Βράδυ φθινοπώρου 2010.
Κρύο. Είμαι στο κέντρο μετά από μάθημα στη σχολή, κοντά στα Εξάρχεια. Πεινούσα και πήγα να πάρω ένα πιτόγυρο. Ένας ναρκομανής ταλαιπωρημένος νέος φάνηκε να πλησιάζει από την άλλη άκρη του δρόμου. Εγώ προχώρησα γρήγορα και χώθηκα στο σουβλατζίδικο. . Σε λίγο να σου τσουπ εμφανίζεται στην πόρτα. Αρχίζει να παρακαλάει θα μου πάρετε ένα σουβλάκι κύριε. Δίστασα. Πιο πολύ ντράπηκα να τον βοηθήσω. Αμέσως μετά ο μαγαζάτορας-σουβλατζής τον έδιωξε με την βία. Όταν βγήκα έξω κρατούσα το πιτόγυρο και λίγα μέτρα παρακάτω τον ξανασυνάντησα χωρίς να με προσέξει-απευθυνθεί. Ξαναντράπηκα να του μιλήσω, να του δώσω αυτό που κράταγα. Που σίγουρα ήξερα ότι στο είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα. Έφυγα τρώγοντας το πιτόγυρο βιαστικά και με σκυμμένο το κεφάλι ντροπιασμένος….
Βράδυ φθινοπώρου 2011
Μετά από βόλτα στο Γκάζι. Νεαρός στο μετρό φοράει περίεργα ρούχα και φαίνεται κάπως φοβισμένος θα έλεγα… Με ρωτάει αν από εδώ θα πάει για νομισματοκοπείο . Μπροστά μας η ταμπέλα που γράφει τις στάσεις, ναι του λέω το γράφει και εδώ. Κάθομαι και περιμένω 6 λεπτά. Ξαφνικά τον βλέπω να έρχεται και ξεκινάει να με ρωτήσει κάτι και πάλι. Βγάζω τα ακουστικά που φορούσα...Με αντικρίζει κάτι λέει μάλλον κάτι σαν «α όχι» και πάει παραδίπλα και ξαναρωτάει κάποιους άλλους για το νομισματοκοπείο ξανά. Κατάλαβα… Κατάλαβα ότι κάτι τον απασχολούσε. Ήταν πολύ αγχωμένος και δεν ήθελα να το αφήσω έτσι. Σκέφτομαι ότι πρέπει να του πω πως ότι και αν τον αγχώνει θα περάσει… όπως πέρασαν όλα τα δικά μου… Εκείνη την στιγμή που το σκέφτομαι βάζει στα μεγάφωνα του μετρό την μουσική από το ost του Harry Potter. Αυτό είναι μαγεία σκέφτομαι! Δεν πρέπει να χάσω την στιγμή.
Μπαίνουμε στο μετρό. Γραφώ το μήνυμα στο κινητό μου «Ότι και αν σε αγχώνει θα περάσει…» Η μία στάση έφυγε… άλλη μία για να το κάνω.. Τον πλησιάζω ήταν συνεχώς σκυμμένος άκουγε μουσική… Προσπαθώ να του δείξω το κινητό και κάποια στιγμή με αντιλαμβάνεται. Του λέω διάβασε. Το διαβάζει. «Αισθάνθηκα ότι κάτι σε αγχώνει του λέω», «όταν ρώτησες δυο φορές. Ότι και αν είναι θα περάσει…» Μου λέει ευχαριστώ. Άρα ήταν σωστή η κίνηση που έκανα. Κατεβαίνω εδώ του λέω. Γεια σου. Γεια σας μου ανταπαντά. Βγαίνω από τον συρμό και ανεβαίνω. Ανεβαίνω τα σκαλιά που έπρεπε να πάρω για την επόμενη γραμμή. Μέσα μου ένιωθα απέραντη ευτυχία όπως θα νιώσετε και πολλοί από εσάς τις επόμενες μέρες…
Η αυλαία κλείνει και ένας νέος κόσμος θα ξεπροβαλει...
Κρύο. Είμαι στο κέντρο μετά από μάθημα στη σχολή, κοντά στα Εξάρχεια. Πεινούσα και πήγα να πάρω ένα πιτόγυρο. Ένας ναρκομανής ταλαιπωρημένος νέος φάνηκε να πλησιάζει από την άλλη άκρη του δρόμου. Εγώ προχώρησα γρήγορα και χώθηκα στο σουβλατζίδικο. . Σε λίγο να σου τσουπ εμφανίζεται στην πόρτα. Αρχίζει να παρακαλάει θα μου πάρετε ένα σουβλάκι κύριε. Δίστασα. Πιο πολύ ντράπηκα να τον βοηθήσω. Αμέσως μετά ο μαγαζάτορας-σουβλατζής τον έδιωξε με την βία. Όταν βγήκα έξω κρατούσα το πιτόγυρο και λίγα μέτρα παρακάτω τον ξανασυνάντησα χωρίς να με προσέξει-απευθυνθεί. Ξαναντράπηκα να του μιλήσω, να του δώσω αυτό που κράταγα. Που σίγουρα ήξερα ότι στο είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα. Έφυγα τρώγοντας το πιτόγυρο βιαστικά και με σκυμμένο το κεφάλι ντροπιασμένος….
Βράδυ φθινοπώρου 2011
Μετά από βόλτα στο Γκάζι. Νεαρός στο μετρό φοράει περίεργα ρούχα και φαίνεται κάπως φοβισμένος θα έλεγα… Με ρωτάει αν από εδώ θα πάει για νομισματοκοπείο . Μπροστά μας η ταμπέλα που γράφει τις στάσεις, ναι του λέω το γράφει και εδώ. Κάθομαι και περιμένω 6 λεπτά. Ξαφνικά τον βλέπω να έρχεται και ξεκινάει να με ρωτήσει κάτι και πάλι. Βγάζω τα ακουστικά που φορούσα...Με αντικρίζει κάτι λέει μάλλον κάτι σαν «α όχι» και πάει παραδίπλα και ξαναρωτάει κάποιους άλλους για το νομισματοκοπείο ξανά. Κατάλαβα… Κατάλαβα ότι κάτι τον απασχολούσε. Ήταν πολύ αγχωμένος και δεν ήθελα να το αφήσω έτσι. Σκέφτομαι ότι πρέπει να του πω πως ότι και αν τον αγχώνει θα περάσει… όπως πέρασαν όλα τα δικά μου… Εκείνη την στιγμή που το σκέφτομαι βάζει στα μεγάφωνα του μετρό την μουσική από το ost του Harry Potter. Αυτό είναι μαγεία σκέφτομαι! Δεν πρέπει να χάσω την στιγμή.
Μπαίνουμε στο μετρό. Γραφώ το μήνυμα στο κινητό μου «Ότι και αν σε αγχώνει θα περάσει…» Η μία στάση έφυγε… άλλη μία για να το κάνω.. Τον πλησιάζω ήταν συνεχώς σκυμμένος άκουγε μουσική… Προσπαθώ να του δείξω το κινητό και κάποια στιγμή με αντιλαμβάνεται. Του λέω διάβασε. Το διαβάζει. «Αισθάνθηκα ότι κάτι σε αγχώνει του λέω», «όταν ρώτησες δυο φορές. Ότι και αν είναι θα περάσει…» Μου λέει ευχαριστώ. Άρα ήταν σωστή η κίνηση που έκανα. Κατεβαίνω εδώ του λέω. Γεια σου. Γεια σας μου ανταπαντά. Βγαίνω από τον συρμό και ανεβαίνω. Ανεβαίνω τα σκαλιά που έπρεπε να πάρω για την επόμενη γραμμή. Μέσα μου ένιωθα απέραντη ευτυχία όπως θα νιώσετε και πολλοί από εσάς τις επόμενες μέρες…
Η αυλαία κλείνει και ένας νέος κόσμος θα ξεπροβαλει...
