Kαι τώρα θα μιλήσω για κάτι σίγουρα που σας την σπάει και εσάς. Τους επαγγελματίες επαίτες. Έχω φτιάξει μια λίστα με όσους έχω συναντήσει και ξανασυναντήσει και ξανασυναντήσει στα μέσα μεταφοράς και στο δρόμο και σίγουρα θα τους έχετε δει και εσείς....
1. Κύριος που λέει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο με αφίσα. Λίγη βοήθεια στο Σύνταγμα, στο Θησείο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αυτός ο όγκος έπρεπε να έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να καταλαμβάνει όλο το κρανία στα τόσα χρόνια που λέει ο κυριούλης ότι τον έχει.
2. Ψηλή χοντρή μαυριδερή μπαίνει κάθε τρεις και λίγο στο μετρό και λέει ότι έχει το παιδί της με κακοήθεια στο νοσοκομείο, Κήτσος Αργύριος λέει ονομάζεται το παιδί της.
3.Koντόχοντρος κυριούλης μπαίνει επί καθημερινής βάσεως στο μετρό και λέει στυλούς πουλάω για την Παρασκευούλα το παιδακι μου που βρίσκεται στο κρεβάτι του πονου.
4. Aγγελος Μαρτζέλος χοντρός νεαρός μελαμψός καλοζωισμένος λέει ότι έχει καρκίνο στο έντερο και ότι έχει νοσηλευτεί στο Γεννηματά και μένει με ενοικιο στο περιστερι.
5. Γκριζομάλλης, οδηγός σε φορτηγό, με ενοίκιο στο περιστέρι με την οικογενειά του, έχει μείνει άνεργος καλοζωισμένος φαίνεται με καλά πουκάμισα και παντελόνια.
6. Xοντρός μελαμψός πάλι 55άρης η κορη μου η Βαρβαρίτσα που έχει τα νεφρά της "σαν να ανάβετε ένα κεράκι στην Εκκλησία"(κλασσική ατάκα επαγγελματία επαίτη).
7. Ευτραφής κυρία με ξανθιά μαλλιά και συνήθως μαύρα ρούχα. Είμαι άρρωστη λέει, με πιάνουν κρίσεις πανικού και διάφορα τέτοια.Όπως ανάβετε ένα κεράκι στην εκκλησία ρε παιδιά...
Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρώ πρόσφατα είναι οι επαίτες εκτός από μωρά, να έχουν μαζί τους σκυλάκια για να χτυπήσουν στην ευαισθησία του φιλόζωου πλήθους. Πραγματικά οικτρό.
Όλοι αυτοί οι επαγγελματίες επαίτες δεν είναι ούτε για να τους φτύσεις. από την άλλη υπάρχουν ένα σωρό εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας που χρειάζονται της άμεσης βοηθείας μας. Τους βλέπετε και στο δρόμο και σε άλλους χώρους. Όταν ο άλλος είναι άστεγος, σκελετωμένος και σου ζητάει ένα πιάτο φαΐ καταλαβαίνεις ότι δεν σε κοροϊδεύει και έχει ανάγκη την βοήθειά σου...
Για αυτό να δίνετε βοήθεια αλλά με κριτική πάντα διάθεση, φαίνεται ποιος έχει πραγματικά ανάγκη και ποιος το έχει κάνει επάγγελμα...Και να θυμάστε καλύτερα να δώσετε κάτι απ' ευθείας σε ένα διπλανό σας που φαίνεται ότι το έχει ανάγκη παρά σε όλες αυτές τις ΜΚΟ που διαχειρίζονται πακτωλούς χρημάτων χωρίς να γνωρίζουμε που πραγματικά πηγαίνουν.
Ιδεολογικά πάντως είμαι κατά της ατομικής φιλανθρωπίας. Χρειάζονται δομές που θα βοηθούν τους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Να τους εντάσσουν με δημιουργικό τρόπο στην κοινωνία. Το να βασίζεται ο άλλος στην φιλανθρωπία δεν είναι σωστό. Πρέπει να τον μαθαίνεις να κάνει κάτι, να δίνει κάτι στην κοινωνία και να ανταμείβεται για αυτό. Αλλά αν ο άλλος έχει άμεση ανάγκη τι να τον κάνεις... Βοηθάτε τον διπλάνο σας που γνωρίζετε ότι έχει ανάγκη. Όσο μπορεί ο καθένας. Είναι και αυτός ένας τρόπος να αποκολληθείτε από την τρίτη διάσταση και να σώσετε την ψυχή σας...
Kαι μιας και μιλάω για την φιλανθρωπία θυμήθηκα ότι μια φορά στα σκοτεινά τα μέρη που πήγαινα όταν ήμουν 18-19 χρονών είχα συναντήσει ένα 16χρόνο παιδί που μου έλεγε ότι είχε χάσει και τους δυο γονείς του σε αυτοκινητιστικό αν θυμάμαι καλά και δεν είχε που να μείνει, κοιμόταν στον δρόμο και όταν μου τα έλεγε αυτά εκλαίγα πάρα πολύ. Μακάρι να είναι καλά όπου κι αν είναι αυτό το παιδί, με είχε κάνει να κλάψω πριν τόσα χρόνια. Αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια επίσης, δεν ξέρω αν μου έλεγε αλήθεια ή ψέματα και αυτό το παιδί. Πάντως είχε σταθεί αφορμή να γράψω και ένα ποίημα τότε για αυτόν και το παραθέτω εδώ γιατί κολλάει με το όλο νόημα της φιλανθρωπίας...
1. Κύριος που λέει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο με αφίσα. Λίγη βοήθεια στο Σύνταγμα, στο Θησείο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αυτός ο όγκος έπρεπε να έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να καταλαμβάνει όλο το κρανία στα τόσα χρόνια που λέει ο κυριούλης ότι τον έχει.
2. Ψηλή χοντρή μαυριδερή μπαίνει κάθε τρεις και λίγο στο μετρό και λέει ότι έχει το παιδί της με κακοήθεια στο νοσοκομείο, Κήτσος Αργύριος λέει ονομάζεται το παιδί της.
3.Koντόχοντρος κυριούλης μπαίνει επί καθημερινής βάσεως στο μετρό και λέει στυλούς πουλάω για την Παρασκευούλα το παιδακι μου που βρίσκεται στο κρεβάτι του πονου.
4. Aγγελος Μαρτζέλος χοντρός νεαρός μελαμψός καλοζωισμένος λέει ότι έχει καρκίνο στο έντερο και ότι έχει νοσηλευτεί στο Γεννηματά και μένει με ενοικιο στο περιστερι.
5. Γκριζομάλλης, οδηγός σε φορτηγό, με ενοίκιο στο περιστέρι με την οικογενειά του, έχει μείνει άνεργος καλοζωισμένος φαίνεται με καλά πουκάμισα και παντελόνια.
6. Xοντρός μελαμψός πάλι 55άρης η κορη μου η Βαρβαρίτσα που έχει τα νεφρά της "σαν να ανάβετε ένα κεράκι στην Εκκλησία"(κλασσική ατάκα επαγγελματία επαίτη).
7. Ευτραφής κυρία με ξανθιά μαλλιά και συνήθως μαύρα ρούχα. Είμαι άρρωστη λέει, με πιάνουν κρίσεις πανικού και διάφορα τέτοια.Όπως ανάβετε ένα κεράκι στην εκκλησία ρε παιδιά...
Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρώ πρόσφατα είναι οι επαίτες εκτός από μωρά, να έχουν μαζί τους σκυλάκια για να χτυπήσουν στην ευαισθησία του φιλόζωου πλήθους. Πραγματικά οικτρό.
Όλοι αυτοί οι επαγγελματίες επαίτες δεν είναι ούτε για να τους φτύσεις. από την άλλη υπάρχουν ένα σωρό εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας που χρειάζονται της άμεσης βοηθείας μας. Τους βλέπετε και στο δρόμο και σε άλλους χώρους. Όταν ο άλλος είναι άστεγος, σκελετωμένος και σου ζητάει ένα πιάτο φαΐ καταλαβαίνεις ότι δεν σε κοροϊδεύει και έχει ανάγκη την βοήθειά σου...
Για αυτό να δίνετε βοήθεια αλλά με κριτική πάντα διάθεση, φαίνεται ποιος έχει πραγματικά ανάγκη και ποιος το έχει κάνει επάγγελμα...Και να θυμάστε καλύτερα να δώσετε κάτι απ' ευθείας σε ένα διπλανό σας που φαίνεται ότι το έχει ανάγκη παρά σε όλες αυτές τις ΜΚΟ που διαχειρίζονται πακτωλούς χρημάτων χωρίς να γνωρίζουμε που πραγματικά πηγαίνουν.
Ιδεολογικά πάντως είμαι κατά της ατομικής φιλανθρωπίας. Χρειάζονται δομές που θα βοηθούν τους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Να τους εντάσσουν με δημιουργικό τρόπο στην κοινωνία. Το να βασίζεται ο άλλος στην φιλανθρωπία δεν είναι σωστό. Πρέπει να τον μαθαίνεις να κάνει κάτι, να δίνει κάτι στην κοινωνία και να ανταμείβεται για αυτό. Αλλά αν ο άλλος έχει άμεση ανάγκη τι να τον κάνεις... Βοηθάτε τον διπλάνο σας που γνωρίζετε ότι έχει ανάγκη. Όσο μπορεί ο καθένας. Είναι και αυτός ένας τρόπος να αποκολληθείτε από την τρίτη διάσταση και να σώσετε την ψυχή σας...
Kαι μιας και μιλάω για την φιλανθρωπία θυμήθηκα ότι μια φορά στα σκοτεινά τα μέρη που πήγαινα όταν ήμουν 18-19 χρονών είχα συναντήσει ένα 16χρόνο παιδί που μου έλεγε ότι είχε χάσει και τους δυο γονείς του σε αυτοκινητιστικό αν θυμάμαι καλά και δεν είχε που να μείνει, κοιμόταν στον δρόμο και όταν μου τα έλεγε αυτά εκλαίγα πάρα πολύ. Μακάρι να είναι καλά όπου κι αν είναι αυτό το παιδί, με είχε κάνει να κλάψω πριν τόσα χρόνια. Αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια επίσης, δεν ξέρω αν μου έλεγε αλήθεια ή ψέματα και αυτό το παιδί. Πάντως είχε σταθεί αφορμή να γράψω και ένα ποίημα τότε για αυτόν και το παραθέτω εδώ γιατί κολλάει με το όλο νόημα της φιλανθρωπίας...
https://opesimistisaprilis.blogspot.com/2007/03/blog-post_18.html
