Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Στα μέρη τα σκοτεινά…

Αφού αποφάσισα να μην ξαναερωτευτώ στη ζωή μου άρχισα τις βλακείες… Δηλαδή άρχισα να πηγαίνω σε μέρη σκοτεινά… Ένιωθα μόνος, πάρα πολύ μόνος και πήγαινα σε αυτά τα μέρη μόνο και μόνο για να καλύψω την μοναξιά που ένιωθα…

Ξέρετε τώρα πορνοκινηματογράφοι και τέτοιες βλακείες. Έψαχνα να βρω τον εαυτό μου εκεί… Ποτέ βέβαια δεν το ευχαριστιόμουν… Θέλω να πω, πως συνήθως δεν έκανα κάτι και όταν έκανα μετά ένιωθα πολύ δυσάρεστα.

Άγριο τέρας η μοναξιά, σαν λύκος που φωλιάζει σε δάσος σκοτεινό, βγαλμένο μέσα από παραμύθι αλλόκοτο και παράξενο.

 
Κάποιες φορές πλημμύριζε ο ουρανός άστρα γiα λίγο, όσο κράτησε το βλέμμα που μου έδωσε ο συμφοιτητής μου που είχα ερωτευτεί μέσα στο μετρό, όταν είχα μόλις βγει μέσα από ένα αυτά τα σκοτεινά μέρη.

Σε ένα από αυτά τα μέρη πάντως γνώρισα και τον Αντώνη... Δεν θα τον είχα γνωρίσει αν δεν πήγαινα εκεί.

Ξέρετε τι λέω για να έχει νόημα η διαδρομή μου στο σκοτάδι θα ήθελα να ανοίξετε την ψυχή σας και να καταθέσετε τι ψάχνετε από την ζωή οι gay.

Εγώ ψάχνω πάντως πολλές πολλές αγκαλίτσες! Αγκαλίτσες!



Να το βάζετε το τραγουδάκι της Τσανακλίδου στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις να καταλαβαίνουν όλοι πως ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο μόνος ήμουνα.

Nα το βάζετε και γιατί τώρα θα πάρουμε το παραμύθι από την αρχή όλοι μαζί παιδιά. Όλοι μαζί!