Ήθελα να μείνω για πάντα παιδί…

Όταν κάθομαι και αναλογίζομαι τι πέρασα στην εφηβεία… Είχα αίμα όταν πήγαινα τουαλέτα, σταμάτησα να ψηλώνω από 15 χρονών, ήμουν μπερδεμένος σχετικά με την σεξουαλικότητα μου και είχα και λεπτή φωνή… Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ένιωθα σαν κορίτσι… αλλά η αλήθεια είναι ότι την λεπτή φωνή που είχα την δημιούργησα μόνος μου κατά κάποιον τρόπο για άλλο λόγο. Ξέρετε τι ήταν αυτή η φωνή; Ήταν το κοκοράκι ουσιαστικά που κάνουν τα αγόρια και το οποίο το κράτησα σαν φωνή γιατί υπήρχε ένας πολύ βαθύς λόγος κάτω από αυτό…Θεωρούσα ότι η φωνή μου δεν είχε αλλάξει και ότι είχε μείνει παιδική...Και αυτό γιατί ήθελα να μείνω παιδί…

Η παιδική μου ηλικία δεν μου είχε φτάσει. Δεν είχα ζήσει σαν παιδί ποτέ ουσιαστικά. Είχα μεγαλώσει πολύ απότομα με όλα όσα που μου συνέβαιναν και… καμιά φορά ακόμα στενοχωριέμαι για την παιδική μου ηλικία. Πριν ανοίξω αυτό το blog στενοχωριόμουν και έκλαιγα όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ουσιαστικά θρηνούσα για την παιδική μου ηλικία που έχασα.
Επίσης όσο πιο πολύ τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι έγινα δάσκαλος για δύο λόγους γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσω την σχέση μου με τα παιδιά και γιατί μάλλον ήθελα να προστατέψω τα παιδιά από όλα όσα είχαν συμβεί σε εμένα.

Ξέρετε τι θα ήθελα τώρα; Για να έχουν νόημα όλα αυτά που σκέφτομαι θα ήθελα να συζητήσουμε για την βαθιά επιθυμία μας να μείνουμε παιδιά. Υπάρχει και εδώ η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης. Η μία σχετίζεται με την έννοια του παλιμπαιδισμού και την αποφυγή ευθυνών αλλά η φωτεινή, η φωτεινή πλευρά είναι τόσο ωραία που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια, μόνο την αισθάνομαι και ίσως θέλω και την δική σας βοήθεια για αυτό…