Φαίνεται πως η πολύ ευγένια και ο φιλικός τόνος που είχα υιοθετήσει μπας και αλλάξω τους μαθητές μου δεν απέδιδε και πολύ γιατι στην τάξη μου όσο οι μέρες περνούσαν τόσο απλώνονταν το χάος…. Είχα που λέτε κάτι τέρατα… Tα πιο άγρια από αυτά ήταν ο Κούλης και ο Ζούμας. Ο Ζούμας μέχρι την προηγούμενη χρονιά πήγαινε σε ειδικό σχολείο και ήταν ένα παιδάκι με νοητική υστέρηση που από ότι καταλαβαίνω έκρυβε πολύ θυμό μέσα του για το πώς τον αντιμετώπιζαν τα άλλα τα παιδάκια, τα οποία δεν τα γνώριζε κιόλας, γιατί από το ειδικό σχολείο το έστειλαν, άκουσον άκουσον την τελευταία χρονιά την έκτη πίσω στο κανονικό. Η Ράνια έκανε την εκτίμηση πως «είχε πολύ κακία μέσα του».
Εγώ όμως δεν συμφωνώ και πιστεύω πως ήταν απλά θυμωμένος. Ήταν θυμωμένος γιατί τον είχαν απομονώσει και τον κορόιδευαν. Ήταν θυμωμένoς γιατί ζούσε υπό άθλιες συνθήκες μαζί με τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, που ο καημένος ο μπαμπάς του είχε αναλάβει να τα φροντίζει, από τότε ο θειός τους πνίγηκε στα καράβια...
Προσπάθησα να το εντάξω μέσα στην τάξη μιλώντας βασικά στα άλλα τα παιδιά και λέγοντας τους, να μην δίνουν σημασία και πως αυτά που κάνει τα κάνει γιατί αισθάνεται απομονωμένος. Τους διάβασα μάλιστα μπας και τα ευαισθητοποιήσω, από το ανθολόγιο της ‘Ε&’ΣΤ δημοτικού την «Αστραδενή στο νέο σχολείο της».
Είχα μέσα στην τάξη και ένα σκατόπεδο τον Κούλη… Ήταν σχετικά καλός μαθητής αλλά ήταν σκατόπεδο και είχε και μια σκατιάρα μάνα. Λοιπόν άρχισαν που λέτε ο Κούλης και ο Ζούμας να πλακώνονται στην τάξη… Τα πράγματα σιγά σιγά αγρίευαν και αυτό δεν το έβλεπα μόνο εγώ αλλά και η δασκάλα των Aγγλικών που έμπαινε μέσα στην τάξη και η γυμνάστρια της Oλυμπιακής Παιδείας(πρόγραμμα Καλλιπάτειρα) η Αρετή, να είναι καλά η γυναίκα με είχε στηρίξει αρκετά εκείνη την χρονιά, όπως και η δασκάλα των Αγγλικών, η Δήμητρα, σε γενικές γραμμές αν εξαιρέσουμε αυτό που συζητούσε με τον Πάσχο στην αρχή της χρονιάς.
Μια μέρα που λέτε η Αρετή ήρθε και μου ζήτησε βοήθεια αφού ξαναπλακώθηκαν τα τέρατα μπροστά στα έντρομα μάτια της και δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει. Της είπα ότι είχα ζητήσει επανειλημμένως βοήθεια από τον διευθυντή αλλά το καθίκι, το μουνί το τρυπημένο με αγνοούσε επιδεικτικά οπότε της λέω δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση κάτι πρέπει να γίνει.
Αυτό που σκέφτηκα λοιπόν αφού ο διευθυντής δεν έκανε τίποτα, ήταν να πάρω την πρωτοβουλία και να καλέσω όλους τους γονείς(όποιοι θα έρχονταν βέβαια από αυτούς…) και να τους κάνω επίσημη ενημέρωση για αυτά που γίνονταν στην τάξη και φυσικά να υπογράψουν για αυτή. Ζήτησα από το μουνί το τρυπημένο τον Μαρινόπουλο να παρευρίσκεται στην συνάντηση και ο μαλάκας με έγραψε στα παπάρια του οπότε και εγώ απευθύνθηκα στην υποδιευθύντρια του σχολείου την Χριστίνα, που ευτυχώς να ναι καλά η γυναίκα, με βοήθησε και ήρθε η ίδια στην συνάντηση. Ο σχολικός σύμβουλος μας είχε δώσει και κάποιες ωραίες συμβουλές όπως να αφήνουμε τα παιδιά καμιά φορά να βγαίνουν από την τάξη οπότε να τι έγραψα και έδωσα στους γονείς:
Βασικά είχα μυριστεί για το που πήγαινε το πράγμα και δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι… Ξέρετε τι φοβόμουν περισσότερο ότι τα τέρατα θα τραυματίζονταν… Πριν κάνω αυτή την συνάντηση με τους γονείς, ο Κούλης και ο Ζούμας είχαν πλακωθεί και ο Ζούμας είχε σπάσει τα γυαλιά του Κούλη. Βασικά αυτά τα τέρατα, που ήταν και βαρέων βαρών, πλακώνονταν μέσα στην τάξη με τόση δύναμη που όταν το ένα πέταξε το άλλο πάνω στο καλοριφέρ μα το Θεό σας λέω λύγισε το καλοριφέρ! Ξέρετε ποιο είναι το πιο καλό; Πως τα τσιγγανάκια που είχα στην τάξη ήταν πιο ήρεμα σε σχέση με τα ελληνάκια της περιοχής! Αν έχετε τον Θεό σας μια φορά προς την αρχή της χρονιάς νομίζω ήταν που είχαμε πάει εκδρομή στη Βουλή στο Σύνταγμα ο Ζούμας έπιανε τα περιστέρια με τα χέρια του και τα ξεπουπούλιαζε. Μα πως μπορούσε να το κάνει αυτό. Εγώ ούτε να τα αγγίξω, δεν μπορώ τα περιστέρια.
Λοιπόν αυτό που φοβόμουν, δηλαδή ο λόγος για τον οποίο έκανα την ενημέρωση στους γονείς εκείνη την ημέρα, έγινε μέσα στις επόμενες μέρες. Το σκατόπαιδο ο Κούλης πήγε και ξαναπλακώθηκε με τον Ζούμα και για να τον εκδικηθεί του κάρφωσε ένα στυλό στο κεφάλι. Το καημένο ο Ζούμας, τρόμαξε τόσο πολύ και φυσικά και εγώ το ίδιο. Άρχισαν να του τρέχουν αίματα από το κεφάλι. Καλέσαμε τον πατέρα του, έναν πολύ αξιοπρεπή άνθρωπο, νομίζω ξυλουργός ήταν, καλέσαμε και ασθενοφόρο νομίζω, και το πήρε το παιδί και έφυγε και πήγαν στο νοσοκομείο. Ο καημένος ο Ζούμας χρειάστηκε να κάνει ράματα στο κεφάλι. Θυμάμαι ακόμα το μάλλον συμπονετικό βλέμμα που μου έριξε μέσα στο γραφείο των δασκάλων, ενώ περιμέναμε να έρθει το ασθενοφόρο και τρέχανε τα αίματα από το κεφαλάκι του. Εγώ είχα κουρνιάσει στη καρέκλα το κοιτούσα και έκλαιγα και η Ράνια φώναξε τότε την θεική ατάκα «Ε μα τι γίνονται δάσκαλοι χωρίς να μπορούν. Έτσι άντε πήραμε το πτυχίο…» Βέβαια η ίδια στην αρχή της γνωριμίας μου είχε πει ότι σ' αυτό το σχολείο και οι εργάτες της οικοδομής από δίπλα να έκαναν μάθημα το ίδιο και το αυτό θα ήταν.
Εντωμεταξύ η σκατιάρα η μάνα του Κούλη μέσα στις επόμενες μέρες ζήτησε το σκατόπαιδο της να αλλάξει τμήμα και έτσι το φορτώθηκε και πάλι η Ράνια. Αυτή η σκατιάρα που λέτε είπε, έτσι άκουσα, δεν το είπατε αυτό κυρά σκατιάρα πως έτσι πρέπει να είναι τα παιδιά εδώ στο Ζεφύρι σαν τον γιο της γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να επιβιώσουν…
(συνεχίζεται)
Εγώ όμως δεν συμφωνώ και πιστεύω πως ήταν απλά θυμωμένος. Ήταν θυμωμένος γιατί τον είχαν απομονώσει και τον κορόιδευαν. Ήταν θυμωμένoς γιατί ζούσε υπό άθλιες συνθήκες μαζί με τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, που ο καημένος ο μπαμπάς του είχε αναλάβει να τα φροντίζει, από τότε ο θειός τους πνίγηκε στα καράβια...
Προσπάθησα να το εντάξω μέσα στην τάξη μιλώντας βασικά στα άλλα τα παιδιά και λέγοντας τους, να μην δίνουν σημασία και πως αυτά που κάνει τα κάνει γιατί αισθάνεται απομονωμένος. Τους διάβασα μάλιστα μπας και τα ευαισθητοποιήσω, από το ανθολόγιο της ‘Ε&’ΣΤ δημοτικού την «Αστραδενή στο νέο σχολείο της».
Είχα μέσα στην τάξη και ένα σκατόπεδο τον Κούλη… Ήταν σχετικά καλός μαθητής αλλά ήταν σκατόπεδο και είχε και μια σκατιάρα μάνα. Λοιπόν άρχισαν που λέτε ο Κούλης και ο Ζούμας να πλακώνονται στην τάξη… Τα πράγματα σιγά σιγά αγρίευαν και αυτό δεν το έβλεπα μόνο εγώ αλλά και η δασκάλα των Aγγλικών που έμπαινε μέσα στην τάξη και η γυμνάστρια της Oλυμπιακής Παιδείας(πρόγραμμα Καλλιπάτειρα) η Αρετή, να είναι καλά η γυναίκα με είχε στηρίξει αρκετά εκείνη την χρονιά, όπως και η δασκάλα των Αγγλικών, η Δήμητρα, σε γενικές γραμμές αν εξαιρέσουμε αυτό που συζητούσε με τον Πάσχο στην αρχή της χρονιάς.
Μια μέρα που λέτε η Αρετή ήρθε και μου ζήτησε βοήθεια αφού ξαναπλακώθηκαν τα τέρατα μπροστά στα έντρομα μάτια της και δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει. Της είπα ότι είχα ζητήσει επανειλημμένως βοήθεια από τον διευθυντή αλλά το καθίκι, το μουνί το τρυπημένο με αγνοούσε επιδεικτικά οπότε της λέω δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση κάτι πρέπει να γίνει.
Αυτό που σκέφτηκα λοιπόν αφού ο διευθυντής δεν έκανε τίποτα, ήταν να πάρω την πρωτοβουλία και να καλέσω όλους τους γονείς(όποιοι θα έρχονταν βέβαια από αυτούς…) και να τους κάνω επίσημη ενημέρωση για αυτά που γίνονταν στην τάξη και φυσικά να υπογράψουν για αυτή. Ζήτησα από το μουνί το τρυπημένο τον Μαρινόπουλο να παρευρίσκεται στην συνάντηση και ο μαλάκας με έγραψε στα παπάρια του οπότε και εγώ απευθύνθηκα στην υποδιευθύντρια του σχολείου την Χριστίνα, που ευτυχώς να ναι καλά η γυναίκα, με βοήθησε και ήρθε η ίδια στην συνάντηση. Ο σχολικός σύμβουλος μας είχε δώσει και κάποιες ωραίες συμβουλές όπως να αφήνουμε τα παιδιά καμιά φορά να βγαίνουν από την τάξη οπότε να τι έγραψα και έδωσα στους γονείς:
Βασικά είχα μυριστεί για το που πήγαινε το πράγμα και δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι… Ξέρετε τι φοβόμουν περισσότερο ότι τα τέρατα θα τραυματίζονταν… Πριν κάνω αυτή την συνάντηση με τους γονείς, ο Κούλης και ο Ζούμας είχαν πλακωθεί και ο Ζούμας είχε σπάσει τα γυαλιά του Κούλη. Βασικά αυτά τα τέρατα, που ήταν και βαρέων βαρών, πλακώνονταν μέσα στην τάξη με τόση δύναμη που όταν το ένα πέταξε το άλλο πάνω στο καλοριφέρ μα το Θεό σας λέω λύγισε το καλοριφέρ! Ξέρετε ποιο είναι το πιο καλό; Πως τα τσιγγανάκια που είχα στην τάξη ήταν πιο ήρεμα σε σχέση με τα ελληνάκια της περιοχής! Αν έχετε τον Θεό σας μια φορά προς την αρχή της χρονιάς νομίζω ήταν που είχαμε πάει εκδρομή στη Βουλή στο Σύνταγμα ο Ζούμας έπιανε τα περιστέρια με τα χέρια του και τα ξεπουπούλιαζε. Μα πως μπορούσε να το κάνει αυτό. Εγώ ούτε να τα αγγίξω, δεν μπορώ τα περιστέρια.
Λοιπόν αυτό που φοβόμουν, δηλαδή ο λόγος για τον οποίο έκανα την ενημέρωση στους γονείς εκείνη την ημέρα, έγινε μέσα στις επόμενες μέρες. Το σκατόπαιδο ο Κούλης πήγε και ξαναπλακώθηκε με τον Ζούμα και για να τον εκδικηθεί του κάρφωσε ένα στυλό στο κεφάλι. Το καημένο ο Ζούμας, τρόμαξε τόσο πολύ και φυσικά και εγώ το ίδιο. Άρχισαν να του τρέχουν αίματα από το κεφάλι. Καλέσαμε τον πατέρα του, έναν πολύ αξιοπρεπή άνθρωπο, νομίζω ξυλουργός ήταν, καλέσαμε και ασθενοφόρο νομίζω, και το πήρε το παιδί και έφυγε και πήγαν στο νοσοκομείο. Ο καημένος ο Ζούμας χρειάστηκε να κάνει ράματα στο κεφάλι. Θυμάμαι ακόμα το μάλλον συμπονετικό βλέμμα που μου έριξε μέσα στο γραφείο των δασκάλων, ενώ περιμέναμε να έρθει το ασθενοφόρο και τρέχανε τα αίματα από το κεφαλάκι του. Εγώ είχα κουρνιάσει στη καρέκλα το κοιτούσα και έκλαιγα και η Ράνια φώναξε τότε την θεική ατάκα «Ε μα τι γίνονται δάσκαλοι χωρίς να μπορούν. Έτσι άντε πήραμε το πτυχίο…» Βέβαια η ίδια στην αρχή της γνωριμίας μου είχε πει ότι σ' αυτό το σχολείο και οι εργάτες της οικοδομής από δίπλα να έκαναν μάθημα το ίδιο και το αυτό θα ήταν.
Εντωμεταξύ η σκατιάρα η μάνα του Κούλη μέσα στις επόμενες μέρες ζήτησε το σκατόπαιδο της να αλλάξει τμήμα και έτσι το φορτώθηκε και πάλι η Ράνια. Αυτή η σκατιάρα που λέτε είπε, έτσι άκουσα, δεν το είπατε αυτό κυρά σκατιάρα πως έτσι πρέπει να είναι τα παιδιά εδώ στο Ζεφύρι σαν τον γιο της γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να επιβιώσουν…
(συνεχίζεται)
