Σ αυτό το σημείο θέλω να γράψω δυο λόγια για τους γονείς μου. Νιώθω ότι οι γονείς μου δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όλα αυτά που μου συνέβησαν όσο ήμουν μικρός. Μπορεί να μην γνώριζαν ή να ήταν φοβισμένοι και σαστισμένοι με όλα αυτά. Σημασία έχει ότι τώρα πια τίποτα από όλα αυτά δεν με απασχολεί γιατί τους καταλαβαίνω.
Οι γονείς μου είχαν παντρευτεί με συνοικέσιο… Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρός το ένιωθα αυτό. Ένιωθα δηλαδή το ότι αυτοί οι άνθρωποι παντρεύτηκαν από υποχρέωση. Επειδή δηλαδή τους πίεσαν οι δικοί τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον. Ξέρετε την νοοτροπία των χωριών τώρα, τι θα πει ο κόσμος, πρέπει να αποκατασταθείς κτλ.
Στην οικογένεια όμως ποτέ δεν υπήρχαν προβλήματα … Ίσα ίσα οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου, και πάντα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, και σεβόμασταν ο ένας τον άλλον( συνήθως :) ).
Θα νόμιζε κανείς ότι θα ένιωθα θυμό για το ότι δεν με πρόσεξαν όσο θα έπρεπε ή ότι δεν έκαναν ότι είναι δυνατό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω απέραντη αγάπη για αυτούς.
Δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια ότι δηλαδή για ένα μικρό χρονικό διάστημα όταν κατάλαβα ακριβώς τι μου συνέβη δηλαδή, δεν ένιωσα θυμωμένος, όμως ήταν για πολύ λίγο. Πριν από αυτό και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα ένιωθα μόνο ένα πράγμα. Ένιωθα και νιώθω υπερήφανος για αυτούς που κατάφεραν να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου και να μας σπουδάσουν χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια και στήριγμα, χωρίς να έχουν ζητήσει ρουσφέτι από πολιτικούς, χωρίς να έχουν φιλήσει κατουρημένες ποδιές, χωρίς να έχουν περιουσία από την μάνα τους και τον πατέρα τους.
Η μάνα μου ήταν 22 χρονών όταν γεννήθηκα και ο πατέρας μου ήταν 26. Όπως καταλαβαίνετε μόνο και μόνο από τις ηλικίες και από το ότι δεν είχαν βοήθεια από πουθενά, κάνει την προσπάθεια τους ακόμα πιο σημαντική.
Θα ήθελα με αφορμή αυτήν την δημοσίευση να εκφράσετε ότι παράπονο έχετε για τους γονείς σας στα μέσα ενημέρωσης και στα δικά σας blogs αλλά να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι χρειάζεται να τιμούμε όλοι τους γονείς μας, ακόμα και αν έκαναν λάθη(όλοι οι γονείς κάνουν) γιατί για να μας μεγαλώσουν κοπίασαν και μόχθησαν όσο κανένας άλλος. Και ότι ακόμα και αν έκαναν λάθη ήταν γιατί μας αγαπούσαν και έτσι πίστευαν ότι ήταν σωστό να πράξουν.
Οι γονείς μου είχαν παντρευτεί με συνοικέσιο… Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν μικρός το ένιωθα αυτό. Ένιωθα δηλαδή το ότι αυτοί οι άνθρωποι παντρεύτηκαν από υποχρέωση. Επειδή δηλαδή τους πίεσαν οι δικοί τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον. Ξέρετε την νοοτροπία των χωριών τώρα, τι θα πει ο κόσμος, πρέπει να αποκατασταθείς κτλ.
Στην οικογένεια όμως ποτέ δεν υπήρχαν προβλήματα … Ίσα ίσα οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου, και πάντα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, και σεβόμασταν ο ένας τον άλλον( συνήθως :) ).
Θα νόμιζε κανείς ότι θα ένιωθα θυμό για το ότι δεν με πρόσεξαν όσο θα έπρεπε ή ότι δεν έκαναν ότι είναι δυνατό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω απέραντη αγάπη για αυτούς.
Δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια ότι δηλαδή για ένα μικρό χρονικό διάστημα όταν κατάλαβα ακριβώς τι μου συνέβη δηλαδή, δεν ένιωσα θυμωμένος, όμως ήταν για πολύ λίγο. Πριν από αυτό και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα ένιωθα μόνο ένα πράγμα. Ένιωθα και νιώθω υπερήφανος για αυτούς που κατάφεραν να μας μεγαλώσουν εμένα και τον αδελφό μου και να μας σπουδάσουν χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια και στήριγμα, χωρίς να έχουν ζητήσει ρουσφέτι από πολιτικούς, χωρίς να έχουν φιλήσει κατουρημένες ποδιές, χωρίς να έχουν περιουσία από την μάνα τους και τον πατέρα τους.
Η μάνα μου ήταν 22 χρονών όταν γεννήθηκα και ο πατέρας μου ήταν 26. Όπως καταλαβαίνετε μόνο και μόνο από τις ηλικίες και από το ότι δεν είχαν βοήθεια από πουθενά, κάνει την προσπάθεια τους ακόμα πιο σημαντική.
Θα ήθελα με αφορμή αυτήν την δημοσίευση να εκφράσετε ότι παράπονο έχετε για τους γονείς σας στα μέσα ενημέρωσης και στα δικά σας blogs αλλά να έχετε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι χρειάζεται να τιμούμε όλοι τους γονείς μας, ακόμα και αν έκαναν λάθη(όλοι οι γονείς κάνουν) γιατί για να μας μεγαλώσουν κοπίασαν και μόχθησαν όσο κανένας άλλος. Και ότι ακόμα και αν έκαναν λάθη ήταν γιατί μας αγαπούσαν και έτσι πίστευαν ότι ήταν σωστό να πράξουν.
Oι γονείς μου μου έμαθαν σαν τους Mamas and the Papas να κηνυγάω το Καλιφορνέζικο όνειρο ακόμα και όταν ο ουρανός είναι γκρίζος μια χειμιωνιάτικη ημέρα...
Aν και όπως θα δείτε αργότερα πρέπει να συμπληρώσω ότι τα τελευταία χρόνια μετά το 2012 με έχουν θυμώσει πάρα πολύ... Με έχουν κάνει θα έλεγα να εξοργιστώ μαζί τους... Όσο δεν θύμωσα τα προηγούμενα χρόνια σαν παιδί παρόλα τα όσα τράβηξα, θύμωσα τώρα που μεγάλωσα...
