Σκεφτόμουν πάρα πολύ και τι να κάνω με όλους όσους με σταύρωσαν στη ζωή μου. Την Αμαλία την Χρήστου, την Λένα την Γεωργίου, τον Παπαγεωργίου, την Περαχωρίτη, τον Πούλλακο και όλους τους ψυχιάτρους τον Κοσιώνη, την Μπάκα, τον Τσίτα, τον Αγγελόπουλο και την Ελίζα την Ανδρέου την φίλη μου από το μεταπτυχιακό που μόλις της είπα στο τηλέφωνο ότι ο Κοσιώνης ανέφερε ενέσεις και θα τα δείτε αυτά σε επόμενο άρθρο τι έγινε με τον Κοσιώνη, συμφώνησε αναφανδόν. Σκεφτόμουν από το να τους συγχωρέσω όλους, μέχρι να τους κλείσω στα μπουντρούμια για λίγα χρόνια εώς την αιωνιότητα.
Κανένας εξάλλου δεν μου μαλάκωσε την καρδιά στο πρωτόκολλο... Κανένας δεν μου μαλάκωσε την καρδιά.
Μόλις όμως η Αμαλία η Χρήστου η ξινομούρα αναφώνησε, μέσα στο πρωτόκολλο, για τον Κούλη όπως τον έλεγε ο Τριαντάφυλλος όταν συζήτησε μια μέρα μαζί του για τις εκλογές, ότι αυτοί οι πολιτικοί μας αξίζουν, αυτός μας αξίζει είπε η Αμαλία η Χρήστου! Η Αμαλία η Χρήστου που γνώριζε ότι με έχωσε με εισαγγελική μέσα ο Παπαγεωργίου γιατί κατήγγειλα την σεξουαλική κακοποίηση μιας μαθήτριας μου και ζητούσα μια αγκαλιά!
Σου αξίζει Αμαλία Χρήστου να σε χώσω μέσα σε ένα μπουντρούμι για τα επόμενα θλιβερά χρόνια της ζωής σου και τους υπόλοιπους τέσσερις, την Γεωργίου, τον Παπαγεωργίου, την Περαχωρίτη και τον Πούλλακο. Αλλά δεν αξίζει σε εμένα το κατάλαβες; Θα σας συγχωρήσω όλους και το μόνο που θέλω είναι τις παραιτήσεις σας.
Για τους ψυχιάτρους θα ακολουθηθεί μια άλλη διαδικασία που δεν την αποκαλύπτω από τώρα. Αλλά αυτό που σκέφτομαι είναι ότι θα τους ταίριαζε να εφαρμόσω σε αυτούς ένα φουλ σατανικό σενάριο, το οποίο σατανικό στοιχείο συμβολίζεται στο υποσεινηδητό με μαύρο φόντο και μια κόκκινη σβάστιγκα. Θα ήθελα πολύ να τους πάρω όλους τους ψυχιάτρους και τους δικούς μου και τους υπόλοιπους που βασανίζουν αθώο κόσμο και να τους σταμπάρω με μια σβάστιγκα στο μέτωπο ώστε να τους αναγνωρίζει όλος ο κόσμος όταν κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Και να τους κάνω και πειράματα. Πειράματα καριόληδες όπως κάνετε εσείς στους ασθενείς σας. Όπως κάνατε πριν 80 χρόνια σε όσους βλέπατε τότε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να σας γλυτώσει είναι ο γαστρεντερολόγος μου ο Μάντζαρης που μου συμπεριφέρονταν με τόση συμπόνια όταν με έβλεπε. Πάρτε τον τηλέφωνο και παρακαλέστε τον να διαμεσολαβήσει ώστε να μην σας το κάνω!
Την ίδια ημέρα που ζήτησα βοήθεια από τον Καβέζο το απόγευμα συζήτησα τα ίδια με την μητέρα μου και επικεντρώθηκα σε δύο στοιχεία. Πρώτον ότι εκείνη την ημέρα που πήγα να της ζητήσω βοήθεια από τον χώρο εργασίας της, που ήταν η μία και μοναδική φορά που το έκανα αυτό σε όλη μου τη ζωή, ο μπαμπάς μου είπε ότι την έκανα ρόμπα και η ίδια να μην δίνω τροφή για σχόλια, και αν το θεωρεί σωστό που εκφράστηκαν έτσι για την μία και μοναδική φορά που ζήτησα βοήθεια διακριτικά από το χώρο εργασίας της και φυσικά της τόνισα ότι ούτε ρόμπα την έκανα, ούτε τροφή για σχόλια έδωσα αφού εγώ δεν είμαι σαν τον γιο της συναδέλφου της Χριστιάνας που είχε πάει μια μέρα και την ξέχεσε την μάνα του, με πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς μέσα στο σούπερμάρκετ επειδή είχε παράλληλη σχέση.
Της εξήγησα πόσο επώδυνα ένιωθα εκείνη την ημέρα που ζήτησα την βοηθεία της και ότι ήμουν πολύ διακριτικός. Μετά της έθεσα το ζήτημα της αγκαλιάς. Και της είπα αυτό που είπα και στον Καβέζο, ότι εκείνη την περίοδο στο τέλος του 2016 που άνοιξα το blog για το κοινό, δεν το έκανα για τις καταγγελίες και για να αναστατώσω το τελευταίο σχολείο που δούλεψα αλλά για να βρω αυτήν την γαμημένη την αγκαλιά από αυτό το παιδί τον Κουλιούμπα. Αυτό ήθελα μια αγκαλιά και τα είχα πει και στον Καβέζο αυτά. Και την ρώτησα τι θεωρεί πιο σημαντικό αυτό που της λέω ή τα χάπια; Επέμενε στα χάπια. Ενώ μία από τις επόμενες μέρες έγινε ολόκληρη φασαρία για αυτά, για το αν τα παίρνω ή όχι με ηθικό αυτουργό τον μπαμπά, που είπε ότι με είδε να μην τα παίρνω και άλλες μαλακίες.
Πολύ θα ήθελαν οι πνευματικοί μου οδηγοί να την κάνω πραγματικά ρόμπα τώρα την μητέρα μου κι άλλο, αλλά δεν το αξίζει. Damn the dark, damn the light. Ότι και αν είμαι πια και ότι και αν είναι αυτοί από πίσω μου που με καθοδηγούν, δεν θα έσπαγα ποτέ την αλυσίδα αν δεν τα έγραφα όλα αυτά συμπληρώνοντας αυτό το άρθρο με αυτές τις δύο παραγράφους.
Δεν το αξίζει η μητέρα μου που πονάνε όλα τα κοκκαλά της από την δουλειά στο σουπερμάρκετ από την ορθοστασία και από τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις όταν κόβει τα τυριά, να γίνω πιο σκληρός απέναντί της. Την σκέφτομαι και την συναισθάνομαι.
Κανένας εξάλλου δεν μου μαλάκωσε την καρδιά στο πρωτόκολλο... Κανένας δεν μου μαλάκωσε την καρδιά.
Σου αξίζει Αμαλία Χρήστου να σε χώσω μέσα σε ένα μπουντρούμι για τα επόμενα θλιβερά χρόνια της ζωής σου και τους υπόλοιπους τέσσερις, την Γεωργίου, τον Παπαγεωργίου, την Περαχωρίτη και τον Πούλλακο. Αλλά δεν αξίζει σε εμένα το κατάλαβες; Θα σας συγχωρήσω όλους και το μόνο που θέλω είναι τις παραιτήσεις σας.
Για τους ψυχιάτρους θα ακολουθηθεί μια άλλη διαδικασία που δεν την αποκαλύπτω από τώρα. Αλλά αυτό που σκέφτομαι είναι ότι θα τους ταίριαζε να εφαρμόσω σε αυτούς ένα φουλ σατανικό σενάριο, το οποίο σατανικό στοιχείο συμβολίζεται στο υποσεινηδητό με μαύρο φόντο και μια κόκκινη σβάστιγκα. Θα ήθελα πολύ να τους πάρω όλους τους ψυχιάτρους και τους δικούς μου και τους υπόλοιπους που βασανίζουν αθώο κόσμο και να τους σταμπάρω με μια σβάστιγκα στο μέτωπο ώστε να τους αναγνωρίζει όλος ο κόσμος όταν κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Και να τους κάνω και πειράματα. Πειράματα καριόληδες όπως κάνετε εσείς στους ασθενείς σας. Όπως κάνατε πριν 80 χρόνια σε όσους βλέπατε τότε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να σας γλυτώσει είναι ο γαστρεντερολόγος μου ο Μάντζαρης που μου συμπεριφέρονταν με τόση συμπόνια όταν με έβλεπε. Πάρτε τον τηλέφωνο και παρακαλέστε τον να διαμεσολαβήσει ώστε να μην σας το κάνω!
Την ίδια ημέρα που ζήτησα βοήθεια από τον Καβέζο το απόγευμα συζήτησα τα ίδια με την μητέρα μου και επικεντρώθηκα σε δύο στοιχεία. Πρώτον ότι εκείνη την ημέρα που πήγα να της ζητήσω βοήθεια από τον χώρο εργασίας της, που ήταν η μία και μοναδική φορά που το έκανα αυτό σε όλη μου τη ζωή, ο μπαμπάς μου είπε ότι την έκανα ρόμπα και η ίδια να μην δίνω τροφή για σχόλια, και αν το θεωρεί σωστό που εκφράστηκαν έτσι για την μία και μοναδική φορά που ζήτησα βοήθεια διακριτικά από το χώρο εργασίας της και φυσικά της τόνισα ότι ούτε ρόμπα την έκανα, ούτε τροφή για σχόλια έδωσα αφού εγώ δεν είμαι σαν τον γιο της συναδέλφου της Χριστιάνας που είχε πάει μια μέρα και την ξέχεσε την μάνα του, με πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς μέσα στο σούπερμάρκετ επειδή είχε παράλληλη σχέση.
Της εξήγησα πόσο επώδυνα ένιωθα εκείνη την ημέρα που ζήτησα την βοηθεία της και ότι ήμουν πολύ διακριτικός. Μετά της έθεσα το ζήτημα της αγκαλιάς. Και της είπα αυτό που είπα και στον Καβέζο, ότι εκείνη την περίοδο στο τέλος του 2016 που άνοιξα το blog για το κοινό, δεν το έκανα για τις καταγγελίες και για να αναστατώσω το τελευταίο σχολείο που δούλεψα αλλά για να βρω αυτήν την γαμημένη την αγκαλιά από αυτό το παιδί τον Κουλιούμπα. Αυτό ήθελα μια αγκαλιά και τα είχα πει και στον Καβέζο αυτά. Και την ρώτησα τι θεωρεί πιο σημαντικό αυτό που της λέω ή τα χάπια; Επέμενε στα χάπια. Ενώ μία από τις επόμενες μέρες έγινε ολόκληρη φασαρία για αυτά, για το αν τα παίρνω ή όχι με ηθικό αυτουργό τον μπαμπά, που είπε ότι με είδε να μην τα παίρνω και άλλες μαλακίες.
Πολύ θα ήθελαν οι πνευματικοί μου οδηγοί να την κάνω πραγματικά ρόμπα τώρα την μητέρα μου κι άλλο, αλλά δεν το αξίζει. Damn the dark, damn the light. Ότι και αν είμαι πια και ότι και αν είναι αυτοί από πίσω μου που με καθοδηγούν, δεν θα έσπαγα ποτέ την αλυσίδα αν δεν τα έγραφα όλα αυτά συμπληρώνοντας αυτό το άρθρο με αυτές τις δύο παραγράφους.
Δεν το αξίζει η μητέρα μου που πονάνε όλα τα κοκκαλά της από την δουλειά στο σουπερμάρκετ από την ορθοστασία και από τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις όταν κόβει τα τυριά, να γίνω πιο σκληρός απέναντί της. Την σκέφτομαι και την συναισθάνομαι.
Της αξίζει να με δει Βασιλιά όπως μου είπε κλαίγοντας εκείνη την ημέρα που γυρίσα σπίτι αφού μου τα είχαν φάει οι Ρουμάνοι όλα τα χρήματα. Εσύ ήσουν σαν Βασιλιάς... Της αξίζει να με δει Βασιλιά πραγματικό και αυτή να ζήσει πλουσιοπάροχα και με ασφάλεια. Και εν πάση περίπτωση σε αντίθεση με τον Καβέζο εκείνη με αγκάλιασε εκείνη την ημέρα. Μy mother is a saint!
