Bγήκε όμως έτσι το όλο εγχείρημα πολυ
αυτοθυσιαστικό και εγω διαφωνώ με τα αυτοθυσιαστικά ακόμα και με το αυτοθυσιαστικό ποίημα του Λειβαδίτη "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" διαφωνώ ακόμα και αν το χρησιμοποίησα και ο ίδιος σε μια γιορτούλα σε σχολείο για την 17η Νοέμβρη.
Για αυτό πρέπει να συγχωρέσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό εάν τον πονέσαμε και πληγώσαμε. Πρέπει να το επιλύσουμε και αυτό. Λύνει ένα ψυχιατρικό πρόβλημα. Σε ένα υποθετικό σενάριο έβλεπα ότι η μητέρα μου θα καταλάβει ότι πάσχω από σχιζοφρένεια. Το αναρωτήθηκα και εγώ ο ίδιος. Ότι έπασχα τελικά από σχιζοφρένεια. Αλλά τι σημασία έχει η ταμπέλα; Εγώ ήθελα οι ψυχίατροι να με βλέπουν σαν άνθρωπο.
Και η ουσία είναι ότι πρέπει να συγχωρήσουμε και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας όπως και να έχει. Δεν είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου. Απλά όμως το αποδέχτηκα ότι τελικά ήμουν θεός και ήθελα να ζήσω σαν ανθρώπος, ίσως η λέξη θεάνθρωπος θα ταίριαζε σαν χαρακτηρισμός αλλά δεν μου αρέσει καθόλου τελικά, πολύ θρησκειολογική και μυρίζει ναφθαλίνη και παλιό μπαούλο γεμάτο σκόνη μαζί και εμένα μ αρέσει η καθαριότητα, εκτός από τη φασίνα και το σφουγγάρισμα. Οπότε εσείς μπορείτε να με αποκαλείτε απλά όμορφο, ούτε θεός ούτε άνθρωπος. Όμορφο να με αποκαλείτε.
Τάσου Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφίνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ' τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφίνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ' τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφίσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδι,
να κοιτάς έν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφίσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδι,
να κοιτάς έν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίζεις τον δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι’ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίζεις τον δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι’ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Για αυτό πρέπει να συγχωρέσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό εάν τον πονέσαμε και πληγώσαμε. Πρέπει να το επιλύσουμε και αυτό. Λύνει ένα ψυχιατρικό πρόβλημα. Σε ένα υποθετικό σενάριο έβλεπα ότι η μητέρα μου θα καταλάβει ότι πάσχω από σχιζοφρένεια. Το αναρωτήθηκα και εγώ ο ίδιος. Ότι έπασχα τελικά από σχιζοφρένεια. Αλλά τι σημασία έχει η ταμπέλα; Εγώ ήθελα οι ψυχίατροι να με βλέπουν σαν άνθρωπο.
Και η ουσία είναι ότι πρέπει να συγχωρήσουμε και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας όπως και να έχει. Δεν είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου. Απλά όμως το αποδέχτηκα ότι τελικά ήμουν θεός και ήθελα να ζήσω σαν ανθρώπος, ίσως η λέξη θεάνθρωπος θα ταίριαζε σαν χαρακτηρισμός αλλά δεν μου αρέσει καθόλου τελικά, πολύ θρησκειολογική και μυρίζει ναφθαλίνη και παλιό μπαούλο γεμάτο σκόνη μαζί και εμένα μ αρέσει η καθαριότητα, εκτός από τη φασίνα και το σφουγγάρισμα. Οπότε εσείς μπορείτε να με αποκαλείτε απλά όμορφο, ούτε θεός ούτε άνθρωπος. Όμορφο να με αποκαλείτε.
Και μετά συνειδητοποίησα ότι αυτό που
ζητούσα από τους άλλους, αυτή την αγκαλιά δεν την είχα δώσει στον εαυτό μου
και ήταν το δεύτερο πράγμα που δεν μπορούσα να διαχειριστώ,μετά την αυτολύπηση από την θετική πλευρά
πια, που με έβλεπα να με αγκαλιάζω κλαίγοντας σαν έφηβο με την γλυκιά φατσούλα,
έτσι με έβλεπα να πέφτω πάνω στον εαυτό μου κλαίγοντας. Αυτό πια είναι κάτι
όμορφο που σκέφτηκα για τον εαυτο μου και προσπαθούσα να δώσω μία λύση σε όλο
το αδιέξοδο μονοπάτι αλλά δείχνει πάλι αυτολύπηση και στενοχώρια. Και πάλι
ήμουν μόνος μου, Δεν είχα κανέναν άλλο να αγκαλιάσω και αγκάλιαζα τον εαυτό μου
με την σκέψη μου.
Τουλάχιστον αυτό δείχνει μία πνευματική φροντίδα προς τον εαυτό μου και την αυτολύπηση πάλι δεν μπορούσα να την διαχειριστώ αλλά ήταν και μία λυτρωτική εικόνα για εμένα. Έπεσα πάνω μου και με αγκάλιασα δακρυσμένος. Δεν μπορούσα να το λύσω όλο αυτό αλλιώς. Ήταν υπερβολικό όλο αυτό, είχα πιάσει όλα τα θέματα που απασχολούν παγκοσμίως όλους τους ανθρώπους και με αυτή την τελευταία διεργασία βοηθούσα και τον εαυτό μου και όλους όσους έχουν κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα. Δεν έχουν αγκαλιάσει τον εαυτό τους. 35 χρόνια ήμουν μόνος μου και εξέφρασα αυτό το παράπονο στην ιστοσελίδα μου από 23 χρονών το έλεγα στο παλιό κου blog.
Kανένας δεν με κατάλαβε εκτός από ελάχιστους και τελικά πικρία δεν είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε, μέχρι τον Ιούνιο του 2019 όπου τα ένιωσα και τα τελευταία πιο δύσκολα συναισθήματα. Ήμουν πληγωμένος, πικραμένος και με ένα απέραντο κενό μέσα μου. Αλλά την ξεπέρασα την αυτολύπηση γιατί κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα να αγκαλιάζω τον εαυτό μου κλαίγοντας είναι κάτι υπέροχο και πολύ όμορφο. Και ναι είχα γίνει και θεός, όμορφος δηλαδή που και αυτό είναι όμορφο αλλά θα την έδινα αυτήν την παράταση χρόνου στον εαυτό μου για να μην το βιώσω και αυτό. Αυτήν την αγκαλιά από κάποιον άλλο να την έβρισκα αφού θα γινόμουν διάσημος.
Τουλάχιστον αυτό δείχνει μία πνευματική φροντίδα προς τον εαυτό μου και την αυτολύπηση πάλι δεν μπορούσα να την διαχειριστώ αλλά ήταν και μία λυτρωτική εικόνα για εμένα. Έπεσα πάνω μου και με αγκάλιασα δακρυσμένος. Δεν μπορούσα να το λύσω όλο αυτό αλλιώς. Ήταν υπερβολικό όλο αυτό, είχα πιάσει όλα τα θέματα που απασχολούν παγκοσμίως όλους τους ανθρώπους και με αυτή την τελευταία διεργασία βοηθούσα και τον εαυτό μου και όλους όσους έχουν κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα. Δεν έχουν αγκαλιάσει τον εαυτό τους. 35 χρόνια ήμουν μόνος μου και εξέφρασα αυτό το παράπονο στην ιστοσελίδα μου από 23 χρονών το έλεγα στο παλιό κου blog.
Kανένας δεν με κατάλαβε εκτός από ελάχιστους και τελικά πικρία δεν είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε, μέχρι τον Ιούνιο του 2019 όπου τα ένιωσα και τα τελευταία πιο δύσκολα συναισθήματα. Ήμουν πληγωμένος, πικραμένος και με ένα απέραντο κενό μέσα μου. Αλλά την ξεπέρασα την αυτολύπηση γιατί κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα να αγκαλιάζω τον εαυτό μου κλαίγοντας είναι κάτι υπέροχο και πολύ όμορφο. Και ναι είχα γίνει και θεός, όμορφος δηλαδή που και αυτό είναι όμορφο αλλά θα την έδινα αυτήν την παράταση χρόνου στον εαυτό μου για να μην το βιώσω και αυτό. Αυτήν την αγκαλιά από κάποιον άλλο να την έβρισκα αφού θα γινόμουν διάσημος.
