Και τι μας τσαμπουνάς Σοφάκι ότι δεν έχουν καν λουλούδια στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Φύσσας. Εδώ έχει ανεγερθεί ολόκληρο μνημείο που πάνε και το προσκυνάνε κιόλας. Αναρωτιέμαι πόσες από τις γιαγιάδες από πίσω, που στενοχωριούνται για το "παιδάκι" σαν την δική μου την γιαγιά πιστεύουν το παπαδαριό, σταυροκοπιούνται και έχουν πάθει πολλαπλά εγκεφαλικά επειδή θα με αγαπήσουν πάρα πολύ και θα προσκυνήσουν τώρα εμένα όλα τα εγγόνια τους. Για αυτό σας λέω κομμουνιστική θεουσοκρατία μόνο στην Ελλάδα είχαμε! Πουθενά αλλού στον κόσμο!
Εξάλλου εκτός του Φύσσα έχουμε και το παράδειγμα των δημοσιών υπαλλήλων που μας αποδεικνύει ότι ζούμε σε μια μετα-κουμουνιστική θα λέγαμε πολιτεία. Εδώ δείτε στο παρακάτω άρθρο 4.351 υποθέσεις λιμνάζουν στα πειθαρχικά του δημοσίου. Έχουν να φάνε σουτιά πάρα πολλές δημόσιες πόρνες(γιατί υπάλληλοι που εξυπηρετούν τον πολίτη δεν είναι)!
http://www.newsit.gr/ellada/Dimosio-Tis-atimorisias-Amyparkta-peitharxika-Alonizoyn-oi-epiorkoi/741090
Tέλος με τα κοπρόσκυλα του δημοσίου! Aντί για κοπρόσκυλα θέλουμε υγιή επιχειρηματικότητα και ελεύθερους ελεύθερους επαγγελματίες που αυτή την στιγμή με την τόσο βαριά φορολογία που επιβάλει το δημόσιο σε αμφότερους δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε υγιής επιχειρηματικότητα άλλα ούτε και ελεύθεροι ελεύθεροι επαγγελματίες υπάρχουν. Yπ' όψιν ότι εγώ θέλω να αυξηθούν οι μισθοί των δημοσιών υπαλλήλων(όπως και των ιδιωτικών των οποίων οι μισθοί έχουν φθάσει στα τάρταρα) αλλά αφού πρώτα γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα έστω και συμβολικό και αφού έχουν αλλάξει όλοι νοοτροπία.
Δεν λέω που λέτε για τον Φύσσα ότι καλά έκανε και το έπαθε, ούτε ότι τον έτρωγε ο κώλος του όπως τον Αλεξάκη τον Γρηγορόπουλο, ούτε καν ότι αυτά ευαγγελίζονταν τα λούστηκε ο ίδιος. Ούτε έχω να πω κάτι για την μητέρα του Παύλου του Φύσσα, όπως για την μάνα του 15χρόνου Αλεξάκη την πλούσια κσμηματοπώλη των βορείων προαστίων που έξυνε το μουνάκι ανάμεσα σε κοσμήματα όταν το 15χρόνο αλητοπαιδάκι έκανε βόλτες στα Εξάρχεια για να ρίξει πέτρες και μπουκάλια μπύρας σε αστυνομικούς. Βλέπετε τι έλεγαν τότε το 2008 οι εφημεριδούλες και τα κανάλια; Ορίστε αν δεν με πιστεύετε. Απόσπασμα από άρθρο της εποχής.
http://www.kathimerini.gr/343358/article/epikairothta/ellada/ale3hs-grhgoropoylos-8a-to-deis-egw-8a-ginw-diashmos-mia-mera
«Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια». Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν ευθυγραμμίσει την κάννη του με την καρδιά του παιδιού απέναντι. Στο «γιατί;» των συναδέλφων την επομένη, τραύλισε πως είδε σαν σε όραμα τον εαυτό του νεκρό σ' ένα κρεβάτι, και τη γυναίκα με τα παιδιά του να κλαίνε που τον σκότωσαν στα Εξάρχεια. Και χωρίς να του επιτεθεί κανείς, πυροβόλησε. Γιατί είδε να του συμβαίνει αυτό, που ανάγκασε τη μάνα ενός παιδιού να ζήσει μία ώρα μετά.
Είδε όραμα λέει ο Κορκονέας και πυροβόλησε χωρίς λόγο. Οι πέτρες και τα μπουκάλια μπύρας που του πετούσαν επάνω του τα αλητόπαιδα των βορείων προαστίων που είχαν μεγαλώσει με ένα σκασμό λεφτά και ανέσεις, δεν έπαιξαν κανένα ρόλο... Και εμείς οι υπόλοιποι μέσα στην φτώχεια μας να αγωνιζόμαστε καθημερινά μέσα από το δικό του πόστο ο καθένας για μια καλύτερη πατρίδα να βλέπουμε όλη την Αθήνα να καίγεται από τα αναρχίδια επειδή οι των αριστερών πεποιθήσεων δημοσιοκάφροι και τα πουστοκάναλα της διαπλοκής τότε ήθελαν να ρίξουν τον μπούλη το χέστη τον Κωστάκη τον Καραμανλή που αν θυμάστε είχε αφήσει και μια ολόκληρη χώρα να καεί απανωτά με τεράστιες δασικές πυρκαγιές στην επαρχία και στην Αθήνα, που είχαν και πολλά θύματα χωρίς να βγει ποτέ ο χέστης ο μπούλης να μας πει τι πραγματικά παίχτηκε πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα. Mόνο για να παραγγέλνει πιτόγυρα είναι ικανός ο χέστης. Του 'χει μείνει η χειρονομία μια πίτα γύρω από όλα παιδί ακόμα και όταν ψηφίζει στη Βουλή.
Δεν θα πω λοιπόν για τον Φύσσα ότι αυτά ευαγγελίζονταν τα λούστηκε ο ίδιος, ούτε για την μάνα του Φύσσα που λέει ότι η αστυνομία και Χρυσή Αυγή είναι ένα θα πω κάτι. Μέσα στον πόνο της τα λέει η γυναίκα. Μέσα στον πόνο μας πετάμε πολλές μαλακίες κάποιες φορές οι άνθρωποι.
Οι τόνοι όμως δακρύων που χύθηκαν, η καπήλευση του γεγονότος από την αριστερά και τα φαινόμενα αντεκδίκησης, οι εκατοντάδες φωνές για αντεκδίκηση που ακούστηκαν στο διαδίκτυο, τις τηλεοράσεις ακόμα και μέσα στη Βουλή, αντεκδίκηση που δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας υγιούς απονομής δικαιοσύνης εντός του νομικού μας συστήματος αλλά στα πλαίσια της οχλοκρατίας ή λες και επρόκειτο για κανένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών αντίπαλων συμμοριών της νύχτας δείχνει την βαθιά σήψη που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και στο πολιτικό της σύστημα. Μαχαιροβγάλτες και μπετόστοκοι με πυροβόλα πιστόλια χειρότεροι και από τις συμμορίες που εμφανίζονται στο beat it του Michael Jackson έχετε καταντήσει στην ακροδεξιά και την αριστερά. Τουλάχιστον αυτοί στο videoclip ξέρουν να χορεύουν καλά. Αν βάλεις την Κανέλλη και τον Μιχαλολιάκο να την εκτελέσουν αυτή την χορογραφία θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Γυρίζοντας πίσω στην Σοφία την Τζίμα, Σοφία μου ξέρω ότι είσαι ευαίσθητη και ότι σε πολλά θέματα κινούμαστε στην ίδια γραμμή. Να πάρτε μερικές ενδεικτικά αναρτήσεις της Σοφίας αναγνώστες για να δείτε πόσο ευαισθητοποιημένη είναι:
http://www.newsit.gr/ellada/Dimosio-Tis-atimorisias-Amyparkta-peitharxika-Alonizoyn-oi-epiorkoi/741090
Tέλος με τα κοπρόσκυλα του δημοσίου! Aντί για κοπρόσκυλα θέλουμε υγιή επιχειρηματικότητα και ελεύθερους ελεύθερους επαγγελματίες που αυτή την στιγμή με την τόσο βαριά φορολογία που επιβάλει το δημόσιο σε αμφότερους δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε υγιής επιχειρηματικότητα άλλα ούτε και ελεύθεροι ελεύθεροι επαγγελματίες υπάρχουν. Yπ' όψιν ότι εγώ θέλω να αυξηθούν οι μισθοί των δημοσιών υπαλλήλων(όπως και των ιδιωτικών των οποίων οι μισθοί έχουν φθάσει στα τάρταρα) αλλά αφού πρώτα γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα έστω και συμβολικό και αφού έχουν αλλάξει όλοι νοοτροπία.
Δεν λέω που λέτε για τον Φύσσα ότι καλά έκανε και το έπαθε, ούτε ότι τον έτρωγε ο κώλος του όπως τον Αλεξάκη τον Γρηγορόπουλο, ούτε καν ότι αυτά ευαγγελίζονταν τα λούστηκε ο ίδιος. Ούτε έχω να πω κάτι για την μητέρα του Παύλου του Φύσσα, όπως για την μάνα του 15χρόνου Αλεξάκη την πλούσια κσμηματοπώλη των βορείων προαστίων που έξυνε το μουνάκι ανάμεσα σε κοσμήματα όταν το 15χρόνο αλητοπαιδάκι έκανε βόλτες στα Εξάρχεια για να ρίξει πέτρες και μπουκάλια μπύρας σε αστυνομικούς. Βλέπετε τι έλεγαν τότε το 2008 οι εφημεριδούλες και τα κανάλια; Ορίστε αν δεν με πιστεύετε. Απόσπασμα από άρθρο της εποχής.
http://www.kathimerini.gr/343358/article/epikairothta/ellada/ale3hs-grhgoropoylos-8a-to-deis-egw-8a-ginw-diashmos-mia-mera
«Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια». Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν ευθυγραμμίσει την κάννη του με την καρδιά του παιδιού απέναντι. Στο «γιατί;» των συναδέλφων την επομένη, τραύλισε πως είδε σαν σε όραμα τον εαυτό του νεκρό σ' ένα κρεβάτι, και τη γυναίκα με τα παιδιά του να κλαίνε που τον σκότωσαν στα Εξάρχεια. Και χωρίς να του επιτεθεί κανείς, πυροβόλησε. Γιατί είδε να του συμβαίνει αυτό, που ανάγκασε τη μάνα ενός παιδιού να ζήσει μία ώρα μετά.
Είδε όραμα λέει ο Κορκονέας και πυροβόλησε χωρίς λόγο. Οι πέτρες και τα μπουκάλια μπύρας που του πετούσαν επάνω του τα αλητόπαιδα των βορείων προαστίων που είχαν μεγαλώσει με ένα σκασμό λεφτά και ανέσεις, δεν έπαιξαν κανένα ρόλο... Και εμείς οι υπόλοιποι μέσα στην φτώχεια μας να αγωνιζόμαστε καθημερινά μέσα από το δικό του πόστο ο καθένας για μια καλύτερη πατρίδα να βλέπουμε όλη την Αθήνα να καίγεται από τα αναρχίδια επειδή οι των αριστερών πεποιθήσεων δημοσιοκάφροι και τα πουστοκάναλα της διαπλοκής τότε ήθελαν να ρίξουν τον μπούλη το χέστη τον Κωστάκη τον Καραμανλή που αν θυμάστε είχε αφήσει και μια ολόκληρη χώρα να καεί απανωτά με τεράστιες δασικές πυρκαγιές στην επαρχία και στην Αθήνα, που είχαν και πολλά θύματα χωρίς να βγει ποτέ ο χέστης ο μπούλης να μας πει τι πραγματικά παίχτηκε πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα. Mόνο για να παραγγέλνει πιτόγυρα είναι ικανός ο χέστης. Του 'χει μείνει η χειρονομία μια πίτα γύρω από όλα παιδί ακόμα και όταν ψηφίζει στη Βουλή.
Δεν θα πω λοιπόν για τον Φύσσα ότι αυτά ευαγγελίζονταν τα λούστηκε ο ίδιος, ούτε για την μάνα του Φύσσα που λέει ότι η αστυνομία και Χρυσή Αυγή είναι ένα θα πω κάτι. Μέσα στον πόνο της τα λέει η γυναίκα. Μέσα στον πόνο μας πετάμε πολλές μαλακίες κάποιες φορές οι άνθρωποι.
Οι τόνοι όμως δακρύων που χύθηκαν, η καπήλευση του γεγονότος από την αριστερά και τα φαινόμενα αντεκδίκησης, οι εκατοντάδες φωνές για αντεκδίκηση που ακούστηκαν στο διαδίκτυο, τις τηλεοράσεις ακόμα και μέσα στη Βουλή, αντεκδίκηση που δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας υγιούς απονομής δικαιοσύνης εντός του νομικού μας συστήματος αλλά στα πλαίσια της οχλοκρατίας ή λες και επρόκειτο για κανένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών αντίπαλων συμμοριών της νύχτας δείχνει την βαθιά σήψη που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και στο πολιτικό της σύστημα. Μαχαιροβγάλτες και μπετόστοκοι με πυροβόλα πιστόλια χειρότεροι και από τις συμμορίες που εμφανίζονται στο beat it του Michael Jackson έχετε καταντήσει στην ακροδεξιά και την αριστερά. Τουλάχιστον αυτοί στο videoclip ξέρουν να χορεύουν καλά. Αν βάλεις την Κανέλλη και τον Μιχαλολιάκο να την εκτελέσουν αυτή την χορογραφία θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Γυρίζοντας πίσω στην Σοφία την Τζίμα, Σοφία μου ξέρω ότι είσαι ευαίσθητη και ότι σε πολλά θέματα κινούμαστε στην ίδια γραμμή. Να πάρτε μερικές ενδεικτικά αναρτήσεις της Σοφίας αναγνώστες για να δείτε πόσο ευαισθητοποιημένη είναι:
Με συγκινείς με κάποιες από τις αναρτήσεις σου Σοφία, σε άλλα πάλι θέματα δεν έχεις δίκιο. Παρεμπιπτόντως χαιρετώ και όλους τους καθηγητές μου από το φροντιστήριο που πήγαινα κατά την διάρκεια του Λυκείου. Καταπληκτικοί και αγαπημένοι όλοι τους. Επίσης χαιρετώ και όλους τους συμμαθητές μου από το φροντιστήριο... Eλπίζω να διαβάζουν το blog μου και να γελάνε πλην του Φωτόπουλου-Σκοτόπουλου που ελπίζω να διαβάζει το blog μου και να κοιτάει το ταβάνι του δωματίου του με το γουρλωμένο αποσβολωμένο και υγρό βλέμμα ενός κοριτσιού από κόμικ μάνγκα. Επειδή λοιπόν είμαι πολύ παλιά ψυχή Φωτόπουλε-Σκοτόπουλε νιώθω ότι είναι χρέος μου να διδάξω ακόμα και τους δικούς μου τους καθηγητές που είναι νεούδια στην ψυχή... reeducation for the infants!
Beware!
Some people suppress you
They parch you
And reap a disaster
Reeducation for the infants
Who demanded for an innocent instance...
Είμαι πολύ παλιά ψυχή, τόσο παλιά που θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις και σαν τον Υιο του Ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα από τον Παλαιό των Ημερών και διακατέχομαι και οδηγούμαι από την παρουσία Του. Βρίσκομαι και στο 7ο κεφάλαιο του προφήτη Δανιήλ εκτός από το 8ο, το 11ο και το 12ο. Είμαι αυτός που θα καταστρέψει το 4ο θηρίο της επίγειας βασιλείας καθώς και το τελευταίο το μικρότερο το κερατάκι που βγήκε από το κεφάλι του θηρίου αυτού και θα εγκαθιδρύσει την Επουράνια Βασιλεία η οποία θα επιδοθεί στους πιο Αγίους και στους πιο Πιστούς, σε αυτούς δηλαδή που νοιάζονται για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και θέλουν ο διπλανός τους να είναι ευτυχισμένος όπως και αυτοί. Η Επουράνια αυτή Βασιλεία θα είναι Αιώνια και Άφθαρτη. Οπότε αφήστε με όλοι να σας διδάξω πως θα το πετύχουμε... so let me teach you!!!
Εάν δεν το καταλάβατε ήρθε ο ίδιος ο Πατήρ στη γη να πάρει εκδίκηση που του σταυρώσατε τον Υιό πριν 2000 χρόνια και να ολοκληρώσει και το έργο Του. Τώρα ο Ιησούς με προσέχει από ψηλά, ενώ όποτε πληκτρολογώ κάποιο κειμενάκι στην ιστοσελίδα μου με διακατέχει το Άγιο Πνεύμα. Η Αγία Τριάδα ξανά στη γη! Και μην σας κάνει εντύπωση ότι είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα που είναι κάτι το ουδέτερο όπως λέει και η αρχαιοελληνική η λέρα. Τι σχέσεις πιστεύετε ότι είχα εγώ με τον Υιό μου τον Ιησού και με το Άγιο Πνεύμα που είναι κάτι το ουδέτερο όπως λέει και η αρχαιοελληνική η λέρα στα Ουράνια πεδία πριν καν δημιουργήσουμε τον κόσμο; Ομοφυλοφιλικές φυσικά.
O Iησούς δεν μίλησε για μια νέα θρησκεία αλλά για τη ζωή, όπως ακριβώς κάνω και εγώ. Αληθινή θρησκεία για Αυτόν ήταν η ζωή, οι σχέσεις με τους άλλους και τον Θεό. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μεταγενέστερες προσθήκες. Ο Ιησούς μιλούσε για την ζωή και εκτός από ένας ειρηνιστής επαναστάτης ήταν και ένας ποιητής της ζωής. Ήμουν εκεί όταν Τον άκουσα να βγάζει τον τελευταίο και πιο δραματικό στίχο Του πάνω στον σταυρό: "Ελωί, Ελωί, λαμά, σαβαχθανί". "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;"
Εκείνη η κραυγή πρέπει να είναι από τα πιο αυθεντικά χωρία της αφήγησης των Παθών όπως λέει ένας μελετητής ο Juan Arias (Ιησούς ο Μεγάλος Άγνωστος, Juan Arias, αποσπάσματα του βιβλίου έχω δημοσιεύσει και στο άρθρο: Τα δικά μου πρότυπα(3): Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης), το βιβλίο του οποίου είναι ένα από τα πολλά που μου αρέσει να διαβάζω γιατί προσπαθούν να ρίξουν φως στις άγνωστες πτυχές του μεγάλου εκείνου Ιουδαίου προφήτη του Ιησού. Το δίχως άλλο μας λέει ο μελετητής, εκείνη η κραυγή ήταν και ο πιο ρεαλιστικός και δραματικός στίχος του Ιουδαίου ποιητή που μεταλαμπάδευσε την πίστη του σε χιλιάδες εκατομμύρια άντρες και γυναίκες στο πέρασμα των αιώνων. Γιατί είναι η κραυγή της ανθρωπότητας που πονά από την απόγνωση που δεν μπορεί να κατανοήσει το αίνιγμα της ζωής, είναι κραυγή όλων των συμπατριωτών Του Εβραίων στα φρικιαστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η κραυγή όσων αισθάνονται άδικα ταπεινωμένοι από την δύναμη ή τη φιλαργυρία των κρατούντων. Η κραυγή όλων εκείνων που βασανίζονται στις δικτατορίες, των μανάδων που θρηνούν τα αδικοχαμένα παιδιά τους στους πολέμους, η κραυγή που υψώνεται σε όλα τα ψυχιατρεία του κόσμου μπροστά στο απελπιστικό μυστήριο της κακοποιημένης ψυχής, η σπαραχτική κραυγή όσων πεθαίνουν χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Η κραυγή του φόβου από το νεογέννητο που έρχεται αντιμέτωπο με το μυστήριο της ζωής. Εκείνη η φοβισμένη κραυγή του Ιουδαίου προφήτη, του εγκαταλειμμένου από το Θεό του, είναι η απελπισμένη κραυγή που άνθρωπος χρειάζεται να βγάζει κάποιες φορές στη ζωή του. Ίσως εκείνη η κραυγή του Ιησού να βοήθησε, αν όχι για να δώσει νόημα, σίγουρα για να ανακουφίσει όλες τις άλλες τρομαγμένες κραυγές του εύθραυστου ψυχισμού των ανθρώπων, που συνεχίζουν να αναρωτιούνται, μάταια, ποιος είναι ο σκοπός τόσου ανώφελου πόνου στον κόσμο. Και γιατί είναι πάντα οι αθώοι εκείνοι που καταδιώκονται και θυσιάζονται στο βωμό της εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίο συνεχίζω με δικά μου λόγια τώρα που ο Ιησούς επέλεξε να γεννηθεί πριν 2.000 χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Παλαιστίνης. Είχαν φτάσει στο πλήρες των ανομημάτων τους και οι Ισραηλινοί της εποχής και θα μπορούσε να δράσει καλύτερα σε αυτή την περιοχή. Η σύγχρονη Ελλάδα βρίσκεται τώρα στα χνάρια του παλιού Ισραήλ. Οι Έλληνες έφθασαν στο πλήρες των ανομημάτων τους όπως ακριβώς λέει και η προφητεία του Δανιήλ στο κεφάλαιο 8 για αυτό και επέλεξα να γεννηθώ εδώ για να τα βάλω όλα σε μία τάξη. Εξάλλου εκτός από πατέρας του Ιησού είμαι και πατέρας όλων των Ελλήνων.
O Ιησούς συνεχίζει ο Juan Arias στο βιβλίο του "Ιησούς ο μεγάλος άγνωστος" κατάλαβε πως οι άνθρωποι, αν και έπρεπε να πεθάνουν, δεν ήθελαν, και πως μέσα τους κάποιος, ένας μυστηριώδης θεός χωρίς όνομα, φύτεψε την άσβεστη επιθιμία, ευλογημένη ή καταρεμένη, του αιώνιου και αθάνατου. Ίσως να είχε δίκιο ο Ιησούς όταν έλεγε πως μόνο τα παιδιά μπορούν να τον καταλάβουν. Πως μόνο ένα παιδί ή εκείνος που δεν έχει χάσει εντελώς την αθωότητα του είναι ικανός να δει ότι είναι δυνατό να νικήσεις τον θάνατο. Επί τη ευκαιρεία συνεχίζει ο Juan Arias θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό. Ήμουν στην Ρώμη και περνούσα με το αυτοκίνητο μου από ένα νεκροταφείο. Μαζί μου είχα και ένα πεντάχρονο παιδάκι, γιο ενός συναδέλφου δημοσιογράφου. Όπως και τόσα άλλα παιδιά της πόλης, δεν είχε ξαναδεί νεκροταφείο. Με ρώτησε λοιπόν: "Τι είναι αυτο;" Του εξήγησα ότι εκεί αναπαύονταν τα σώματα όσων είχαν πεθάνει. Το επεξεργάστηκε λίγο στο μυαλό του και με ξαναρώτησε: "Δηλαδή δεν είναι πια ζωντανοί;". Του απάντησα πως όχι, πως είχε τελειώσει πια η ζωή για αυτούς. Και το παιδί χωρίς να δείχνει στενοχωρημένο ή δυσαρεστημένο, σκέφτηκε πάλι για λίγο και είπε: "Α, αλλά μετά έρχεται ο πατέρας μου και τους σηκώνει όλους". Το παιδί εκείνο δεν θα είχε πετάξει πέτρες στον Ιησού θεωρώντας τον τρελό αν μια μέρα ο Χριστός του είχε πει ότι ο Πατέρας του, που είναι καλό και παντοδύναμος, όπως όλοι οι πατεράδες, "θα σηκώσει από τον τάφο" όλους τους νεκρούς που είχαν επενδύσει στη ζωή και όχι στον θάνατο.
Έχω δει το όνομα του Ιησού συνεχίζει ο Juan Arias λίγο παρακάτω γραμμένο στο πίσω μέρος ενός φορτηγού που κυκλοφορούσε στις λεωφόρους της Βραζιλίας φορτωμένου με γουρούνια. Γιατί; Έχω δει τη φράση "ο Ιησούς σε αγαπά" με κόκκινα και μαύρα γράμματα στην πόρτα ενός ναού της αίρεσης των ευαγγελιστών, που συγκεντρώνει κυρίως άπορους ανθρώπους από τις παραγκουπόλεις του Ρίο ντε Ζανέιρο, στους οποίους οι ιερείς απαγορεύουν να πίνουν μπίρα και τους αναγκάζουν να παραχωρούν το 10% του πενιχρού μισθού τους -ο οποίος ανέρχεται στα ογδόντα δολάρια το μήνα- όταν εργάζονται.
Το όνομα του Ιησού υπήρξε και συνεχίζει να είναι η δικαιολογία απερίγραπτων αδικιών και αθλιοτήτων, καθώς και το στήριγμα ενός κατεστημένου δικτατορικών καθεστώτων. Τον χρησιμοποιεί και η Καθολική Εκκλησία με τα ελεγκτικά της όργανα -θλιβερή κληρονομιά της Ιεράς Εξέτασης- για να φιμώσει την ελευθερία έκφρασης εκείνων των θεολόγων που πιστεύουν περισσότερο στον Ιησού που ανάγγελλε νέες βασιλείες ελευθερία και ευσπλαχνίας.
Είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι ο Ιησούς, που έμοιαζε απόλυτα με ριζοσπάστη, παθιασμένο επαναστάστη, πάντα αντίθετο με το κατεστημένο, ένθερμο υπερασπιστή κάθε αδυνάτου, κατέληξε να γίνει στις Εκκλησίες που ιδρύθηκαν στο ονομά Του, ένα συντηριτικό στοιχείο, ένα κάλεσμα της κοσμικής σύνεσης, φίλος των εξουσιαστών και των δικτατόρων στους οποίους το Βατικανό δεν αρνείται ποτέ τις ευλογίες του.
Μόνο σε ένα μέρος έχω δει γραμμένο με μεγάλα γράμματα, με μαύρη μπογιά, το όνομα του Ιησού, εκεί που θα αισθάνονταν άνετα και ο ίδιος βλέποντάς το. Το είδα σ' ένα δρόμο του Ρίο ντε Ζανέιρο γραμμένο πάνω σε ένα ξύλινο κασελάκι που κουβαλούσε μαζί με μια παλιά βούρτσα και λίγο λούστρο ένα άστεγο παιδί, το οποίο προσπαθούσε να πείσει τους περαστικούς να το αφήσουν να τους γυαλίσει τα παπούτσια. Δεν ξέρω ποιος θα είχε γράψει εκείνο το όνομα στο μοναδικό πράγμα που του άνηκε. Το παιδί μάλλον δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Μα το όνομα του Ιουδαίου προφήτη ταίριαζε εκεί. Το ονομά Του τρίβονταν με τη σκόνη του δρόμου κάθε φορά που το παιδί άφηνε κάτω το κασελάκι του για να καθαρίσει τα παπούτσια κάποιου πελάτη. Αναμφίβολα εκεί θα ένιωθε πιο άνετα ο Ιησούς παρά στους μεγαλόπρεπους πίνακες ή στα εντυπωσιακά λάβαρα των θριαμβευτικών παρελάσεων που έχουν οργανωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου στο πέρασμα αυτών των δύο χιλιάδων χρόνων χριστιανικής ιστορίας.
Εκεί βρίσκεται ο Θεός συνεχίζω με δικά μου λόγια, στα πιο ταπεινά και φτωχά μέρη του κόσμου. Ο Θεός βρίσκεται στο έφηβο τσιγγανάκι με το ακορντεόν που χαμογέλασε στο δρόμο καθώς το προσπερνούσε στο γλυκό ξανθό παιδάκι που λίγο αργότερα καθώς το προσπερνούσα και εγώ για να πάω να δώσω το τελευταίο κέρμα που μου περίσσευε στο έφηβο τσιγγανάκι, χωρίς να μου το ζητήσει όπως ο αγενέστατος αλλοδαπός του πάρκου, αγκάλιασε τον μπαμπά του.
Ο Θεός βρίσκεται στο φτωχό και ταλαιπωρημένο επίσης μικρό τσιγγανάκι που κάθισε κάτω στο πεζοδρόμιο δίπλα στη μάνα του στη στάση στη Γλυφάδα να φάει τις πατάτες του στη λαδόκολλα και έδωσε μερικές και στην ηλικιωμένη κυρία που κάθονταν στη στάση και που του τις ζήτησε. Αυτά τα ταλαπωρημένα παιδιά όπως τα τσιγγανάκια που συνάντησα στη Γλυφάδα αλλά ακόμα και τα μη ταλαιπωρημένα όπως το ξανθό παιδάκι που αγκάλιασε τον μπαμπά του θα με καταλάβαιναν και εμένα όπως και τον Ιησού, πολύ περισσότερο από κάθε gay αλλοπαρμένο ακτιβιστή, κάθε αγενέστατο αλλοδαπό τσολί και κάθε κολλημένη θρησκόληπτη κυρία. Θα με καταλάβαινε σίγουρα, εκτός από τα παιδιά, και όποιος έχει περάσει τρελάδικο και φυλακή δυο χρόνια και έξι μήνες...
O Ιησούς συνεχίζει ο Juan Arias στο βιβλίο του "Ιησούς ο μεγάλος άγνωστος" κατάλαβε πως οι άνθρωποι, αν και έπρεπε να πεθάνουν, δεν ήθελαν, και πως μέσα τους κάποιος, ένας μυστηριώδης θεός χωρίς όνομα, φύτεψε την άσβεστη επιθιμία, ευλογημένη ή καταρεμένη, του αιώνιου και αθάνατου. Ίσως να είχε δίκιο ο Ιησούς όταν έλεγε πως μόνο τα παιδιά μπορούν να τον καταλάβουν. Πως μόνο ένα παιδί ή εκείνος που δεν έχει χάσει εντελώς την αθωότητα του είναι ικανός να δει ότι είναι δυνατό να νικήσεις τον θάνατο. Επί τη ευκαιρεία συνεχίζει ο Juan Arias θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό. Ήμουν στην Ρώμη και περνούσα με το αυτοκίνητο μου από ένα νεκροταφείο. Μαζί μου είχα και ένα πεντάχρονο παιδάκι, γιο ενός συναδέλφου δημοσιογράφου. Όπως και τόσα άλλα παιδιά της πόλης, δεν είχε ξαναδεί νεκροταφείο. Με ρώτησε λοιπόν: "Τι είναι αυτο;" Του εξήγησα ότι εκεί αναπαύονταν τα σώματα όσων είχαν πεθάνει. Το επεξεργάστηκε λίγο στο μυαλό του και με ξαναρώτησε: "Δηλαδή δεν είναι πια ζωντανοί;". Του απάντησα πως όχι, πως είχε τελειώσει πια η ζωή για αυτούς. Και το παιδί χωρίς να δείχνει στενοχωρημένο ή δυσαρεστημένο, σκέφτηκε πάλι για λίγο και είπε: "Α, αλλά μετά έρχεται ο πατέρας μου και τους σηκώνει όλους". Το παιδί εκείνο δεν θα είχε πετάξει πέτρες στον Ιησού θεωρώντας τον τρελό αν μια μέρα ο Χριστός του είχε πει ότι ο Πατέρας του, που είναι καλό και παντοδύναμος, όπως όλοι οι πατεράδες, "θα σηκώσει από τον τάφο" όλους τους νεκρούς που είχαν επενδύσει στη ζωή και όχι στον θάνατο.
Έχω δει το όνομα του Ιησού συνεχίζει ο Juan Arias λίγο παρακάτω γραμμένο στο πίσω μέρος ενός φορτηγού που κυκλοφορούσε στις λεωφόρους της Βραζιλίας φορτωμένου με γουρούνια. Γιατί; Έχω δει τη φράση "ο Ιησούς σε αγαπά" με κόκκινα και μαύρα γράμματα στην πόρτα ενός ναού της αίρεσης των ευαγγελιστών, που συγκεντρώνει κυρίως άπορους ανθρώπους από τις παραγκουπόλεις του Ρίο ντε Ζανέιρο, στους οποίους οι ιερείς απαγορεύουν να πίνουν μπίρα και τους αναγκάζουν να παραχωρούν το 10% του πενιχρού μισθού τους -ο οποίος ανέρχεται στα ογδόντα δολάρια το μήνα- όταν εργάζονται.
Το όνομα του Ιησού υπήρξε και συνεχίζει να είναι η δικαιολογία απερίγραπτων αδικιών και αθλιοτήτων, καθώς και το στήριγμα ενός κατεστημένου δικτατορικών καθεστώτων. Τον χρησιμοποιεί και η Καθολική Εκκλησία με τα ελεγκτικά της όργανα -θλιβερή κληρονομιά της Ιεράς Εξέτασης- για να φιμώσει την ελευθερία έκφρασης εκείνων των θεολόγων που πιστεύουν περισσότερο στον Ιησού που ανάγγελλε νέες βασιλείες ελευθερία και ευσπλαχνίας.
Είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι ο Ιησούς, που έμοιαζε απόλυτα με ριζοσπάστη, παθιασμένο επαναστάστη, πάντα αντίθετο με το κατεστημένο, ένθερμο υπερασπιστή κάθε αδυνάτου, κατέληξε να γίνει στις Εκκλησίες που ιδρύθηκαν στο ονομά Του, ένα συντηριτικό στοιχείο, ένα κάλεσμα της κοσμικής σύνεσης, φίλος των εξουσιαστών και των δικτατόρων στους οποίους το Βατικανό δεν αρνείται ποτέ τις ευλογίες του.
Μόνο σε ένα μέρος έχω δει γραμμένο με μεγάλα γράμματα, με μαύρη μπογιά, το όνομα του Ιησού, εκεί που θα αισθάνονταν άνετα και ο ίδιος βλέποντάς το. Το είδα σ' ένα δρόμο του Ρίο ντε Ζανέιρο γραμμένο πάνω σε ένα ξύλινο κασελάκι που κουβαλούσε μαζί με μια παλιά βούρτσα και λίγο λούστρο ένα άστεγο παιδί, το οποίο προσπαθούσε να πείσει τους περαστικούς να το αφήσουν να τους γυαλίσει τα παπούτσια. Δεν ξέρω ποιος θα είχε γράψει εκείνο το όνομα στο μοναδικό πράγμα που του άνηκε. Το παιδί μάλλον δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Μα το όνομα του Ιουδαίου προφήτη ταίριαζε εκεί. Το ονομά Του τρίβονταν με τη σκόνη του δρόμου κάθε φορά που το παιδί άφηνε κάτω το κασελάκι του για να καθαρίσει τα παπούτσια κάποιου πελάτη. Αναμφίβολα εκεί θα ένιωθε πιο άνετα ο Ιησούς παρά στους μεγαλόπρεπους πίνακες ή στα εντυπωσιακά λάβαρα των θριαμβευτικών παρελάσεων που έχουν οργανωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου στο πέρασμα αυτών των δύο χιλιάδων χρόνων χριστιανικής ιστορίας.
Εκεί βρίσκεται ο Θεός συνεχίζω με δικά μου λόγια, στα πιο ταπεινά και φτωχά μέρη του κόσμου. Ο Θεός βρίσκεται στο έφηβο τσιγγανάκι με το ακορντεόν που χαμογέλασε στο δρόμο καθώς το προσπερνούσε στο γλυκό ξανθό παιδάκι που λίγο αργότερα καθώς το προσπερνούσα και εγώ για να πάω να δώσω το τελευταίο κέρμα που μου περίσσευε στο έφηβο τσιγγανάκι, χωρίς να μου το ζητήσει όπως ο αγενέστατος αλλοδαπός του πάρκου, αγκάλιασε τον μπαμπά του.
Ο Θεός βρίσκεται στο φτωχό και ταλαιπωρημένο επίσης μικρό τσιγγανάκι που κάθισε κάτω στο πεζοδρόμιο δίπλα στη μάνα του στη στάση στη Γλυφάδα να φάει τις πατάτες του στη λαδόκολλα και έδωσε μερικές και στην ηλικιωμένη κυρία που κάθονταν στη στάση και που του τις ζήτησε. Αυτά τα ταλαπωρημένα παιδιά όπως τα τσιγγανάκια που συνάντησα στη Γλυφάδα αλλά ακόμα και τα μη ταλαιπωρημένα όπως το ξανθό παιδάκι που αγκάλιασε τον μπαμπά του θα με καταλάβαιναν και εμένα όπως και τον Ιησού, πολύ περισσότερο από κάθε gay αλλοπαρμένο ακτιβιστή, κάθε αγενέστατο αλλοδαπό τσολί και κάθε κολλημένη θρησκόληπτη κυρία. Θα με καταλάβαινε σίγουρα, εκτός από τα παιδιά, και όποιος έχει περάσει τρελάδικο και φυλακή δυο χρόνια και έξι μήνες...
