Είναι μια ανάμνηση αλλοιωμένη και όχι ξεκάθαρη… Τότε μέναμε εγώ και η οικογένεια μου στα Ν.Λιόσια… Θυμάμαι πολύ καλά πως υπήρχε μια αλάνα κάτω από την πολυκατοικία που μέναμε και στην οποία κατεβαίναμε και παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς… Απέναντι από την πολυκατοικία υπήρχε ένα ξυλουργείο. Θυμάμαι λοιπόν, πως μία ημέρα μου συνέβη κάτι πολύ άσχημο. Θυμάμαι πως κάποια από αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά με πήραν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο και νομίζω ότι ήταν μέσα σ αυτό το ξυλουργείο. Εκεί συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι επακριβώς τι έγινε.
Θα σας πω όμως αμέσως παρακάτω τι ακριβώς θυμάμαι και γιατί το θυμάμαι έτσι όπως το θυμάμαι.
Λοιπόν αυτό που θυμάμαι είναι την μητέρα μου να με ψάχνει με αγωνία και εμένα να ανεβαίνω ξανά πάνω στην αλάνα να και να πηγαίνω κοντά της. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας με ρώτησε τι έγινε που ήσουν. Και εγώ της απάντησα ότι ήμουν με αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά και ότι με είχαν πειράξει στο σώμα μου…
Αμέσως μετά θυμάμαι την μητέρα μου να αντιδρά με φόβο. Και φοβήθηκα και εγώ, φοβήθηκα πάρα πολύ. Έτσι αμέσως άλλαξα την ιστορία και της είπα ότι απλά παίζαμε με κούκλες. Πρέπει να το είπε αυτό και στον πατέρα μου γιατί θυμάμαι αναστατωμένους και τους δυο γονείς μου.
Λοιπόν, έχω μια ανάμνηση από όλο αυτό που μου είχε συμβεί και είναι κάτι ενδιάμεσα από τις δύο ιστορίες που είπα στους γονείς μου… Αυτό εξηγείται άνετα αν διαβάσετε τις δύο σελίδες από το παρακάτω βιβλίο, το οποίο χρειάστηκε να διαβάσω, στο προηγούμενο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου:
[Πηγή: Πως σκέφτονται τα παιδιά του Robert Siegler]
Tο χειρότερο σε όλη αυτήν την ιστορία δεν ήταν η ίδια η σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών αλλά το γεγονός ότι αυτό μου το έκαναν μεγαλύτερα παιδιά που εμπιστευόμουν και έπαιζα μαζί τους, και όχι κάποιος ενήλικας για παράδειγμα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι γονείς μου. Γιατί θυμάμαι ακόμα πως μετά από αυτό το γεγονός, οι γονείς μου δεν με άφησαν να ξαναβγώ από την πολυκατοικία μέχρι που μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετακομίσαμε. Φυσικά οι ίδιοι το έκαναν για να με προστατέψουν αλλά εγώ μάλλον το είχα θεωρήσει τότε ως τιμωρία και θυμάμαι ότι ήμουν στενοχωρημένος, γεμάτος ενοχές και θυμό.
Είχα πραγματικά τρομάξει εκείνη την ημέρα που μου συνέβη όλο αυτό.. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ακόμα και την ταινία που έπαιζε στην τηλεόραση καθώς μετά πήγα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Ήταν το πρώτο Terminator που φυσικά δεν τόλμησα να το ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου.
Τόλμησα όμως να ξαναμιλήσω για αυτό που μου είχε συμβεί τότε μετά από χρόνια και μόνο αφού είχα ξεκαθαρίσει με την βοήθεια του μεταπτυχιακού, το γιατί είχα αυτήν την ανάμνηση…(συνεχίζετε)
Θα σας πω όμως αμέσως παρακάτω τι ακριβώς θυμάμαι και γιατί το θυμάμαι έτσι όπως το θυμάμαι.
Λοιπόν αυτό που θυμάμαι είναι την μητέρα μου να με ψάχνει με αγωνία και εμένα να ανεβαίνω ξανά πάνω στην αλάνα να και να πηγαίνω κοντά της. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας με ρώτησε τι έγινε που ήσουν. Και εγώ της απάντησα ότι ήμουν με αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά και ότι με είχαν πειράξει στο σώμα μου…
Αμέσως μετά θυμάμαι την μητέρα μου να αντιδρά με φόβο. Και φοβήθηκα και εγώ, φοβήθηκα πάρα πολύ. Έτσι αμέσως άλλαξα την ιστορία και της είπα ότι απλά παίζαμε με κούκλες. Πρέπει να το είπε αυτό και στον πατέρα μου γιατί θυμάμαι αναστατωμένους και τους δυο γονείς μου.
Λοιπόν, έχω μια ανάμνηση από όλο αυτό που μου είχε συμβεί και είναι κάτι ενδιάμεσα από τις δύο ιστορίες που είπα στους γονείς μου… Αυτό εξηγείται άνετα αν διαβάσετε τις δύο σελίδες από το παρακάτω βιβλίο, το οποίο χρειάστηκε να διαβάσω, στο προηγούμενο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου:
[Πηγή: Πως σκέφτονται τα παιδιά του Robert Siegler]
Tο χειρότερο σε όλη αυτήν την ιστορία δεν ήταν η ίδια η σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών αλλά το γεγονός ότι αυτό μου το έκαναν μεγαλύτερα παιδιά που εμπιστευόμουν και έπαιζα μαζί τους, και όχι κάποιος ενήλικας για παράδειγμα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι γονείς μου. Γιατί θυμάμαι ακόμα πως μετά από αυτό το γεγονός, οι γονείς μου δεν με άφησαν να ξαναβγώ από την πολυκατοικία μέχρι που μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετακομίσαμε. Φυσικά οι ίδιοι το έκαναν για να με προστατέψουν αλλά εγώ μάλλον το είχα θεωρήσει τότε ως τιμωρία και θυμάμαι ότι ήμουν στενοχωρημένος, γεμάτος ενοχές και θυμό.
Είχα πραγματικά τρομάξει εκείνη την ημέρα που μου συνέβη όλο αυτό.. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ακόμα και την ταινία που έπαιζε στην τηλεόραση καθώς μετά πήγα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Ήταν το πρώτο Terminator που φυσικά δεν τόλμησα να το ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου.
Τόλμησα όμως να ξαναμιλήσω για αυτό που μου είχε συμβεί τότε μετά από χρόνια και μόνο αφού είχα ξεκαθαρίσει με την βοήθεια του μεταπτυχιακού, το γιατί είχα αυτήν την ανάμνηση…(συνεχίζετε)
