Eξάλλου το ότι όταν ενθαρρύνεται μια θρησκεία ενθαρρύνονται όλες όπως λέει η Σώτη και το ότι το παπαδαριό δεν θέλει με αυτόν τον τρόπο να χάσει τα προνομία του διαφαίνεται και από την πρόσφατη απόφασή της Ιεράς Συνόδου του να κοπεί η γελοιογραφία του Economist από τα νέα βιβλία των θρησκευτικών, γελοιογραφία η οποία απεικόνιζει ένα πεδίο μάχης γεμάτο ερείπια και νεκρούς και έναν επιζώντα να αναφέρει πως «όλα ξεκίνησαν με μια διαφωνία ποιανού ο Θεός ήταν πιο ειρηνικός, καλοσυνάτος και συγχωρητικός».
Σύμφωνα με την Ιερά Σύνοδο, η γελοιογραφία εξέτρεφε «αντιθρησκευτικά ερεθίσματα που υποβάλλουν στον μαθητή στο πλαίσιο ενός μαθήματος θρησκευτικής αγωγής, την αποδοχή της ιδέας ότι οι θρησκείες είναι υπαίτιες για την βία στον κόσμο και ότι η ισχυρή πίστη, οδηγεί στη μισαλλοδοξία».
Όταν οι λογοκριτές της Εκκλησίας διαλέγουν τραγούδια για τα Θρησκευτικά.
Όταν οι λογοκριτές της Εκκλησίας διαλέγουν τραγούδια για τα Θρησκευτικά.
Προς το παρόν αφιερώνω στην Ιερά Σύνοδο το τραγούδι Umbrella της Rihanna που το έκοψαν και αυτό να έχουν κάτι να ακούνε μέχρι την στιγμή που θα τους καταστρέψω ολοκληρωτικά.
Πρώτον τις γενοκτονίες πρέπει να τις θυμόμαστε πάντα για να μην ξανασυμβούν. Η μνήμη και αναγνώριση μιας γενοκτονίας όπως των Αρμενίων έχει πάρα πολύ μεγάλο νόημα ειδικά όταν συνειδητοποιήσουμε όπως έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις από την ιστοσελίδα μου ότι τα έχουμε ζήσει εμείς οι ίδιοι κάποια από αυτά τα γεγονότα. Ίσως να ήσουν και εσύ η ίδια Σώτη μία από τις γυναίκες που κάηκαν ζωντανές από τους νεότουρκους και το θυμηθείς σε λίγο καιρό και δεύτερον δεν είναι αργά να πούμε όχι ούτε στο ένα μεγάλο τζαμί αλλά ούτε και στα πολλά μικρά διάσπαρτα. Για να πάρουμε μια γεύση από την γενοκτονία των Αρμενίων πριν συνεχίσουμε και εδώ δεν θα σας βάλω κάποιο βίντεο αλλά μερικά αποσπάσματα από το παρακάτω καταπληκτικό άρθρο που βρήκα για το ζήτημα. Και επειδή ένας κυριούλης που με συνάντησε σε μια στάση στην Βουλιαγμένης και καθίσαμε και μιλήσαμε για λίγο, γιατρός νομίζω ήταν κιόλας, μου είπε ότι είμαι διανοούμενος, Σώτη μου ελπίζω να είσαι ικανοποιημένη και από αυτό που ανέβασα το επίπεδο της διανόησης στην Ελλάδα.
Το ανατριχιαστικό χρονικό της Γενοκτονίας των Αρμενίων
Ενάμισι εκατομμύριο περίπου άνθρωποι (σε σύνολο 3 εκατ. Αρμενίων που διαβιούσαν στα ανατολικά κυρίως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) σκοτώθηκαν από μαχαίρι ή από τις κακουχίες στα καταναγκαστικά έργα, κάηκαν μαζικά ζωντανοί, πνίγηκαν στη Μαύρη Θάλασσα και τον Ευφράτη ή χάθηκαν στην έρημο της Συρίας, στις αναγκαστικές «πορείες θανάτου» που τους επέβαλε η πολιτική των Νεότουρκων.
Η πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση της χριστιανικής μειονότητας από τις οθωμανικές αρχές, υπήρξε ο προάγγελος του εβραϊκού ολοκαυτώματος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ο ίδιος ο Χίτλερ (που γνώριζε καλά τα τεκταινόμενα από τη γερμανική εμπλοκή στην αρμενική εθνοκάθαρση) δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την επιβεβλημένη λήθη της τραγωδίας των Αρμενίων ως άλλοθι για τα δικά του ζοφερά πλάνα: από τη στιγμή που το Βερολίνο όχι μόνο γνώριζε ακριβώς (όπως μαθαίνουμε από τα διπλωματικά αρχεία του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών της περιόδου 1915-1918) τα όσα τρομερά συνέβαιναν στον αρμενικό πληθυσμό εντός της αυτοκρατορίας, μετά την απόφαση του Ταλαάτ Πασά για την ομαδική «μετεγκατάστασή» τους, αλλά και στραγγάλισε αποφασιστικά κάθε προσπάθεια να παρεμποδιστεί η γενοκτονία, δικαιούνταν ο Χίτλερ να αναρωτηθεί το 1939 «Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;», υπαινισσόμενος ότι και το ολοκαύτωμα του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης θα περνούσε στα ψιλά της Ιστορίας.
Αν και ο παράφρονας δικτάτορας που αιματοκύλησε την Ευρώπη είχε για μια ακόμη φορά άδικο, καθώς η ιστορία τον διέψευσε. Κανείς δεν έχει ξεχάσει την αρμενική τραγωδία και πάντα θα μνημονεύεται ως μια από τις μελανότερες σελίδες του 20ού αιώνα, ένα μνημείο θηριωδίας, κτηνωδίας, μισαλλοδοξίας αλλά και εθνικιστικής έξαρσης.
Η τραγωδία του αρμενικού έθνους άρχισε σταδιακά αρκετά χρόνια πριν από την τελική λύση της γενοκτονίας. Ο πανάρχαιος χριστιανικός πληθυσμός που ζούσε στην Εγγύς Ανατολή μοιραζόταν μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και στην τσαρική επικράτεια ζούσε κάτω από ένα σχετικά ανεκτικό καθεστώς (αν και δεν έλειπαν μαζικοί εκρωσισμοί). Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όμως το σκηνικό ήταν σαφώς διαφορετικό, αφού υφίσταντο παντός είδους διώξεις, όπως και οι άλλοι εξάλλου χριστιανικοί λαοί της αυτοκρατορίας (Πόντιοι, Έλληνες, Ασσύριοι κ.λπ.). Με την ανάδυση των εθνικιστικών αισθημάτων του 19ου αιώνα, οι Αρμένιοι βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα: ο σουλτάνος τους υποπτευόταν για αποσχιστικές τάσεις την ίδια στιγμή που οι Ρώσοι, εποφθαλμιώντας τα εδάφη του «μεγάλου ασθενούς», της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δηλαδή, υπέθαλπαν και έτρεφαν περαιτέρω τις όποιες αυτονομιστικές φιλοδοξίες τους.
Κι έτσι ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ Β’ δεν δίστασε να προβεί σε άγριους διωγμούς εναντίον των Αρμενίων της επικράτειάς του, με το μαζικό πογκρόμ να βρίσκει το αποκορύφωμά του στις ανατριχιαστικές σφαγές στο Σασούν (1894) και τις μαζικές εκτελέσεις της διετίας 1895-1896, που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Αρμενίους.
Η επικράτηση του κινήματος των φιλελεύθερων αρχικά Νεότουρκων τον Ιούλιο του 1908, παρά τις αρχικές ελπίδες που γέννησε στην αρμενική κοινότητα για αλλαγή πλεύσης στην πολιτική της άλλοτε κραταιής αυτοκρατορίας και χορήγηση ισονομίας και ισοπολιτείας, δεν άλλαξε καθόλου την κατάσταση για τους χριστιανικούς λαούς. Αντί για τον σεβασμό των συνθηκών και την πραγμάτωση των μεταρρυθμίσεων, όπως είχε υποσχεθεί η πολιτική των Νεότουρκων, το νέο καθεστώς έγινε σύντομα αυταρχικό, συγκεντρωτικό και «εκτουρκιστικό» και προέβη σε νέους διωγμούς των Αρμενίων τον Απρίλιο του 1909 στα Άδανα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Κιλικίας.
Η σφαγή στα Άδανα έλαβε χώρα στο περιθώριο επιχείρησης καταστολής πραξικοπήματος, ενσαρκώνοντας έτσι τόσο την τουρκική προπαγάνδα εναντίον του αρμενικού στοιχείου αλλά και το ζοφερό πλάνο που ενορχηστρωνόταν ήδη στο χαρτί. Μερίδα αξιωματικών του τουρκικού στρατού, σε συνεργασία με ισλαμιστές σπουδαστές, επιχείρησαν να ανατρέψουν το καθεστώς των Νεότουρκων και να επαναφέρουν τον σουλτάνο στην εξουσία. Το απόσπασμα των δυνάμεων που στάλθηκε στα Άδανα για να καταστείλει το πραξικόπημα στράφηκε από την πρώτη στιγμή και κατά των Αρμενίων της περιοχής, δολοφονώντας 28.000-30.000 ψυχές και υφαρπάζοντας το βιος τους.
«Οι χριστιανοί καίγονταν σαν τα ζωύφια», έγραφε στην ολοσέλιδη ανταπόκρισή της (10 Ιουλίου 1909) η βρετανική εφημερίδα «The Graphic» για όσα είχαν εκτυλιχθεί στα Άδανα λίγους μήνες πρωτύτερα. Ο απεσταλμένος της εφημερίδας (J.L.C. Booth) περιέγραψε με ανατριχιαστική λεπτομέρεια το τι έκανε ο μαινόμενος όχλος από πόρτα σε πόρτα, σφαγιάζοντας χιλιάδες συμπολίτες του αρμενικής καταγωγής: «Ομάδες αντρών έμπαιναν στα σπίτια, τα περιέλουζαν με κηροζίνη και άναβαν φωτιές. Οι περισσότεροι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί. Δεν μπορούσαν ούτε να διαφύγουν από τα φλεγόμενα κτίρια. Στις εξόδους τους περίμεναν οπλισμένοι στρατιώτες που πυροβολούσαν όσους έβγαιναν. Αρκετοί πηδούσαν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα για να γλιτώσουν. Όσοι δεν σκοτώνονταν από την πτώση, εκτελούνταν επιτόπου».
Οι δεκάδες των θυμάτων του 1890, οι εκατοντάδες του 1894, οι χιλιάδες του 1895, οι δεκάδες χιλιάδες του 1896 και οι εκατοντάδες χιλιάδες του 1909 δεν ήταν όμως αρκετές για την εθνοκάθαρση που ζητούσαν οι Τούρκοι στα εδάφη τους. Σύντομα οι τουρκικές ορδές θα κατέσφαζαν εκατομμύρια αρμενίων αγωνιστών, θα εκτόπιζαν αθώους και θα ερήμωναν τη χώρα από το χριστιανικό στοιχείο…
Οι ιστορικοί αναγνωρίζουν τρεις ιστορικές περιόδους στη γενοκτονία των Αρμενίων, τρεις τραγικές φάσεις δηλαδή ενός σχεδίου για το ξεκλήρισμα του πληθυσμού από τη νόμιμη πατρίδα του. Καμία διάκριση δεν θα γίνει μεταξύ ανδρών, γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων. Οι σφαγές, η κακοποίηση και οι βιασμοί γίνονταν σε ημερήσια διάταξη, καθώς οι Αρμένιοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έπρεπε να εξαφανιστούν, στο πλαίσιο του δόγματος του «παντουρκισμού», της δημιουργίας δηλαδή ομοιογενούς τουρκικού πληθυσμού στην πολυσύνθετη αλλά καταρρέουσα αυτοκρατορία.
Η τρίτη φάση άρχισε με ομαδικές σφαγές του αρμενικού λαού στην ανατολική Μικρά Ασία. Χαρακτηριστικό εδώ είναι το τηλεγράφημα του Ταλαάτ Πασά (28 Απριλίου 1915) προς τους κυβερνήτες των περιοχών αυτών: «Αποφασίστηκε να τεθεί τέρμα στο ζήτημα των Αρμενίων με εκτόπισή τους στις ερήμους και την εξόντωση αυτού του ξενικού στοιχείου». Έως το 1918 και την οριστική συνθηκολόγηση των Τούρκων, 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι θα έχαναν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη ζωή τους.
Οι Νεότουρκοι, που είχαν επιστρέψει στην εξουσία από το 1913, είδαν στην κήρυξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου την καλύτερη δυνατή ευκαιρία για να εκμηδενίσει την αρμενική παρουσία από τον ιστορικό της τόπο. Η Τουρκία, συντασσόμενη με τις Κεντρικές Δυνάμεις, εκμεταλλεύτηκε την απομόνωση της χώρας και προχώρησε με πρωτοφανή αγριότητα στην εκκαθάριση της οθωμανικής επικράτειας από τους αρμενικούς της πληθυσμούς. Το σχέδιο των Νεότουρκων χρονολογούνταν ήδη από το 1911, αν και ήταν στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου που θα εξελισσόταν σε ευρείας κλίμακας επιχείρηση εθνοκάθαρσης.
Όσα αθώα θύματα δεν εξοντώθηκαν άμεσα από το οθωμανικό χέρι, πέθαναν στις πορείες του θανάτου μέχρι τις εσχατιές της ερήμου της Συρίας, καταλήγοντας αποκαμωμένοι από την πείνα, τις κακουχίες και τις επιδημίες, όταν δεν σφαγιάζονταν από τούρκους αστυνομικούς, στρατιώτες αλλά και κούρδους ληστές. Χιλιάδες παιδιά δεν επιβίωσαν στον μαρτυρικό αυτό εκτοπισμό και η φρίκη τους έγινε στον αγγλοσαξονικό κόσμο αποτρεπτικό παράδειγμα: οι γονείς σε Αγγλία και ΗΠΑ συμβούλευαν άλλοτε τα παιδιά τους να τρώνε όλο τους το φαγητό για να μην πάθουν ό,τι και τα παιδιά των Αρμενίων(!).
Η επόμενη μέρα της γενοκτονίας βρήκε το παραδοσιακό αρμενικό στοιχείο της Τουρκίας αποδεκατισμένο: από τα 3 εκατομμύρια πληθυσμού τον Απρίλιο του 2015, λίγους μήνες αργότερα (Δεκέμβριος) οι μισοί είχαν σφαγιαστεί, εκτοπιστεί και εκπατριστεί. Από το φοβερό μαζικό έγκλημα που δεν είχε απλώς την καθεστωτική ανοχή αλλά σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το ίδιο το καθεστώς, ελάχιστοι Αρμένιοι απ’ όσους κατάφεραν να σωθούν παρέμειναν στην Τουρκία. Από τα 3 εκατ. του 1915, κάπου 50.000 Αρμένιοι παραμένουν πια στα προγονικά τους εδάφη.
Και για να απαλύνω λίγο τον πόνο των Αρμενίων αλλά και όσων έζησαν τα γεγονότα και απλά τα θυμηθούν τώρα όπως ίσως εσύ Σώτη θα τους αφιερώσω το παρακάτω τραγούδι της Eurovision από την ίδια τους την χώρα που μιλάει ακριβώς για αυτήν την ίδια την Αρμενία την πατρίδα του βερίκοκου.
Ο κόσμος μας είναι σκληρός και άγριος Σώτη
Αλλά για να βρεις τον δρόμο σου
μέσα από το κρύο και τη ζέστη
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη
Τώρα βλέπω τα αστέρια του Βορρά
Να λάμπουν δυνατά στην καταιγίδα
Και έχω ένα avatar
Της αγάπης μου για να με κρατήσει ζεστό
Τώρα δεν φοβάμαι τους βίαιους ανέμους
Μπορούν να φυσήξουν
Αλλά δεν θα νικήσουν
Μόλις έγνεψα στο σπίτι μου αντίο
Θέλω απλά να πάω πίσω στις ρίζες μου
Κουκούτσι από βερίκοκο
Κρυμμένο στο χέρι μου
Δόθηκε πίσω σε εμένα
Από την πατρίδα...
Δεν είχες ζήσει μόνο στην Αρμενία Σώτη μου. Είχες ζήσει και εσύ στην αρχαία Ελλάδα όπως το αλάνι ο γιος μου ο Ιάσονας. Και όχι μόνο στην αρχαία Ελλάδα, είχες ζήσει και εσύ στην αρχαία Ατλαντίδα, όπως όλοι μας εξάλλου και μάλιστα πριν την κυριεύσουν οι δυνάμεις των αποστατών, όταν ήταν φωτεινή και κάτω από τον νόμο του ενός.
Είμαστε η ομάδα του χθες με καινούριες στολές...
Σώτη άμα θες σου έχω εξασφαλισμένη θέση στη Βουλή όταν πάρω τα ηνία της χώρας στην πολιτική. Με τους όρους του συστήματος θα παίξω παιδιά όταν λέω ότι θα βάλω δικούς μου ανθρώπους στις κυβερνήσεις και πάρω τα ηνία της χώρας. Δημοκρατικά πάντα, πολύ απλά θα υπάρξουν δύο πολιτικά κόμματα στα οποία θα συμμετέχουν και στα δύο δικοί μου άνθρωποι τα οποία και θα εναλλάσσονται στην εξουσία μέχρι το τέλος του κόσμου. Θα το κάνουμε αλλά αμερικάνικο στυλ, Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι αλλά από πίσω και από το ένα κόμμα και από το άλλο και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση θα είμαι εγώ. Έτσι δεν το κάνουν και οι μασόνοι και οι ιλουμινάτοι; Βάζουν μαριονέτες ουσιαστικά που τους ελέγχουν οι ίδιοι σε όλα τα πολιτικά κόμματα, τους βάζουν και να τσακώνονται και για τα μάτια του κόσμου και οι μπεεεε ψηφοφόροι νομίζουν ότι ψηφίζοντας κάνουν την διαφορά.
Y.Γ.: Και καλά κρασιά Μπουτάρη μου!
Φαντάζεστε ένας δήμαρχός-αρνητής του ολοκαυτώματος να προέβαινε σε δηλώσεις του τύπου ο Χίτλερ ήταν ένας μεγάλος ηγέτης, χέστηκα αν σκότωσε ή όχι εβραίους εγώ θα του στήσω/διατηρήσω μνημεία στην πόλη μου για να προσελκύω τους νεοναζί τουρίστες να πήγαινε μετά σε συγκέντρωση αριστεριστών/αναρχικών τι ξύλο της αρκούδας θα είχε φάει; Που δεν θα χρειάζονταν να πάει βασικά σε μια τέτοια συγκέντρωση. Θα το έτρωγε έτσι και αλλιώς το ξύλο της αρκούδας όπου και αν πήγαινε μετά από μια τέτοια δήλωση. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν θα έβγαινε το άπαν σύμπαν -πολιτικοί και όλα τα μέσα ενημέρωσης- να καταγγείλει τους βιαιοπραγούντες. Εδώ έφαγε το ξύλο της αρκούδας ο Κωστής Χατζηδάκης ο πιο ήρεμος πολιτικός της δεξιάς και όλοι τήρησαν σιγήν ιχθύος, όπως επίσης δεν υπήρξε και καμία σύλληψη σε αυτή την περίπτωση, όπως στην περίπτωση Μπουτάρη. Υποκρισία, υποκρισία, δύο μέτρα και δύο σταθμά από την αριστερά και τους δημοσιοκάφρους.
