Μετά από αυτό το περιστατικό που συνέβη στην τάξη μου εκείνες τις μέρες εγώ κόντεψα να σκάσω… Καταλαβαίνεται σε τι τραγική κατάσταση βρέθηκα και ειδικά όταν έχω να αντιμετωπίσω μια πάθηση όπως η ελκώδης κολίτιδα που επηρεάζεται από στρεσσογόνες καταστάσεις. Βασικά σε εκείνο το σχολείο νόμιζα ότι ήταν σαν να είχα βρεθεί σε χειρότερο μέρος και από το στρατό από τον οποίο πήρα απαλλαγή… Εκείνη την περίοδο ήταν που σκεφτόμουν πολύ έντονα να αυτοκτονήσω. Είχα περάσει όλα τα υπόλοιπα πιο πριν και είχα πιάσει δουλειά στο επάγγελμα που ονειρευόμουν από μικρός από 10 σχεδόν χρονών και αυτή ήταν η τελευταία μου ελπίδα…
Νόμιζα ότι δεν θα ξαναγινόμουν ποτέ ευτυχισμένος μετά από αυτό και σκεφτόμουν να πάρω τα αντικαταθλιπτικά από το συρτάρι της μάνας μου και να τα κατεβάσω με τις χούφτες. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα τότε με αυτό που σκεφτόμουν, γιατί όταν το σκεφτόμουν δεν το είχα πει σε κανέναν και παρά μόνο στο τέλος της χρονιάς τόλμησα να το εξομολογησώ στην Ράνια.
Εκείνες τις επικές για εμένα μέρες πήγα στην εφημερία του Ευαγγελισμού και ζήτησα από τον ψυχίατρο μήπως θα μπορούσε να μου δώσει κάποιο χαρτί ώστε να το δώσω στην διεύθυνση για να με αλλάξουν σχολείο αλλά ο ψυχίατρος γέλασε όταν του τα είπα, και μου είπε ότι και αυτός ήταν κάποτε διορισμένος σε παρόμοιες περιοχές και ότι θα μου περνούσε… Μαλακίες. Εγώ δεν άντεχα τότε.
Οπότε την επόμενη μέρα πήγα σε κακό και μαύρο χάλι στον γιατρό μου, τον γαστρεντερολόγο που με παρακολουθούσε στον Ευαγγελισμό, τον Μάντζαρη, και μόλις με είδε ο άνθρωπος τα έπαιξε. Μου έδωσε κατευθείαν πιστοποιητικό για να με βοηθήσει, να είναι καλά ο άνθρωπος, και σας το παραθέτω:
Πήγα που λέτε μετά στο κωλοτρυπίδι που ήταν προιστάμενος στην Διεύθυνση. Tο όνομα του μπορείτε να το βρείτε σε ένα παλιό άρθρο στο οποίο έχω το έγγραφο του διορισμού μου. Ψάξτε και λίγο να μην σας τα δίνω όλα έτοιμα :-)
Του μίλησα και του προσκόμισα το χαρτί. Μόλις το είδε μου είπε τι είναι αυτό… και μου το πέταξε πίσω στα μούτρα. Αφού δεν δέχτηκε το χαρτί από το νοσοκομείο του ζήτησα να παραιτηθώ αλλά ο άθλιος, το κωλοτρυπίδι το ζωγραφιστό ούτε αυτό με άφησε να κάνω! (συνεχίζεται...)
Νόμιζα ότι δεν θα ξαναγινόμουν ποτέ ευτυχισμένος μετά από αυτό και σκεφτόμουν να πάρω τα αντικαταθλιπτικά από το συρτάρι της μάνας μου και να τα κατεβάσω με τις χούφτες. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα τότε με αυτό που σκεφτόμουν, γιατί όταν το σκεφτόμουν δεν το είχα πει σε κανέναν και παρά μόνο στο τέλος της χρονιάς τόλμησα να το εξομολογησώ στην Ράνια.
Εκείνες τις επικές για εμένα μέρες πήγα στην εφημερία του Ευαγγελισμού και ζήτησα από τον ψυχίατρο μήπως θα μπορούσε να μου δώσει κάποιο χαρτί ώστε να το δώσω στην διεύθυνση για να με αλλάξουν σχολείο αλλά ο ψυχίατρος γέλασε όταν του τα είπα, και μου είπε ότι και αυτός ήταν κάποτε διορισμένος σε παρόμοιες περιοχές και ότι θα μου περνούσε… Μαλακίες. Εγώ δεν άντεχα τότε.
Οπότε την επόμενη μέρα πήγα σε κακό και μαύρο χάλι στον γιατρό μου, τον γαστρεντερολόγο που με παρακολουθούσε στον Ευαγγελισμό, τον Μάντζαρη, και μόλις με είδε ο άνθρωπος τα έπαιξε. Μου έδωσε κατευθείαν πιστοποιητικό για να με βοηθήσει, να είναι καλά ο άνθρωπος, και σας το παραθέτω:
Πήγα που λέτε μετά στο κωλοτρυπίδι που ήταν προιστάμενος στην Διεύθυνση. Tο όνομα του μπορείτε να το βρείτε σε ένα παλιό άρθρο στο οποίο έχω το έγγραφο του διορισμού μου. Ψάξτε και λίγο να μην σας τα δίνω όλα έτοιμα :-)
Του μίλησα και του προσκόμισα το χαρτί. Μόλις το είδε μου είπε τι είναι αυτό… και μου το πέταξε πίσω στα μούτρα. Αφού δεν δέχτηκε το χαρτί από το νοσοκομείο του ζήτησα να παραιτηθώ αλλά ο άθλιος, το κωλοτρυπίδι το ζωγραφιστό ούτε αυτό με άφησε να κάνω! (συνεχίζεται...)
