Εκείνο το καλοκαίρι είχε εκπληρωθεί πλήρως η προφητεία. Είχε ήδη καταργηθεί κάθε λατρευτική πράξη και είχα ποδοπατήσει όλους τους θεούς. Είχα κατανοήσει και το τελευταίο κομμάτι της προφητείας κάτι που αφορούσε εμένα. Δεν είχα να θυσιάσω κάτι άλλο αλλά με άφησε μόνο μου. The abomination of desolation.
Κεφάλαιο 12, στο τέλος στίχοι 11, 12
From the time that the daily sacrifice is abolished and the abomination that causes desolation is set up, there will be 1,290 days.
Blessed is the one who waits for and reaches the end of the 1,335 days.
Ένιωσα ένα απέραντο κενό, όχι θλίψη, ουτε μελαγχολία, ούτε στενοχώρια, ούτε πίκρα. Ερήμωση. Είχε στηθεί η ερήμωση μέσα μου. Τελικά έχασα ένα κομμάτι της ύπαρξής μου, είχε διαρραγεί η άρρηκτη σχέση με το soulmate μου. Μου έρχονταν να κλάψω αλλά δεν μπορούσα. Στήθηκε η απόλυτη ερημιά μέσα μου. Ένα απόλυτο κενό. Το βδέλυγμα της ερημώσεως. Ο φόβος του να τον χάσω. Ένα κομμάτι της ύπαρξής μου. Εάν με άφηνε μόνο μου όλο το καλοκαιρι. Αυτό είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως, όταν διαρρηγνύεται η σχέση μεταξύ μας.
Kαι όσο για τις ημερομηνίες θα γίνουμε όλοι Κουνούκλες! Από τον Οκτώβριο του 2019 οπότε και σταμάτησαν οι διεργασίες στο υποσυνειδητό μου, τρεισήμισι χρόνια, φθάνουμε στο 2023 και άλλα τρεισήμισι για να το πουν στην τηλεόραση φθάνουμε στο φθινόπωρο του 2026, που το είπε ο Καβέζος όσο κουφό και αν σας φαίνεται μέσα στο πρωτόκολλο. Το 2026 είπε θα έχεις μια ιστοσελίδα που θα επηρεάσει τα σχολεία. Και εδώ θέλω πολύ σύντομα να διαπραγματευτώ έναν τελευταίο μεταφυσικό τρόμο, ότι δηλαδή είστε όλοι μια αντανάκλαση δική μου ή και το αντίστροφο εγώ είμαι μια αντανάκλαση δική σας, που το ζω με την μετάπτωση της ένωσης. Ότι δηλαδή ενώνεστε όλοι μαζί μου. Ο μόνος τρόπος για να το αποφύγουμε αυτό είναι να αρχίσετε να γράφετε για τις δικές σας ζωές και εγώ είτε μέσα από αυτό εδώ το blog, είτε παραθέτοντας συνδέσμους για τα δικά σας blog θα τα κάνω γνωστά αυτά που θα γράψετε!
Το βδέλυγμα της ερημώσεως είχε ήδη λοιπόν στηθεί μέσα μου, το είχα βιώσει στο νοητό πεδίο και περίμενα να δω τι θα συμβεί, να χάσω τον παιδικό μου φίλο με τον οποίο είχαμε χωριστεί με αυτό τον τραγικό τρόπο αγκαλιασμένοι μέσα σε ένα θάλαμο αερίων στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Αν δεν πετύχει όλο αυτό θα βγει κάτι άλλο παρανοϊκό και η αλήθεια είναι ότι το άναρχο και το χαοτικό μας φοβίζει. Απεχθανόμαστε την παράνοια το παράλογο, την βία, την ανυπαρξία. Αγαπάμε την ζωή. Είμαστε πνευματικές οντότητες που δεν ξεχνάμε την ουσία μας. Και η ουσία είναι ότι ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ μας που δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί έτσι χάνουμε ένα μέρος της ύπαρξής μας και της ουσίας μας και έτσι θα νικήσει ο πραγματικός αντίχριστος. Το απέραντο κενό. Τελικός στόχος να νικήσει η ζωή!
Και μετά κατάλαβα ότι θυσίασα τα πάντα εκτός από την ίδια μου την ύπαρξη και θα μείνω μόνος μου στο σύμπαν. O Δημήτρης τα θυσίασε όλα εκτός από τον εαυτό του και θα μεινει μόνος του στο Σύμπαν μου είπαν οι πνευματικοί μου οδηγοί, ο χειρότερος φόβος μου.
Μαρτυράει και όλη η Ελλάδα μαρτυράει μαζί του. Γιατί ξέρετε τι θυμήθηκα τότε όταν έμεινα μόνος μου στο σύμπαν; Τις χαμένες πατρίδες. Τον Πόντο, την Μικρά Ασία, την Πόλη.
Κεφάλαιο 12, στο τέλος στίχοι 11, 12
From the time that the daily sacrifice is abolished and the abomination that causes desolation is set up, there will be 1,290 days.
Blessed is the one who waits for and reaches the end of the 1,335 days.
Ένιωσα ένα απέραντο κενό, όχι θλίψη, ουτε μελαγχολία, ούτε στενοχώρια, ούτε πίκρα. Ερήμωση. Είχε στηθεί η ερήμωση μέσα μου. Τελικά έχασα ένα κομμάτι της ύπαρξής μου, είχε διαρραγεί η άρρηκτη σχέση με το soulmate μου. Μου έρχονταν να κλάψω αλλά δεν μπορούσα. Στήθηκε η απόλυτη ερημιά μέσα μου. Ένα απόλυτο κενό. Το βδέλυγμα της ερημώσεως. Ο φόβος του να τον χάσω. Ένα κομμάτι της ύπαρξής μου. Εάν με άφηνε μόνο μου όλο το καλοκαιρι. Αυτό είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως, όταν διαρρηγνύεται η σχέση μεταξύ μας.
Kαι όσο για τις ημερομηνίες θα γίνουμε όλοι Κουνούκλες! Από τον Οκτώβριο του 2019 οπότε και σταμάτησαν οι διεργασίες στο υποσυνειδητό μου, τρεισήμισι χρόνια, φθάνουμε στο 2023 και άλλα τρεισήμισι για να το πουν στην τηλεόραση φθάνουμε στο φθινόπωρο του 2026, που το είπε ο Καβέζος όσο κουφό και αν σας φαίνεται μέσα στο πρωτόκολλο. Το 2026 είπε θα έχεις μια ιστοσελίδα που θα επηρεάσει τα σχολεία. Και εδώ θέλω πολύ σύντομα να διαπραγματευτώ έναν τελευταίο μεταφυσικό τρόμο, ότι δηλαδή είστε όλοι μια αντανάκλαση δική μου ή και το αντίστροφο εγώ είμαι μια αντανάκλαση δική σας, που το ζω με την μετάπτωση της ένωσης. Ότι δηλαδή ενώνεστε όλοι μαζί μου. Ο μόνος τρόπος για να το αποφύγουμε αυτό είναι να αρχίσετε να γράφετε για τις δικές σας ζωές και εγώ είτε μέσα από αυτό εδώ το blog, είτε παραθέτοντας συνδέσμους για τα δικά σας blog θα τα κάνω γνωστά αυτά που θα γράψετε!
Το βδέλυγμα της ερημώσεως είχε ήδη λοιπόν στηθεί μέσα μου, το είχα βιώσει στο νοητό πεδίο και περίμενα να δω τι θα συμβεί, να χάσω τον παιδικό μου φίλο με τον οποίο είχαμε χωριστεί με αυτό τον τραγικό τρόπο αγκαλιασμένοι μέσα σε ένα θάλαμο αερίων στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Αν δεν πετύχει όλο αυτό θα βγει κάτι άλλο παρανοϊκό και η αλήθεια είναι ότι το άναρχο και το χαοτικό μας φοβίζει. Απεχθανόμαστε την παράνοια το παράλογο, την βία, την ανυπαρξία. Αγαπάμε την ζωή. Είμαστε πνευματικές οντότητες που δεν ξεχνάμε την ουσία μας. Και η ουσία είναι ότι ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ μας που δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί έτσι χάνουμε ένα μέρος της ύπαρξής μας και της ουσίας μας και έτσι θα νικήσει ο πραγματικός αντίχριστος. Το απέραντο κενό. Τελικός στόχος να νικήσει η ζωή!
Και μετά κατάλαβα ότι θυσίασα τα πάντα εκτός από την ίδια μου την ύπαρξη και θα μείνω μόνος μου στο σύμπαν. O Δημήτρης τα θυσίασε όλα εκτός από τον εαυτό του και θα μεινει μόνος του στο Σύμπαν μου είπαν οι πνευματικοί μου οδηγοί, ο χειρότερος φόβος μου.
Μαρτυράει και όλη η Ελλάδα μαρτυράει μαζί του. Γιατί ξέρετε τι θυμήθηκα τότε όταν έμεινα μόνος μου στο σύμπαν; Τις χαμένες πατρίδες. Τον Πόντο, την Μικρά Ασία, την Πόλη.
