Γεια τους "αγωνιστές" του Πολυτεχνείου

Κ. Μαστραντώνη ελπίζω να μην πάρετε προσωπικά τις αναφορές μου σε εσάς... Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε τι θέλω να κάνω μέσες άκρες, γιατί ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση εκείνη την αγκαλιά που μου είχατε δώσει όταν τέλειωσε η γιορτή της 17 Νοέμβρη που είχα διοργανώσει εκείνη την χρονιά. Το ίδιο μήνυμα θέλω να δώσω και μέσα από αυτό το ιστολόγιο. Επίσης σας πάω πολύ γιατί έχετε την ίδια άποψη με εμένα για την Τζάνη ότι είναι πολύ δύσκολος άνθρωπος! Πολύ δύσκολος άνθρωπος η Τζάνη!

Τελοσπάντων όλα γίνονται σε αυτό το blog για να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω ως άνθρωποι, να παραδεχτούμε τα λάθη μας αλλά να κρατήσουμε και τα σωστά που κάναμε σε αυτή την ζωή, να αναπνεύσουμε, λίγη ελευθερία και να γίνουμε πιο αγαπημένοι ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις που δεν βλάψαμε ανεπανόρθωτα ο ένας τον άλλον. Και φυσικά ο καθένας τα βλέπει από την δική του οπτική τα γεγονότα για παράδειγμα εσείς μπορεί να φοβηθήκατε με αυτό που είχα κάνει τότε που είχα μοιράσει στα παιδιά τα έγγραφα με την νομοθεσία… Όλοι μέσα στο φόβο και στο σκοτάδι ζούσαμε τόσα χρόνια!

Όλα γίνονται εδώ για να συζητήσουμε εξάλλου και για την ίδια την ζωή, αφού κλείνει ένας τεράστιος σκοτεινός κύκλος της ανθρωπότητας και θα ανοίξει ένας καινούριος πολύ πιο φωτεινός.

Και μιας και αναφέρθηκα στη γιορτή της 17 Νοέμβρη και στους «αγωνιστές» του Πολυτεχνείου (το αγωνιστές σε εισαγωγικά γιατί το μόνο για το οποίο αγωνίστηκαν ήταν για την τσέπη τους και για το πώς θα καταστρέψουν τις ζωές των επόμενων γενεών) και θυμήθηκα εκείνη την γιορτή που είχα οργανώσει στο σχολείο θέλω να αφιερώσω σε αυτούς τους «αγωνιστές» ένα κείμενο που είχαν διαβάσει τρεις καταπληκτικές μαθήτριες που είχα τότε η Γεωργία Γοντζέ, η Κανέλλου Μαρία και η Νικολουδάκη Άρτεμη. Γιατί καταπληκτική ήταν και η Γεωργία παρόλο που χρειάζονταν ένα συμμάζεμα...


Τους το αφιερώνω γιατί οι «αγωνιστές» εκείνοι παραδόθηκαν πριν την τελευταία στροφή…

Στο τρίστρατο

του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Τώρα που θα βγεις στο τρίστρατο, παιδί μου, να ξέρεις -το ξέρεις – θα βρεθείς μπροστά σε χίλια δυο θηρία. Θα παλέψεις, θα ματωθείς, θα ηττηθείς, θα νικήσεις. Μπορεί να γίνεις και επέτειος. Ποιος ξέρει; Μην τρομάξεις. Μη λυπηθείς. Μην απογοητευτείς. Μόνο ξέρεις, θα ξαναπαλέψεις, θα ξαναματωθείς, θα ξαναηττηθείς, θα ξανανικήσεις. Να ξαναγίνεις επέτειος αποκλείεται. Θα έχεις κάνει όμως κάτι σημαντικό. Και τότε θα σου χαμογελάσουν οι φίλοι, κάποιοι άγνωστοι…

Θα σου χαμογελάσουν και οι αντίπαλοι. Θα σου χαμογελάσει και η εξουσία. Θα σου προσφέρει γλυκό, δώρα, θα σε καλέσει δίπλα της. Μην ξεχαστείς. Μην πεις «εδώ είμαστε, φτάσαμε»… Γιατί τότε θα είναι η ώρα που θα παραδώσεις τα όπλα, θα είναι η ώρα που θα παραδοθείς. Και τότε δεν θα χαμογελάνε οι άλλοι δίπλα σου. Θα γελάνε, σαν γυρίζεις την πλάτη, ικανοποιημένος πως έφτασες στο τέρμα. Ή ότι πλησίασες τόσο κοντά που βλέπεις πια το στεφάνι του νικητή να σε περιμένει. Ότι είναι δικό σου. Δεν είναι. Γιατί, απλούστατα, δεν έφτασες στο τέρμα. Είναι το καμπανάκι της τελευταίας στροφής αυτό που ακούς σαν το τραγούδι των σειρήνων. Μη σταματήσεις.

Είναι η ώρα που θα μαζέψεις τις δυνάμεις σου -όσες δυνάμεις έχεις πια- για να κάνεις την δικιά σου κούρσα. Εκεί είναι που σε χρειάζονται οι φίλοι σου, κι ας μην πιστεύουν πια σε σένα. Ας το χουν σίγουρο ότι τελικά θα χάσεις, γιατί έτσι έχουν μάθει από όσους κατά καιρούς πίστεψαν. Αυτός όμως είναι ο δικός σου αγώνας. Ο δικός σου τελικός.

Και θα τον κερδίσεις σαν πιστέψεις ότι γεννήθηκες για να είσαι ελεύθερη ύπαρξη και όχι υποταγμένη σε έναν κακό ή καλό ηγεμόνα. Οι αξίες σου δεν χωράνε κάτω από κανένα στέμμα. Καλή επιτυχία.

˜˜˜˜˜

Ελπίζω απλά η δική μου η γενιά, αλλά και οι επόμενες, να μην ομοιάσουν σε εκείνους τους κάλπικους αγωνιστές, να τους βάλουν τα γυαλιά και να γυρίσουν την πλάτη τους στο μέλλον που τους έφτιαξαν χωρίς να τους ρωτήσουν...

H δική μου η γενιά και οι επόμενες ανήκουν στην μουσική και θα ακολουθήσουν τον Αρχηγό της ζωής! Το καταλάβατε;