Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους (μέρος 1ο)

Η μνήμη μας δεν είναι κάτι στατικό. Και δεν είναι κάτι που δεν αλλοιώνεται. Πόσο μάλλον όταν είμαστε παιδιά. Ακόμα χειρότερα αν είσαι παιδί προσχολικής ηλικίας.

Σε αυτήν την ηλικία, φίλοι μου όταν σου συμβεί κάτι άσχημο, η μνήμη σου επηρεάζεται από αυτά που θα σε ρωτήσουν οι ενήλικες και τον τρόπο με τον οποίο θα σε προσεγγίσουν, αυτά που θα σε ρωτήσουν, τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουν…

Είμαι ευγνώμων που τα μαθαίνω όλα αυτά τώρα γιατί πλέον κατάλαβα τι έχει συμβεί στη ζωή μου και μπορώ να επιβεβαιώσω τα όσα γράφονται στα επιστημονικά βιβλία.

Δύο πράγματα με διασκεδάζουν και μου αρέσουν όσο τίποτα άλλο σε αυτή την ζωή... Λοιπόν το πρώτο είναι η γνώση. Είναι κάτι που μου άρεσε από πάρα πολύ μικρός. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα. Και τα τρία τελευταία χρόνια όμως δεν πάω πίσω...Και το λέω αυτό γιατί δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου όσο στα χρόνια στα οποία πήγαινα στο δημοτικό σχολείο και τα τρία τελευταία χρόνια που σπουδάζω στο μεταπτυχιακό.

Ξέρετε κάτι; Είχα δίκιο για αυτήν μου την έξη να μαθαίνω... γιατί πλέον γνωρίζω, μπορεί να μην γνωρίζω γενικά για τον κόσμο και το σύμπαν πολλά παραπάνω από εσάς... αλλά τουλάχιστον γνωρίζω για τον εαυτό μου και τίποτα άλλο δεν με βοήθησε περισσότερο όσο η θέληση μου να μαθαίνω και να ψάχνω.

Και αυτό γιατί όταν ήμουν 5 χρονών μου συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο και έχω μια πάρα πολύ άσχημη ανάμνηση από τότε… (συνεχίζεται)