους χαιρετήσω και να τους ευχηθώ να ευχαριστηθούν το blog μου. Όποτε αφού δεν έχω να πω κάτι άλλο για τους συμμαθητές μου παρά μόνο να τους χαιρετίσω, να είστε καλά παιδιά όπου και αν είστε, θα μιλήσω λίγο για κάποιους καθηγητές, για κάνα δυο...

Είχα που λέτε στο Λύκειο κάτι καθηγητές… μάλαμα… Θυμάμαι μια τσατσά την Θ.Σ. φιλόλογο. Κυρία Θεανώ για εσάς λέω που μας λέγατε ότι σε αυτήν την ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας… Όταν σας βρήκα στην πόρτα του Λυκείου από τους δύο Δημήτρηδες θυμηθήκατε αυτόν που παίζει σε τηλεοπτικό σήριαλ και όχι τον δάσκαλο. Να σας θυμίσω, λοιπόν κάποια πραγματάκια μήπως με θυμηθείτε καλύτερα… 

Ήμουν άρρωστος για δυο-τρεις ημέρες και γράφαμε την επομένη διαγώνισμα στην ιστορία. Δεν είχα μπορέσει να διαβάσω καλά τότε και σας ζήτησα να το γράψω άλλη ημέρα αλλά εσείς με αποπήρατε και βγήκα από την τάξη κλαίγοντας. Όταν τέλειωσε το διαγώνισμα, μου είχατε πει μια ζωή έτσι με τα κλάματα θα αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις στην ζωή σου;

Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται… Κλαίω ακόμα και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα από τότε και μέχρι να τελειώσει αυτό το blog δεν νομίζω να σταματήσω να κλαίω... Αλλά έγινε και κάτι άλλο που θα σας αρέσει… Προσευχήθηκα στον Θεό και στον Χριστούλη μας και ευτυχώς δεν μου έδωσε μόνο μια σακουλίτσα με Gummy Bears... Δείτε το videoclip της Lady Gaga που έχω βάλει στην εισαγωγή αυτού του blog για να καταλάβετε τι εννοώ και συνεχίστε να παρακολουθείτε και το blog...

Κατά τα λοιπά είχα και έναν πληροφορικάριο πολύ χλεχλέ, μιλάμε για αρρωστάκη  Β΄ βαθμού ο τύπος, Kωνσταντίνο Μαραγκό τον λένε, τον βρήκα για λίγο το 2012 και μου είπε ότι έκανε και διδακτορικό... Είχα κάτσει σαν τον μαλάκα και του είχα κάνει μια καταπληκτική εργασία-project στο powerpoint για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, όταν ήμουν Γ' Λυκείου. Μιλάμε για το 2000-2001 έτσι, μόλις που είχα αρχίσει να μαθαίνω υπολογιστή, ούτε word ήξερα, ούτε τίποτα άλλο, ούτε είχαμε στο σπίτι υπολογιστή.

Καθόμουν σε χρονιά που θα δίναμε πανελλαδικές και πήγαινα στο εργαστήριο πληροφορικής και περνούσα ώρες εκεί και το έβλεπε ο άρρωστος. Όταν του παρέδωσα την εργασία, του έδωσα και την περιγραφή της σε χειρόγραφο αντί ηλεκτρονικά και πήγε ο άρρωστος και μου την έσκισε και την πέταξε στα σκουπίδια μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο. Μιλάμε για μεγάλη αρρώστια και κατάντια!

Αλλά από τη άλλη, την φωτεινή μεριά θυμάμαι ως παράδειγμα προς μίμηση για τους άλλους καθηγητές μια καταπληκτική φιλόλογο που είχα στο Λύκειο, την κ. Καρατζά, η οποία μάλιστα δεν ήταν μόνιμη στο Λύκειο που πήγαινα, είχε κάτσει για μία χρονιά μόνο από ότι θυμάμαι. Αυτή η γυναίκα παρόλο που δούλευε σε δημόσιο σχολείο, τα έδινε όλα στην δουλειά της. Θυμάμαι ότι οι συμμαθητές μου ήταν πολύ δυσαρεστημένοι και θυμωμένοι μαζί της γιατί ήταν πολύ αυστηρή με την βαθμολογία. Εγώ πάντως πιστεύω ότι επειδή τα έδινε όλα για την δουλειά της, δικαίως ήταν και αυστηρή! Όταν τα δίνεις όλα, περιμένεις και από τους γύρω σου να σου επιστρέψουν κάτι από όσα τους προσφέρεις.

Μια μέρα με είχε βοηθήσει που είχα αργήσει να ξεκινήσω για το σχολείο, με βρήκε με το αυτοκίνητο της στο δρόμο και σταμάτησε να με πάρει! Κ. Καρατζά θα σας θυμάμαι πάντα με αγάπη. 

Tώρα θα έρθω εγώ σε εσάς κ. Καρατζά θα σας πάρω με το δικό μου αυτοκίνητο και εσάς και όλους τους συμμαθητές μου από το Λύκειο και θα σας οδηγήσω όλους εκεί όπου μπορείτε να δείτε το μέλλον εκεί όπου θα βρείτε πίστη στα χρόνια που σπαταλήσαμε, πίσω εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν στις μέρες εκείνες που το φως δεν είχε ακόμα χαθεί...

Ελληνική τηλεόραση(1)

Όσο εγώ είχα αυτή την λεπτή φωνή στην ελληνική τηλεόραση υπήρχε η Αννίτα Πάνια. Ξέρετε για ποια μιλάω… για αυτήν την σιχαμερή πουτανίτσα :-) που είχε αναγάγει την εκμετάλλευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε επιστήμη. Αυτή η σκροφίτσα ήταν και είναι πανέξυπνη αλλά χρησιμοποίησε την ευφυΐα της για να εκμεταλλεύεται ανθρώπους με νοητικά και άλλα προβλήματα.

Εντάξει φαντάζομαι καταλάβατε τι με ενοχλούσε… Εκείνη την περίοδο έβγαζε στην τηλεόραση τον Ταμπάκη και όλοι τον κορόιδευαν και τον γελοιοποιούσαν.



Μου τι έδινε τόσο πολύ. Μου την έδινε και στενοχωριόμουν γιατί ένιωθα μεγάλη ενσυναίσθηση για όλο αυτό που γίνονταν. Θέλω να πω δηλαδή ότι όποτε άνοιγα την τηλεόραση και τύχαινε να δω αποσπάσματα από τις αηδιαστικές εκπομπές της τα έπαιρνα στο κρανίο.





Δεν ήταν μόνο η Πάνια που προωθούσε όλο αυτό το σκουπιδαριό στις μούρες μας. Ήταν κ ο Θεμος ήταν και όλα τα αλλά τα κανάλια που χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα και τα έβαζαν ξανά και ξανά. Με τρέλαινε όλο αυτό γιατί ήταν σαν γελοιοποιούσαν εμένα τον ίδιο. Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω για την σκροφίτσα παρά μόνο ότι εντάξει, δεν λέω, μερικά από όσα έκανε είχαν και πλάκα, κυρίως όταν φαίνεται να το διασκεδάζαν και οι συμμετέχοντες εν γνώση τους(ελάχιστες φορές δηλαδή... Αααχ Κούλα...) και να της αφιερώσω το παρακάτω απόσπασμα από την ίδια την εκπομπή της:




Η Πάνια βέβαια δεν ήταν το μόνο αίσχος της ελληνικής τηλεοράσεως . Ακόμα και σοβαροφανή προγράμματα όπως τα δελτία ειδήσεων εκμεταλλεύονταν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δυστυχία. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε δει σε δελτία να κάνουν ζουμ πάνω σε πρόσωπα συγγενών από διάφορες κηδείες μη σεβόμενοι τον πόνο τους.

Σκεφτείτε σκεφτείτε σκεφτείτε και εκφραστείτε και εσείς ελεύθερα για την ελληνική τηλεόραση και για όλα όσα σας ενοχλούσαν και σας ενοχλούν σε αυτή, για την πλύση εγκεφάλου που μας επέβαλαν τόσα χρόνια, για τα εμετικά δελτία που κατεύθυναν την κοινή γνώμη, για τις ρούλες, τους μικρούτσικους και τους μεγαλούτσικους, τους κακαουνάκηδες, τις στάηδες, τα big brother, για για για… δεν μπορώ άλλο πάω να ξεράσω και θα σας αφήσω να συνεχίσετε μόνοι σας…

Ένα πράγμα όμως μην σχολιάστε σας παρακαλώ… τον Λαζόπουλο… για αυτό το σαυροειδές σίχαμα… για αυτόν τον παρανοϊκό γκεμπελίσκο και για το πως κάποιοι κατεύθυναν τον κόσμο σε συγκεκριμένες πολιτικές συμπεριφορές θα έχω ξεχωριστό άρθρο στο μέλλον, το ελληνική τηλεόραση 2. Just λίγη fucking υπομονή.

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια(μέρος 7ο)

Αν νομίζετε ότι τα προβλήματα μου στην εφηβεία τέλειωσαν αυταπατάσθε… Γιατί μου συνέβαινε και κάτι άλλο απαίσιο… Είχα πολύ λεπτή φωνή. Μέχρι 23 χρονών είχα πολύ λεπτή φωνή. Τόσο λεπτή που ο γαστρεντερολόγος μου νόμιζε ότι είχα καθυστερημένη εφηβεία… (lol)

Βασικά όμως μην νομίζετε ότι και εγώ σκεφτόμουν κάτι διαφορετικό όσο ήμουν μικρός. Πάνω κάτω νόμιζα ότι η φωνή μου δεν είχε αλλάξει και ότι είχε μείνει παιδική. Βέβαια το θεωρούσα πολύ περίεργο όλο αυτό που μου συνέβαινε. Υπήρχε μια συμφοιτήτρια μου που τώρα την έχω χάσει τελείως που μου είχε πει ότι η φωνή μου θα μπορούσε να διορθωθεί με λογοθεραπεία. Γενικά από τότε και αφού βάλαμε ιντερνέτ στο σπίτι και ειδικά καθώς πλησίαζε ο καιρός να πιάσω δουλεία σαν δάσκαλος άρχισα να ψάχνω τι ακριβώς μου συνέβαινε. Ω ναι καλά το καταλάβατε υπάρχει μια συγκεκριμένη πάθηση και ήταν αυτό που είχα, και πάλι δεν με βοήθησε κανένας γιατρός τόσα χρόνια και πάλι βρήκα μόνος μου τι ήταν αυτό που είχα…

Υπάρχει λοιπόν μία πάθηση που οφείλεται και αυτή ως επί το πλείστον σε ψυχολογικά αίτια και λέγεται puberphonia. Αυτό που είχα διορθώνονταν πολύ απλά με λογοθεραπεία όπως μου είχε πει και η συμφοιτήτρια μου.

Πριν πιάσω δουλειά σαν δάσκαλος φοβόμουν τόσο πολύ για το πώς θα με αντιμετώπιζαν σε όποιο σχολείο και αν πήγαινα, που άρχισα εκείνο το καλοκαίρι να κάνω ασκήσεις φωνητικής στο σπίτι όποτε ήμουν μόνος.

Η φωνή μου δεν είχε αλλάξει ακόμα όταν πάτησα το πόδι μου την πρώτη μέρα στο σχολείο που έπιασα δουλειά σαν αναπληρωτής… Οπότε ήταν λογικό μία συνάδελφος εκεί, να πει «άντε να δούμε πότε θα μας φέρουν κανέναν άντρα στο σχολείο». Το είπε αυτό γιατί πριν από εμένα είχε ήδη διορισθεί σαν αναπληρωτής στο ίδιο σχολείο ένα πολύ συμπαθητικό παιδί που ήταν όμως λίγο θηλυπρεπές. Επίσης ο πρώτος διευθυντής που με υποδέχτηκε(γιατί στην συνέχεια οι διευθυντές άλλαξαν) μαζί με την δασκάλα των Αγγλικών σχολίαζαν για το πώς τους στέλνουν έτσι δασκάλους χωρίς να περάσουν από κάποια επιτροπή για να δουν αν είναι ικανοί και κάτι τέτοιες μαλακιές, ένα σκηνικό που επαναλήφθηκε βασικά λίγους μήνες αργότερα με ακόμα χειρότερο τρόπο με τον επόμενο διευθυντή αλλά γενικά τα συμβάντα στο Ζεφύρι σας τα φυλάω για kinder έκπληξη και για αργότερα…

Τεσπά η ουσία είναι πως στο σχολείο στο Ζεφύρι που έπιασα δουλειά γινόταν το χάος και της πουτάνας το κάγκελο… Και έτσι τις πρώτες 2 μέρες που μπήκα σε τάξεις χρειάστηκε να φωνάξω λίγο παραπάνω… Ήταν οι μόνες μέρες που φώναξα τα τρία χρόνια που δούλεψα σαν αναπληρωτής δάσκαλος, γιατί ακόμα και στο ίδιο σχολείο όταν ανέλαβα την έκτη τάξη που μου έδωσαν, και στην οποία γινόταν ο πανζουρλισμός δεν ξαναφώναξα.

Τις πρώτες λοιπόν μέρες στο Ζεφύρι χρειάστηκε να φωνάξω και τσουπ ως δια μαγείας η φωνή μου άλλαξε! Και αν δεν με πιστεύετε σας έχω σκανάρει την βεβαίωση προϋπηρεσίας εκείνης της χρονιάς, όπου φαίνεται η ημερομηνία διορισμού μου, και το scanning στο λάρυγγα που με πήγαν να κάνω οι γονείς μου επειδή τρόμαξαν από την απότομη αλλαγή(ναι οι γονείς μου με πήγαν για scanning όταν η φωνή μου έγινε φυσιολογική για ένα αγόρι!)





Εδώ σας βάζω δύο βιντεάκια με λογοθεραπευτές οι οποίοι διορθώνουν την φωνή σε ασθενείς με puberphonia για να καταλάβετε περίπου για το τι ακριβώς σας μιλάω...





Χμ… το ότι κατάφερα μόνος μου να αλλάξω την φωνή μου το θεώρησα τότε ως θαύμα… Ένα θαύμα που το πέτυχα με τις δικές μου δυνάμεις. Για αυτό για να έχει νόημα όλο αυτό που πέρασα και κατάφερα με την φωνή μου θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση για αυτό ακριβώς το θέμα. Για τα θαύματα που μπορούμε να πετύχουμε αν έχουμε πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό.