Τον Ιούνη του 2019 έζησα την δεύτερη και το ίδιο επώδυνη κατάβαση στον Άδη. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να εμπιστευτώ ούτε τον Θεό, ούτε τους πνευματικούς μου οδηγούς εάν υπάρχουν, ούτε ξέρω εγώ τους εξωγήινους εάν υπάρχουν και αυτοί ούτε καν τον ανώτερο μου εαυτό. Έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους όπως μου είπε μια συνάδελφος στο Ζεφύρι αλλά θέλω να στραφώ σε αυτούς. Συνήθως γίνεται το αντίθετο οι άνθρωποι στρέφονται προς τον Θεό και τα βάζουν μεταξύ τους. Εγώ κάνω το αντίθετο τα βάζω με τον Θεό και στρέφομαι προς τους ανθρώπους, χωρίς να με νοιάζει πια ότι και να μου έχουν κάνει ή πόσο να με έχουν αδικήσει ή πόσο πόνεσα εξ αιτίας τους.
Αλλά τελικά από τον Γιάννη και την μητέρα μου δεν βρήκα αυτό που ήθελα παρόλο που θα τους αναγνωρίσω ότι με άκουσαν και οι δύο πολύ προσεκτικά, δηλαδή κατανόηση από τη μητέρα μου και μια αγκαλιά και λίγη παρέα από τον Γιάννη για δυο ταινίες, όπως του ζήτησα οπότε κάτι δεν πάει και πολύ καλά.
Ήθελα να αυτοκτονήσω, έχασα κάθε ελπίδα και η προφητεία το μόνο που μου άφησε ζωντανό ήταν την περιεργεια. Δεν είχε κανένα νόημα το Πάσχα η φιλοσοφική κατάβαση στον Άδη, δεν είχε κανένα νόημα να φύγω από το σπίτι επειδή τσακωνόμουν για τα ψυχοφάρμακα και να μείνω σε κάτι πολύ υποβαθμισμένο παρόλο που με είχαν διώξει ουσιαστικά με την στάση τους και δεν είχε κανένα νόημα να πονάω τόσο ούτε καν από μια φλεγμονή στο δάχτυλο και ήθελα να έρθω να σας πω στο πρωτόκολλο, ότι άξιζα την παρέα όλων σας.
Προσπάθησα να σπάσω και πάλι το συμβόλαιο. Δεν ζούσα σαν άνθρωπος. Θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος. Ένα παγωτό και μια αγκαλιά. Είχα υπαρξιακό τρόμο αλλά βρήκα ηρεμία τελικά γιατί βρήκα τον Θεό στον οποίο αξίζει να πιστέψω και να δικαιώσω. Και αυτός ο Θεός δεν σβήνει εντελώς τον τρόμο για την ανυπαρξία ή την ανικανότητα μου να συλλάβω την έννοια του απείρου που με προβληματίζει, μόνο να την προσεγγίσω μπορώ αυτήν την έννοια αλλά αυτός ο Θεός μου δίνει ένα ανθρώπινο νόημα στη ζωή μου για να αγωνιστώ για κάτι καλύτερο και στην προσωπική μου ζωή και γενικότερα εάν μπορώ να βοηθήσω, όχι σαν super hero, είμαι πολύ πληγωμένος και ταπεινωμένος για να είμαι super hero, απλά σαν άνθρωπος προς άνθρωπο με βάση τις εμπειρίες μου και τους προβληματισμούς μου.
Και αυτός ο τριαδικός Θεός μου είναι ο Ευγένιος Ροντιόνοφ, ο μικρός Ανδρεας που πέθανε αγκαλιά με τον μπαμπά του στην πυρκαγιά στο μάτι και ο 5χρόνος Στάθης που κατακρεούργησαν τα ροτβάιλερ το Πάσχα του 2016. Είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Με Αυτόν τον Θεό θα ζητήσω τις απαιτήσεις μου στο πολιτικό και το θρησκευτικό πεδίο. Εσείς τι πιστεύετε εάν το έκλεινα εδώ και το άφηνα να το διαβάσουν όλοι σαν ένα διδακτικό παραμύθι, θα Τον δικαίωνα τον Θεό μου;
Αλλά τελικά από τον Γιάννη και την μητέρα μου δεν βρήκα αυτό που ήθελα παρόλο που θα τους αναγνωρίσω ότι με άκουσαν και οι δύο πολύ προσεκτικά, δηλαδή κατανόηση από τη μητέρα μου και μια αγκαλιά και λίγη παρέα από τον Γιάννη για δυο ταινίες, όπως του ζήτησα οπότε κάτι δεν πάει και πολύ καλά.
Ήθελα να αυτοκτονήσω, έχασα κάθε ελπίδα και η προφητεία το μόνο που μου άφησε ζωντανό ήταν την περιεργεια. Δεν είχε κανένα νόημα το Πάσχα η φιλοσοφική κατάβαση στον Άδη, δεν είχε κανένα νόημα να φύγω από το σπίτι επειδή τσακωνόμουν για τα ψυχοφάρμακα και να μείνω σε κάτι πολύ υποβαθμισμένο παρόλο που με είχαν διώξει ουσιαστικά με την στάση τους και δεν είχε κανένα νόημα να πονάω τόσο ούτε καν από μια φλεγμονή στο δάχτυλο και ήθελα να έρθω να σας πω στο πρωτόκολλο, ότι άξιζα την παρέα όλων σας.
Προσπάθησα να σπάσω και πάλι το συμβόλαιο. Δεν ζούσα σαν άνθρωπος. Θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος. Ένα παγωτό και μια αγκαλιά. Είχα υπαρξιακό τρόμο αλλά βρήκα ηρεμία τελικά γιατί βρήκα τον Θεό στον οποίο αξίζει να πιστέψω και να δικαιώσω. Και αυτός ο Θεός δεν σβήνει εντελώς τον τρόμο για την ανυπαρξία ή την ανικανότητα μου να συλλάβω την έννοια του απείρου που με προβληματίζει, μόνο να την προσεγγίσω μπορώ αυτήν την έννοια αλλά αυτός ο Θεός μου δίνει ένα ανθρώπινο νόημα στη ζωή μου για να αγωνιστώ για κάτι καλύτερο και στην προσωπική μου ζωή και γενικότερα εάν μπορώ να βοηθήσω, όχι σαν super hero, είμαι πολύ πληγωμένος και ταπεινωμένος για να είμαι super hero, απλά σαν άνθρωπος προς άνθρωπο με βάση τις εμπειρίες μου και τους προβληματισμούς μου.
Και αυτός ο τριαδικός Θεός μου είναι ο Ευγένιος Ροντιόνοφ, ο μικρός Ανδρεας που πέθανε αγκαλιά με τον μπαμπά του στην πυρκαγιά στο μάτι και ο 5χρόνος Στάθης που κατακρεούργησαν τα ροτβάιλερ το Πάσχα του 2016. Είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Με Αυτόν τον Θεό θα ζητήσω τις απαιτήσεις μου στο πολιτικό και το θρησκευτικό πεδίο. Εσείς τι πιστεύετε εάν το έκλεινα εδώ και το άφηνα να το διαβάσουν όλοι σαν ένα διδακτικό παραμύθι, θα Τον δικαίωνα τον Θεό μου;
Αλλά και πάλι δεν σπάω το συμβόλαιο γιατί τώρα εκπληρώνω κατά γράμμα τους στίχο 37-38 του κεφαλαίου 11:
Instead of them, he will honor a god of fortresses; a god whom his fathers did not know; shall he honour with gold, and silver, and with precious stones, and pleasant things.
He will attack the mightiest fortresses with the help of a foreign god and will greatly honour those who acknowledge him; He will honor those who submit to him, appointing them to positions of authority and dividing the land among them as their reward.
Ο Καβέζος στις 18/6 την ημέρα που του ζήτησα λίγη παρέα για το καλοκαίρι και πριν του το ζητήσω είπε επί λέξη "Θα ξεκουραστούμε όταν κοιμηθεί ο Θεός". Ύβρι διέπραξες Καβέζο γιατί όταν λες όταν κοιμηθεί ο Θεός είναι σαν να λες όταν πεθάνει ο Θεός. Και εγώ είχα διαπράξει ύβρι που το είπα αυτό ακόμα και αν ήμουν ο Ιησούς, καταργώ και το αυθύπαρκτο και μας στέλνω στην ανυπαρξία. Υβρι προς τους ανθρώπους που τους αγαπάω τόσο πολύ. Πρέπει να ζητήσω και εγώ συγνώμη από τον Ευγένιο Ροντιώνωφ - Σωτήριο Άγγελο.
Και με αυτές τις σκέψεις συνάντησα τον Σπύρο το καλοκαίρι όπου του τα είπα όλα για το συμβόλαιο, για την αγκαλιά και ο Σπύρος μου είπε εσύ είσαι Θεός στην καφετέρια και μετά καθώς φεύγομε με με αγκάλιασε. Απέτυχα σαν άνθρωπος σκέφτηκα μετά από λίγο (με αγκάλιασε αφού αναγνώρισε ότι ήμουν Θεός) και εκείνη την μέρα έφτασα στην αυτολύπηση.
Ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι αυτοτιμωρήθηκα μέσα στο Πάσχα για αυτο που είπα, να θυσιάσω ακόμα και την ίδια μου την ύπαρξη, δεν μου άξιζε να θυσιάσω τον εαυτό μου στον απόλυτο βαθμό.
Και στο Σπύρο είπα δεν πειράζει αρκεί που το σκέφτηκες για τα βινύλια, που μου είπε ότι σκέφτεται να πουλήσει τα Βινύλια του και να δώσει τα χρήματα για τα παιδιά της Αφρικής που πεινάνε. Αρά αρκεί που το σκέφτηκα. Αλλά δεν μου άξιζε, αυτοτιμωρήθηκα και ήταν τόσο τρομακτικό για να το καταλάβω στο πετσί μου με την διαδικασία του μηδενισμού το Πάσχα. Έθεσα τελικά σε κίνδυνο την ίδια μου την ύπαρξη.
Και στην συνέχεια σκέφτηκα ότι συνεχίζω μόνος μου, αφού και ο Γιάννης με εγκατέλειψε και η Ελένη δεν δέχτηκε να πάει θέατρο μαζί μου και ο Σπύρος μου έλεγε ψέματα για το αν είχε συναντήσει τον Γιάννη εκτός πρωτοκόλλου. Τελικά Σπύρο είχα ή δεν είχα δίκιο τότε που η Τόνια εξέφρασε το παράπονο για τον πατέρα της που έφυγε πριν φτιάξει την ζωή της και σου είπα άμα περιμένω από τους άλλους μόνο αφ' εαυτού και μου είπες δεν είμαστε υπερβατικά όντα;
